Iran 2015

[ofca234]

Trzy kontrole wizy w 24h.

ze zdjęciami: http://moto.elban.net/2015/08/20/trz...-w-24-godziny/


Obudziłem się na centralnym placu malutkiego miasteczka. Wygramoliłem się z namiotu i zacząłem zjadać resztki moich zapasów na śniadanie. Powoli gromadziło się koło mnie coraz więcej ludzi. Był szef strażaków, był nauczyciel angielskiego, był też miejscowy superman – tak mi go przedstawiono, a także kierowca i pasażer przejeżdżającej ciężarówki. Jadłem otrzymanie dzień wcześniej warzywa i owoce oraz chleb, popijałem wodą z camelbaga i tak sobie rozmawialiśmy o różnicach kulturowych, mojej podróży i motocyklach. Za chwilę dostałem od kogoś herbatę, perski różaniec, pełniący taka samą funkcję jak katolicki. Ponieważ na placyku znajdował się też komisariat policji wpadli też tajniacy obejrzeć moją wizę. Byli bardzo mili, zrobili sobie zdjęcie wizy i życzyli miłego pobytu.

Dzień rozpoczynał się leniwie, wreszcie byłem wyspany i wypoczęty. Do tego, udostępniono mi prysznic, co było dla mnie zbawieniem. Mój organizm nie przystosował się jeszcze do temperatur powyżej 40 stopni i ciągłego chodzenia w długich spodniach, co jest wymogiem dla turystów podróżujących po Iranie. Przez ostatnie dni prowadziłem się jak prawdziwy bej, spiąć byle gdzie po kilka godzin, tak więc wykorzystałem skwapliwie okazje, żeby znów, na chwilę, przeistoczyć się w człowieka.

Poprzedni dzień spędziłem na piknikach rodzinnych nad jeziorkiem, które obrałem sobie za cel noclegowy. Pojadłem pieczonych ziemniaków z ogniska, warzyw i chleba, popiłem herbatą. Jeszcze dostałem prowiant na śniadanie, co było o tyle fajne, że od samej granicy do tego miejsca nie widziałem ani żadnej knajpy, ani nawet sklepu spożywczego.

Persowie uwielbiają pikniki. Gdy tylko mogą pakują się do samochodu z całym majdanem i ruszają gdzieś w ładne miejsce posiedzieć na kocu z cała rodziną. Jeżeli nie mogą, wyskoczą na trawnik przed blok w mieście. Nawet na pas zieleni rozdzielający dwa pasy ruchu. Byle było zielono i był cień.

Do pełni szczęścia brakowało tylko kąpieli w jeziorze. Niestety, była niemożliwa, to po prostu piękne bagno. Można do niego wejść, ale raczej tylko raz.

Ludzie, których tam spotkałem okazali się po prostu przemili, niemniej, jeszcze przed zapadnięciem zmroku musiałem ich pożegnać. Zmęczenie dawało o sobie znać – po chwili już spałem.

Obudziło mnie warczenie nad uchem. Jakieś durne zwierze szczerzyło kły prosto mi nad uchem. Wyobraźnia zaczęła szaleć, więc wyskoczyłem z namiotu. Zwierzak uciekł, ale wyglądało to marnie. Oprócz mnie nikogo nie było. Bardzo chciałem się wyspać więc postanowiłem przenieść się bliżej ludzi, więc znalazłem pierwszą lepszą chatę, na podwórku, której ktoś siedział i próbowałem sobie załatwić nocleg w ich pobliżu. Gospodarze nie mogli zrozumieć o co mi chodzi, więc wybrali jakiś numer telefonu, phone-friend pomógł nam się dogadać, i nawet dwóch gości postanowiło pomóc mi przenieść majdan.

Gdy pakowaliśmy graty do ich samochodu zatrzymał się jakiś biały pickup bez żadnych oznaczeń. Wysiadł z niego cywil i zażądał dokumentów. Z tyłu siedział jakiś gość w militarnej koszuli bez odznak, a obok niego leżał kałasznikow. Gospodarze ponownie wybrali jakiś numer i w słuchawce usłyszałem, żeby się nie martwić to tylko rutynowa kontrola dokumentów. Niestety jej wynikiem był prikaz przeniesienia noclegu do parku znajdującego się w najbliższym mieście. Wszystkie moje rzeczy wylądowały na pace pickup’a a ja miałem jechać za nim. Samochód ruszył w ciemną noc, pożegnałem się z gospodarzami i bez większego przekonania ruszyłem za białym pojazdem. W głowie miałem jedną myśl:

– Jest ok, czy właśnie wpadłem w wielkie gówno?

Użerałem się kiedyś z fałszywym milicjantem w Kirgistanie przez dwie godziny – jednak był dzień, byłem u kogoś na podwórku a gość był pijanym typem, którego spacyfikował bym dosyć łatwo. Dwóch trzeźwych z karabinem wydawało się być znacznie większą przeszkodą.

Kierowca sygnalizował skręt w lewo na główną drogę, a ja zastanawiałem się, czy nie odbić w prawo i nie dać w długą. Dobrze zrobiłem, że wytrzymałem ciśnienie – to byli policjanci, choć nie widziałem żadnych ich dokumentów. Odstawili mnie na placyk, wybrali jakiś numer gdzie ktoś potwierdził mi, że będzie ok. Obok głośno bawiły się dzieci na placu zabaw

– Nie przejmuj się, koło północy pójdą spać

Dowiedziałem się też, że zawsze powinienem sobie szukać noclegu przy komisariacie to na pewno będę bezpieczny i nic mi nie zginie. Wbrew pozorom to dobra rada, korzystałem z niej na różne sposoby w następnych dniach. Policjanci zawsze byli dla mnie mili i nie stwarzali żadnych problemów.

Dzięki tej sytuacji zyskałem pierwszego phone-frienda czyli człowieka, który zostawił mi swój numer telefonu i deklarował chęć tłumaczenia w razie jakichkolwiek problemów.

Opuściłem mój placyk i dojechałem do Ahar gdzie miałem zamiar kupić kartę SIM z internetem. Trafiłem do pierwszego i ostatniego niemiłego Persa. Ten burak najpierw w ogóle nie chciał mi sprzedać karty, w sumie do wydania mi jej zmusili go inni ludzie, którzy jak zobaczyli jak mnie traktuje zaczęli na niego krzyczeć. Oprócz podpisu wziął sobie mój odcisk palca. Ponieważ sam nie mówił po angielsku to nie mając innego sposobu na odgryzanie się mu mówiłem ostentacyjnie „Dziękuję” na każdą jego obcesową zagrywkę. Koniec końców dał mi kartę, ale zamknął swój sklepik, pewnie tylko po to, żebym nie mógł w jego klimatyzowanym pomieszczeniu próbować ją uruchomić.

Na zewnątrz zebrała się cała ekipa ludzi próbujących mi pomóc, aż wreszcie ktoś zaprosił mnie do urzędu miasta, gdzie jakiś nauczyciel angielskiego chciał się mną zając. Na miejscu dostałem wodę, po chwili przyszedł nauczyciel, który przedstawił mnie oficjelom – przybiłem nawet piątkę z samym burmistrzem. Była też kolejna kontrola dokumentów przez kolejnego cywila przedstawiającego się jako policja. Ponieważ wszyscy wokół mnie byli wyluzowani to i ja przestałem się przejmować robieniem zdjęć mojej wizy.

Koniec końców przekazali mnie komuś odpowiedzialnemu za turystkę, kto pokazał mi kawałek miasta, zabrał na przepyszny obiad.

Baakak okazał się fajnym rozmówcą. Oprócz turystyki w Ahar wykładał architekturę na uniwersytecie w Tabriz. Łączenie etatów to klucz do powodzenia, tak wynikało nie tylko z jego wypowiedzi. Jego żona, której nie poznałem, za to wykładała agrokulturę i miała bardzo dobre zdanie o polskich traktorach Ursus. Poszliśmy też uruchomić mojej kartę SIM do Pana Buraka, bo mimo prób pomocy w urzędzie miasta nie chciała działać. Ten stwierdził, że będzie aktywna dopiero wieczorem, dostałem też kartkę z kodami, które należy wpisać tak aby aktywować internet.

Ponieważ Baakak uparł się, że zapłaci za te wszystkie pyszne rzeczy to obiecałem sobie, że następny posiłek kupię sobie sam. Do tej pory jedyną rzeczą, za którą zapłaciłem był batonik na granicy – zapłaciłem za jeden a dostałem trzy.

Marusso - tego dnia wysłałem Ci też esa, tak jak się umawialiśmy na forum. Twój telefon był wyłączony a mój IranCell, który kupiłem tego dnia nigdy nie zadziałał.

[ofca234]

ze zdjęciami: http://moto.elban.net/2015/08/21/nad...jskiego-morza/

Próbowałem znaleźć sobie miejsce w Sarein, miejscowości, którą mi polecali miejscowi. Miało być ładnie, fajnie, źródła termalne i tym podobne atrakcje. Była masowa turystyka, nawet z szyldami po angielsku. Straciłem na dojazd tam kilka godzin, przez co do Astary, miasta na wybrzeżu morza kaspijskiego dotarłem po zmroku.

Sam brak słońca nie był kłopotem, z Ardabil do Astary prowadzi kawałek autostrady i ekspresowej drogi górskiej – oba odcinki są na prawie całej długości oświetlone.

Przed wyjazdem, ktoś napisał mi, że mój pomysł na Iran jest wykonalny, pod warunkiem, że wykaże się asertywnością. Już drugiego dnia wiedziałem, że to będzie bardzo trudne.

Niby tylko tankujesz, a właściciel stacji zaprasza Cię na owoce i herbatę do budynku.W europie te budy przy dystrybutorach to są sklepy z hod-dogami i jakimś szajsem. W Iranie służą do picia herbaty z zaproszonymi gośćmi. Zamiast pięciu minut tankowanie trwa czterdzieści, ale trudno ten czas uznać za stracony.

W Iranie jest masa motocykli, ale praktycznie nie ma motocyklistów. To po prostu pojazdy dla ludzi, których nie stać na samochód. Nikt nikogo nie pozdrawia, nie jeździ w kaskach nie mówiąc już o odzieży ochronnej. Występują w kilku typach, w większości są koszmarnie zaniedbane. Zatrzymałem się też pomóc jakiemuś gościowi, któremu rozsypał się motocykl. Jego 250 (większe są zabronione) w stylu enduro straciła sprężynę amortyzatora – po prostu wypadła. We dwóch podnieśliśmy kanapę, gość ją gdzieś włożył, nic nie dokręcił, usiadł na sprzęcie i gestami chciał uzyskać potwierdzenie, że taka prowizorka ma szanse powodzenia. Pokręciłem głową:

– Bez szans

Uśmiechnął się, odpalił maszynę i ruszył. Kilometr dalej łapał stopa. Jego łańcuch nigdy nie widział smaru, nigdy też nie był naciągnięty. Tu i ówdzie wisiał porwane wiązki instalacji elektrycznej. Tragedia.

Duże motocykle to trudne i drogie hobby a legalnie można na nich jeździć w piątki (tłumacząc na europejski – w niedziele). Rejestracja, poza numerem, posiada zdjęcie osoby upoważnionej do jazdy.

W pierwszych dniach podróży ruch drogowy był dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Wydawało mi się, że Persowie to tacy Słoweńcy. Czasem lekko narwani, ale ogólnie jeżdżący bardzo przepisowo i przewidywanie. Owszem, od czasu do czasu trafiałem na jakąś niespodziankę – na jednym ze zjazdów zatrzymał mnie spory korek. Długo nie mogłem zorientować się co się stało, aż wreszcie zauważyłem pozującą parę młodą. Orszak weselny zrobił sobie postój na fotki.

Dopiero późniejsze dni pokazały mi jak bardzo się myliłem w ocenie miejscowych kierowców.

Nocleg w Astarze znalazłem bardzo gładko, na pierwszym skrzyżowaniu w mieście powitał mnie znak z kierunkowskazem na kemping.

Nawet mnie to ucieszyło, bo przeczytałem gdzieś, że na wybrzeżu atmosfera jest trochę bardziej luźna, młodzież przyjeżdża odpoczywać, tak więc liczyłem, że kemping w środku lata może być miejscem gdzie nawiąże jakieś znajomości. Sama miejscówka była pełna rodzin – Persowie uwielbiają rodzinne wypady za miasto – wszyscy mają takie same namioty, które ładują na dach swojego samochodu. Do kompletu dorzucają samowar lub czajnik na herbatę, kilka kocy, jedzenie i ruszają w jakieś ładne miejsce. Namiot można rozbić praktycznie wszędzie (czasem zdarzają się znaki zakazu rozbijania namiotów), samych kempingów jest raczej niewiele i nie oferują one nic za co było by warto zapłacić. Infrastruktura to co najwyżej ubikacje i zlew z zimną wodą.

Nie wiem co skłania ludzi do przyjazdu do Astary na ten kemping. Ja nie znalazłem tam nic ciekawego, miasto jest raczej brzydkie, w okolicy nie ma nic. Naprawdę. Nic. Można sobie wypić herbatę z wielkiego samowaru albo wyskoczyć do miasta na mięso z grilla.

Kolejne przyjazne gesty na każdym kroku upewniły mnie w przekonaniu, że kierunek podróży dobrze wybrałem. Gość, z którym przypadkowo zjadłem obiad przy jednym stoliku stargował dla mnie cenę posiłku. Ktoś zaprowadził mnie do lokalnego mistrza od kart SIM, który miał uruchomić mają feralną kartę – niestety – bez powodzenia. Dostałem masę owoców, kilka papierosów, herbatę, ktoś inny wysłał ze swojego konta maila do mojej dziewczyny.

Między bajki natomiast można włożyć luźniejszą atmosferę – plaże są puste, nie ma na nich żadnych knajp, nie znalazłem żadnego miejsca, w którym mógłbym zjeść patrząc na morze lub chociaż wypić herbatę, straszą też znaki zakazu kąpieli. Trochę mnie to zawiodło, bo liczyłem na chillout nad morzem po kilku intensywnych dniach. Postanowiłem następnego dnia dać ostatnią szansę wybrzeżu…