Iran 2022 – tym razem naprawdę!

[Dredd]

Siedzimy i nie możemy się napatrzeć. Przestrzeń i spokój naokoło robi wrażenie! Nie wiadomo dlaczego, widoczność w jednym z kierunków jest słaba. Chyba wieje tam wiatr. Tak, w oddali widać tańczący piasek.
Za chwilę tego piasku jest więcej i więcej, a on jest coraz bliżej.
To burza piaskowa!
Wiejemy!


365.jpg


366.jpg


367.jpg


Zanim dobiegamy do motocykla piach strasznie sypie po oczach, poza tym okrutnie wieje gorącym powietrzem - jak z piekarnika.
Szybko, kask na głowę!
Dobrze, że mamy zakupione jeszcze na Saharze płachty materiału, którymi nauczyliśmy się owijać szyje i nosy.
Siedzimy już na motocyklu, silnik pracuje, ale piach wali już tak, że nie bardzo wiadomo gdzie jechać.


368.jpg


Szczęśliwie, że aparat oprócz tego, że jest wodoszczelny jest także pyłoszczelny, więc udaje się zrobić kilka zdjęć. Ania chowa aparat, bo szkoda byłoby porysować obiektyw. W motocyklu mam zamontowane dodatkowe „prefiltry” w kanałach dolotowych, żeby nie wymieniać filtra powietrza co chwilę jeżdżąc w terenie. Jak dobrze, że jeden z chłopaków z grona pasjonatów GS-ów podpowiedział mi ten patent! Pewnie nie spodziewał się, że będzie testowany w takich okolicznościach

Płachta piachu przykrywa całą drogę. Ciężko się jedzie: nic nie widać, a dodatkowo wiatr spycha z obranego kierunku. Mam nadzieję, że żaden samochód nie jedzie z przeciwka. Widoczność zerowa, nie jestem w stanie powiedzieć, że na pewno jedziemy naszym pasem ruchu. Może rozsądniej byłoby się zatrzymać?

W końcu udaje się uciec.
Piach przerzedza się, zaczyna być coś widać. Można wyciągnąć aparat z torby.


369.jpg


Ciśniemy jednak przyzwoicie, bo burza depcze nam po piętach. Wyraźnie widać, jak piach rywalizuje z nami jeśli chodzi o prędkość.
Dopiero teraz uświadamiamy sobie jakie szczęście mieliśmy, że burza przyszła z przodu, a nie od strony oazy. Wtedy trzeba by uciekać w nieznane.
Czego, jak czego, ale burzy piaskowej się nie spodziewaliśmy! Doskonale wiem, że na Saharze latem raczej nie występują. Nieopatrznie myślałem, że tak jest na każdej pustyni…
To by było na tyle naszego zachodu słońca. Pustynia dała nam lekcję pokory.


370.jpg


Wracamy do wioski. Piątek (dzień wolny w islamie), więc większość sklepów zamknięta. Może zahaczymy o meczet. Odpuszczamy, bo dużo modlących się. Za to udało się zobaczyć stary bazar w ruinie.


372.jpg


373.jpg


W pewnym momencie słychać jakiś rwetes i z uliczki obok wychodzi pochód. Biją w bębny, słychać recytacje, śpiewy, okrzyki. Zielona postać na wielbłądzie to symbol zwycięstwa (zdaje się, że symbolizuje zwycięstwo Iranu w wojnie z Irakiem). Święto będzie trwało kilka dni, podczas którego rozdawane jest jedzenie. Jest też sala płaczu. W całym Iranie w wielu miejscach murale, albo bilboardy z twarzami, najczęściej młodych chłopaków – to upamiętnienie osób, które zginęły na wojnie z Irakiem.


374.jpg


Burza dociera do miasteczka, więc wracamy do hotelu.


375.jpg


Przykrywamy motocykl kondomem i idziemy do pokoju. Dzielnie się spisał. Jak burza się uspokoiła wytrzepałem „prefiltry”, które oryginalnie stanowiły filtry powietrza w jakimś chińskim pierdopędzie i kosztowały 20 złotych oraz zajrzałem do właściwego filtra powietrza. Tam czyściutko: oznacza to, że chińska technologia dała radę. Nie przepuściła nawet pyłka
W pokoju musimy trochę posprzątać łazienkę i udrożnić kratkę odpływową w prysznicu. Taka jest cena przygody

Za radą Mustafy siadamy nad przepływającą przez podwórko rzeczką i moczymy w niej nogi. Chłodna woda przyjemnie opływa stopy. Jest bosko! Coś mi jednak nie pasuje… Pomimo, że woda jest czysta, mam wrażenie, że coś muska mi stopy czy łydki. Przyglądam się i przyświecam telefonem i okazało się, że małe rybki skubią mnie po stopach
Mustafa chyba się nudzi, bo siada z nami pogadać. Gadamy o różnych rzeczach, m.in. o małżeństwie. Dowiadujemy się także, że tu – na pustyni Lut – burze piaskowe latem to norma po południu, lecz nie trwają długo. Okazał się, że nie zrobiliśmy najmądrzej uciekając. Powinno się ją po prostu przeczekać.
Siedzimy gadamy, chłodzimy stopy w rzeczce, a małe rybki nas podskubują, łaskocząc. Jest środek nocy i 36 stopni, zaś nad nami rozgwieżdżone niebo. Właśnie po to tu przyjechaliśmy…
Idziemy spać ok. 23. Okazuje się, że w pokoju mamy lokatora. To mała jaszczurka. Ciekawe, czy przyjechała z nami, czy tutejsza ?

Dzisiejszy przebieg to 496 kilometrów.


376.jpg

[Dredd]

Dzień 15, sobota 30 lipca, 90km, Shahdad

Dzwonek budzika. Jest godzina piąta. Wyjeżdżamy przed świtem, żeby zdążyć zobaczyć wschód słońca na pustyni. Na dworze ciemno i ciepło - 37 stopni. Utrzymuję żwawe tempo, żeby przed świtem zdążyć dojechać do kalutów. Niebo jednak zachmurzone i nie jest nam dane zobaczyć wschodu słońca. To nic. Urzekła nas pustynia Lut w tym wydaniu! Jest pięknie.


378.jpg


379.jpg


380.jpg


384.jpg


Najciekawsze jest to, że pustynia tutaj, to coś w rodzaju gliny. Z jednej strony niby jest twarda , ale zapada się trochę pod naszym ciężarem.
Same kaluty, które wyglądają niczym kamienne ostańce, w istocie są… także gliną. Trwają chyba tylko dlatego, że są na pustyni, gdzie prawie nie pada. Obawiam się, że kilka solidnych deszczy i rozpłynęłyby się po okolicy. Ta ziemia – glina jest słona. Co chwila widoczne są wykwity solne: miejscami wygląda to jak dobrze znany nam szron.

Konsystencja pustyni zachęca mnie do zjechania z asfaltu. Jedzie się w sumie dobrze, choć czuć, że motocykl trochę się zapada – jakby w piasku. Dopóki jadę, jest ok.


381.jpg


382.jpg


GS- owi należy się także zdjęcie w tak pięknej scenerii. Zasłużył na to - w końcu to on nas tutaj dowiózł
Ledwo go widać z tej perspektywy.


383.jpg


385.jpg


O ile wjazd nie był trudny, to wyjazd prosty nie jest. Próba ruszenia nie powiodła się wcale. Tylne koło obraca się, zaś przednie pięknie zapada. Na nic nie zdaje się obciążenie tyłu. Za długo nie próbuję, bo jak się zakopiemy, będzie dobra zabawa. Złażę z motocykla, Ania go pcha, a ja pomagam silnikowi W ten sposób się udało ruszyć, potem szybko wskakuję na podnóżek i poszło!


386.jpg


388.jpg


389.jpg


Ledwo żywi wracamy do oazy. Po drodze kupujemy warzywa i owoce, w tym – oczywiście – mango! Te owoce są tak pyszne w Iranie, że wszędzie na nie polujemy.
Wstępujemy jeszcze do małego meczeciku z niebieską kopułą. Jest 10 rano i poza panem, który zamiata dziedziniec miotłą z liści palmowych nie ma żywego ducha.


390.jpg


391.jpg


392.jpg


Ponieważ są odrębne wejścia dla kobiet i mężczyzn, musimy się rozdzielić.
W meczecie chłopy siedzą i grają w jakąś grę. Są tak zaaferowani, że prawie nie zauważają, że wszedłem do środka.

W środku dużo luster, zaś na środku, za kratą „miejsce święte”, na kształt grobowca. Na nim leżą słodycze, cukierki oraz pieniądze. Jedna z kobiet całuje kraty, głaszcze je i płacze. Powinnam wchodząc tu przywdziać mój ulubiony czadorek, czego oczywiście nie zrobiłam, ale na szczęście nikt nie zwraca na mnie uwagi.


393.jpg


394.jpg


W oazie zaczyna się normalne życie.


395.jpg


396.jpg


Oprócz Saipy i Zamyada dostrzegamy znaną nam wszystkim markę motocykla


397.jpg


Jemy śniadanie, potem trzeba uprać parę rzeczy. Koło południa pokonuje nas upał, więc cóż robić? Kładziemy się spać. Pełne lenistwo. Po przebudzeniu „zmuszeni” jesteśmy zjeść obiad serwowany przez Mustafę, a potem lenistwa ciąg dalszy. Moczymy nogi w foggarze – woda wydaje się zimna, lecz to na pewno złudzenie. Temperatura powietrza to 44 – 46 stopni, więc woda raczej nie ma 20
Mustafa zabiera nas parę domów dalej – do ruin starego młyna, który ponoć ma około 400 lat. Fajny budynek – można zejść do podziemi, gdzie zachowały się żarna i miejsce dla koni. Pozostały fragmenty mechanizmu wprawiającego ów młyn w ruch za pomocą przepływającej tędy kiedyś wody z foggary. Pełno tu nietoperzy: są piękne, latają bezgłośnie i mają delikatne, trochę przezroczyste skrzydła. Potem idziemy do niedaleko położonej cysterny na wodę. Obecnie da się wejść do położonego pod ziemią zbiornika, zbudowanego z cegieł. Ponoć do zaprawy dodawano wielbłądziego mleka, aby uzyskać szczelność. Obok zbiornika dwie wieże wiatrowe, które schładzały wodę oraz zapewniały odpowiednią cyrkulację powietrza, powodującą, że ciecz była długo świeża.


398.jpg


Rozliczamy się z Mustafą, bo jutro chcemy wyjechać wcześnie. Wcześniej ustalona cena za jedzenie wzrosła, bo doliczył coś tam i coś tam. Ale nie ma co się czepiać – chłopak poświęcił nam swój czas i ogólnie było super. Siedzimy i moczymy nogi w rzeczce – jest to jedna z przyjemniejszych rzeczy jakie mogły nas spotkać. Nie do pomyślenia, jaką frajdę można zrobić sobie tak z pozoru prozaiczną czynnością. Mustafa mówi, że też chciałby podróżować, ale w jego przypadku jest to prawie niemożliwe.
Po podwórku coś przebiega z ogromną prędkością, co pokazuje nam Mustafa. Myśleliśmy, że to skorpion, lecz był to jedynie ogromny pająk. Ich pojawienie się zwiastuje burzę piaskową. Zawsze chowają się do domów czy innych bezpiecznych miejsc, żeby nie zostać zasypanym przez żywioł. Dowiadujemy się niezbyt dobrych wieści: droga, którą chcemy przejechać jutro przez pustynię Lut jest nieprzejezdna – zniszczyły ją… opady. Na potwierdzenie Mustafa pokazuje nam film z 2019 r., gdy na pustyni na skutek opadów powstały piękne, szmaragdowe jeziora. Trudno… I tak zaryzykujemy

Tego dnia pokonaliśmy 90 kilometrów.

[Melon]

Foty w pytkę ale temperatury nie dla mnie, powyżej trzydziestu robię się nerwowy a jak żyć powyżej 40 ?

[Dredd]

Dzień 16 – niedziela 31 lipca

Wstajemy o 5:00. Pakujemy się i nikogo nie budząc opuszczamy hotel. Termometr wskazuje przyjemne 36 stopni. Jedziemy drogą przez góry w kierunku Nehbandan. Z tego co mówił Mustafa, będzie ona nieprzejezdna… Ale co tam! Jeśli uda się pokonać pierwsze 100 kilometrów, dalej powinno być ok. Zbiornik paliwa mamy na tyle duży, że możemy zaryzykować. W najgorszym razie pojadę 90 – 100 km/h, a wtedy spalanie spada do ok. 5 litrów, więc mamy prawie 600 km zasięgu.

399.jpg


400.jpg


401.jpg


Jak na razie droga idzie dobrze, a krajobrazy powalają. Szukamy najgorętszego miejsca na ziemi – Gandom Beryan, ale nie możemy znaleźć tablicy, które je wskazuje. Pewnie była przy drodze, a my parę razy jechaliśmy objazdami. Szkoda. Najwyżej następnym razem


402.jpg


403.jpg


404.jpg


Po około 60 kilometrach stan drogi pogarsza się: co chwila asfalt przechodzi w szutrówkę, upstrzony jest ogromną ilością dziur. Niektóre fragmenty drogi zniszczone zostały przez wodę – widać jeszcze wilgotne pobocza, czy błoto i koleiny w nim wyryte na „drodze”. Całkiem długie odcinki szutrowe, to zapewne efekt wykonanych spory czas temu napraw – kawałki asfaltu zgarnięte z drogi i leżące na poboczach zdążyły już dość dobrze wkomponować się w krajobraz.


407.jpg


414.jpg


Ciekawy to widok: woda na pustyni i to latem! Szczęśliwie, nie widzieliśmy oznak żadnej burzy, ale kałuże ewidentnie wskazują, że coś takiego całkiem niedawno miało miejsce, może nawet wczoraj…


408.jpg


Pustynia po raz kolejny zmienia kolor: teraz jest bardziej różowa.


409.jpg


Z moich wyliczeń wynika, że w okolicy maleńkiej oazy Deh Salm powinno być odbicie na Rig-e Yalan, czyli miejsce z największymi w Iranie wydmami, a po drodze język węża – kanion, pęknięcie w ziemi o takim kształcie. Nie ma wielkich szans, aby udało nam się tam dojechać, ale mam nadzieję, że może uda się choć z daleka zobaczyć te przepiękne góry piachu!
Sporo przed Deh Salm jest znak – do pięknych wydm jest jedynie 35 kilometrów.


411.jpg


Skręcamy. Na pierwszy rzut oka droga dobra i względnie twarda. Tylko gdzieniegdzie bardziej grząskie, piaszczyste odcinki. Ja na razie nie narzekam, ale Ani nie podoba się, gdy motocykl nie jedzie stabilnie jak dotychczas. W sumie nie dziwię się jej: ja mam poczucie jakiejkolwiek kontroli nad jazdą motocykla, a ona nie może nic zrobić. Gdy pojawiają się dłuższe, bądź głębsze odcinki piaszczyste, schodzi z motocykla.


412.jpg


413.jpg


Niestety, nie ujechaliśmy za daleko, a Ania musi co chwila schodzić z motocykla. Ja też czuję się coraz mniej pewnie tańcząc na piachu na Anakach
Cóż poradzić – jeszcze wiele nauki przede mną. A może nigdy nie opanuję tak ciężkiego motocykla w terenie?
Biorąc pod uwagę, że pierwszy i ostatni samochód jaki widzieliśmy dziś na naszej trasie, spotkaliśmy po 1,5 godziny jazdy, nie mamy tu wielkich szans na jakąkolwiek pomoc w razie najmniejszego psikusa. Z bólem serca, ale decydujemy się na odwrót.
Yalan, obiecuję ci: ja tu jeszcze wrócę

Widoki wspaniałe. Pustynia jest piękna i zmienna. Najpierw kaluty, później b. płasko. Dojeżdżamy do Marsowych gór, o których stanowił znak na początku naszej dzisiejszej drogi. Wszystko w różowym kolorze. Płasko, a gdzieniegdzie delikatna góra. Zatrzymujemy się zebrać się trochę piasku, który okazuje się drobnymi kamykami. Od razu pojawiają się ważki – latają wokół nas jak szalone.
Dalsza droga raczej prosta, czasami wije się między skałkami. Bardzo wieje, czasem trudno utrzymać głowę i aparat. Tam gdzie jest piaszczyście, sypie piachem po nogach tak mocno, że aż boli przez spodnie. Piach tańczy po drodze – wygląda to pięknie. Choć wschód słońca był przepiękny, co wróżyło pogodę, to teraz szczęśliwie słonko jest za chmurami.


415.jpg


416.jpg


417.jpg


Kończy się typowa pustynia, zaczyna ruch i normalna droga. Robi się wyraźnie chłodniej, co odczuwamy bardzo – jest tylko 30 stopni.


418.jpg


Trafiamy na kontrolę policyjną. Zatrzymywali się wszyscy, więc nie było opcji: unikaj kontaktu wzrokowego i jedź dalej Generalnie wszystko odbyło się bardzo miło, jedynie musieliśmy poczekać ok. 10 minut, aż jeden z policjantów zrobi ksero naszych wiz.
Mijamy pierwsze, bardzo prymitywne zabudowania – domy kopułowe. Obok widać agregat od irańskiej „klimy”.


419.jpg


420.jpg


421.jpg


422.jpg


Dojeżdżamy do Birjand i szukamy noclegu. Mijamy dość osobliwe „figury” na trawniku, a za nimi także osobliwy „segment”.


424.jpg


W państwowym hotelu recepcjonista wygląda, jakby dostał zawału na nasz widok i mówi, że nie ma miejsc, choć widać wyraźnie, że wszystkie klucze wiszą, więc hotel pusty. Jedziemy dalej. Trafiamy do jakiegoś także państwowego przybytku, który nie nazywa się hotelem, ani pensjonatem, ale czymś w rodzaju domu gościnnego dla rodzin.


423.jpg


Dostajemy duży pokój z wieloma łóżkami i lodówką. Pościeli i ręczników brak. Pokój kosztuje 3 miliony ze śniadaniem, czyli mniej niż 50 złotych. Babki na recepcji, pomimo bariery językowej były bardzo miłe. Do tego napoiły nas wodą i sokami

Wi-fi nie ma. Najważniejsze, że motocykl stoi bezpiecznie: na ogrodzonym terenie i do tego w miejscu, gdzie nie powinien go dosięgnąć żaden samochód.
Niestety ujawniła się jedna z naszych zmor hotelowych: hałasujący za oknem agregat. Prosimy o zmianę pokoju. Nie ma problemu. W drugim pokoju jeden z materacy śmierdzi szczochami, kaloryfer grzeje na maksa i nie da się go zakręcić, a klima ma zepsutą klapkę od nawiewu i wieje prosto na nas. Jakby tego było mało: ciężkiej, ciemnej kotary z okna nie da się odsłonić
Takie problemy, to nie problemy: kaloryfer przykrywamy kocem, zasłonkę podwiązujemy gumką, klimę podklejamy izolacją, przykrywamy się własnym prześcieradłem i idziemy spać.

Tego dnia przejechaliśmy 490 km.