Hindus na wielbłądzie... - Africa Twin Forum

chemik · 22.02.2016, 19:55

Wioskowa starszyzna, spadłszy z ławeczki, zaczęła wstawać i gramolić się w naszym kierunku... Uśmiech na gębach i ekscytacja w oczach utwierdzają nas w przekonaniu, że nie mają złych zamiarów... Coś próbują szwargotać w hindi, my po angielsku â nikt nic nie rozumie, ale i tak jest nić porozumienia... Wchodzimy na teren świątyni machając na pożegnanie...
Świątynia to kolejne miejsce, które ma jakiegoś właściciela, ktoś zbiera opłaty za bilety, ktoś inny sprząta â słowem niehinduski porządek...

01.JPG

02.JPG

03.JPG

04.JPG

05.JPG

06.JPG

07.JPG

08.JPG

09.JPG

09-1.JPG

W jednym z zakamarków światki, na zewnątrz, znajdujemy gniazdo os... Osy wielkości naszych szerszeni...

10.JPG

Po około godzinie wracamy do motocykla... Wioskowa starszyzna, a jakże, na ławeczce... Po drugiej stronie placyku, również na ławeczce, wylegują się kozy...

11.JPG

Siadam na motocykl, Szynszyla za mną i w tym momencie wioskowa starszyzna zaczyna krzyczeć i pokazywać na nas palcami... Zrywają się i biegną w naszym kierunku... Uprzedzenia zrobiły swoje, w głowie tysiąc negatywnych myśli, a oni tylko chcieli aby to Szynszyla poprowadziła motocykl... Szwargoczą coś w hindi, pokazują wyciągniętymi palcami to na Szynszylę, to na motocykl... Ja się tu nie liczę, jestem tylko tłem... Placyk jest dość mały, wyjazd z niego przez ciasny prawy zakręt â Szynszyla sobie tu nie poradzi... Wkraczam do akcji i stanowczo kręcę głową na ânieâ... Staruszkowie ten gest rozumieją... Rozumieją też, że jesteśmy w kręgu kultury muzułmańskiej â tu facet rządzi kobietą, więc moja decyzja jest ostateczna... Odpuszczają zasmuceni... Mimo to nie daje się odczuć wrogości, co najwyżej zawód...My białasy z bogatej części świata gapimy się w telewizję... Ich na to nie stać, więc cały dzień gapią się na ulicę, podwórko, placyk w oczekiwaniu, aż stanie się coś ciekawego, coś, co choć na chwilę zburzy monotonię upływającego czasu... Machamy sobie na do widzenia...
Jedziemy dalej... Znów wiatr we włosach, asfalt pod kołami, a dookoła piach i żwir i gdzieniegdzie kępki roślinności pośród której widzimy dachy jakiś lepianek... Szybka decyzja i już jesteśmy w centrum wioski... Piechotą, jak zwierzęta... Motocykl zostawiamy na poboczu, gdyż nie wypatrzyliśmy drogo dojazdowej, choćby ścieżki... Jak się okazało była troszkę dalej...
Wioska sprawia wrażenie wymarłej... Nikogo nie widać, choć ślady świadczą, że ktoś tu mieszka...

12.JPG

13.JPG

14.jpg

15.jpg

Szybka sesja i znów pędzimy przed siebie... Naszym celem ma być kolejny punkt na mapie Ala, jakieś ruiny jakiegoś zapomnianego fortu... Al wyrysował na mapie odległości między kolejnymi skrzyżowaniami dróg/duktów/ścieżek... Co z tego, skoro ODO nie działa... Jadę na wyczucie... W dali zaczynają majaczyć jakieś fortyfikacje... Po chwili okazuje się, że to stylizowany współczesny hotel dla bogatych...

16 (1).JPG

16 (2).JPG

Robimy zwrot przez rufę... Na jakimś skrzyżowaniu, wyglądającym na właściwe skręcam w prawo... Jedziemy... Jedziemy... Jedziemy... Jedziemy... Żadnych pojazdów, żadnych ludzi, a w głowie powoli rodzi się myśl, że nie wiemy ile km ujechaliśmy (ODO nie działa) oraz ile paliwa pozostało (tak, wskaźnik też nie działa)... Na tym co pozostało na pewno dojedziemy do cywilizacji, ale czy zdołamy zrobić całą naszą trasę?
W pewnym momencie drogę przebiega nam jaszczurka wielkości małego dwuipółmetrowego krokodyla... Szynszyla jest zachwycona... Ja nawet nie zdążyłem klamki hamulca dotknąć... Na zdjęcia nie było szans â gad miał prędkość pierwszą kosmiczną...
Już wiemy, że się zgubiliśmy... Nie chcemy wracać tą samą drogą więc postanawiamy, ze na najbliższym skrzyżowaniu szlaków (bo drogami tego nazwać się nie dało) skręcimy w lewo i na kolejnym znów w lewo â w ten sposób zatoczymy pętlę wracając do drogi, z której zjechaliśmy... No, chyba, że spotkamy kogoś, kto mówi po angielsku i zna się na mapie (śmiech!)...
Dojeżdżamy do skrzyżowania szlaków, a tu starym zwyczajem znanym z bezdroży na cały świecie, stoi przydrożna knajpa... Standardy czystości podłe nawet jak na hinduskie warunki â wiadomo pustynia, wody brak, prądu brak, najbliższa inspekcja sanitarna oddalona o kilka dni drogi wielbłądem... W knajpie sami faceci: pasterze, kierowcy ciężarówek i kto ich tam wie jakie typy jeszcze... Budzimy sensację z trzech powodów:
- obcy
- royal enfield
- Szynszyla
W głowach pytane: okradną nas, zgwałcą, czy pomogą..

17 (1).JPG

17 (2).JPG

C.D.N.

chemik · 22.02.2016, 19:59

Cytat:

Foty nie banglają.

Miałem na myśli z ostatniego wpisu ale ten właśnie zniknął.

To nie foty... To Forum nie bangla... Musiałem usunąć wpis i dodać wszystko na nowo... Dobrze, że treść mam "na brudno" w innym miejscu...

chemik · 23.02.2016, 19:57

Szynszyla wciska się w kąt i stara się nie być... Ja zaczynam skracać dystans... Pytam co serwują, zaczynamy rozmowę na gesty... Zamawiam dwie herbaty (bo tylko to mają do picia)... Jakąś ociupinką wody myją szklanki dla nas – ufff, jest dobrze, znaczy się są gościnni - miejscowym tylko przecierają zwykłą szmatą... Wyciągam mapę, pokazuję palcem gdzie chcemy trafić... Zaczyna się jazgotliwa dyskusja lokalesów... Opinii było jakieś 30% więcej niż dyskutujących... Oni mają zajęcie, a my czas aby wypić herbatę... Po chwili są zgodni i gestami pokazują, że wyjechaliśmy poza mapę... Dopijamy herbatę, siadamy na motocykl i w drogę... Odprowadzają nas tęsknym wzrokiem pożądania...
Royal Enfield w Indiach to obiekt pożądania, coś jak u nas mercedes S-klasse... Każdy chciałby go mieć, tylko nielicznych stać... Podczas całego dnia, wszędzie gdzie się zatrzymujemy daje się to odczuć... Niestety rola burżujstwa zupełnie do nas nie pasuje... Czasami ciężko skrócić dystans z lokalesami i wejść z nimi w jakieś interakcje... Coś co dla nas stanowi niewielki koszt dla nich jest nieosiągalne tak bardzo, że nawet nie mają o tym siły marzyć...
Jedziemy... Zgodnie z planem ratunkowym ułożonym w głowie... Dojeżdżamy do przecięcia szlaków pośrodku pustyni, na którym, o dziwo, stoki kilkoro dzieci i jakiś dorosły... Zatrzymujemy się, dzieciarnia nas obskakuje... Pytamy dorosłego gdzie jesteśmy i jak dojechać do czwartego punktu na mapie Ala, owych wspomnianych ruin fortu... O dziwo lokales coś kuma po angielsku, ale nie do końca wie, gdzie poszukiwane przez nas miejsce się znajduje... Wspólnie się zastanawiamy... W tym czasie dzieciarnia obstąpiła nas i cos krzyczy... Dopiero po chwili rozumiemy sens: „Pen! Pen!”... Zwykłego długopisu chcieli... Lokales nam tłumaczy, że to miejsce jest przystankiem autobusowym, a dzieciarnia podąża do szkoły (lub z niej wraca – dokładnie nie zrozumieliśmy)... Trochę nam żal, że nie mamy przy sobie nic, co moglibyśmy im dać, żadnego długopisu... Choć z drugiej strony takie rozdawnictwo ich uczy od najmłodszych lat, że białasy są chodzącymi workami z pieniędzmi... Przez chwilę przemyka mi przez głowę myśl, aby dzieciaki przewieźć na motocyklu...
Pamiętam jak rok wcześniej w Laosie pośrodku dżungli spotkałem trójkę dzieciaków wracających z polowania na ryby (tak, polowania prymitywną kuszą z trójzębem) i ich poobwoziłem, jaką im to radość sprawiło...

1 (1).jpg

1 (2).JPG

1 (3).jpg

Niestety wspomnienie braku nadmiarowego zapasu paliwa szybko usunęło tę myśl z mej głowy...
Jedziemy dalej w kierunku, który wraz z lokalesem wydawał nam się najbardziej prawdopodobny... Po pewnym czasie widzimy przy trakcie dwie baszty...

2.JPG

Tak, to tu, trafiliśmy... baszty okazują się kasa biletową, a właściwe ruiny leżą 1,5km na prawo od drogi... Bilet wydaje nam się masakrycznie drogi... Kasjer proponuje darmową wersję demo – możemy wejść na jedną z baszt i zobaczyć ruiny z daleka... 1,5km to spora odległość z której niewiele widać... Pewnie liczył, że rozbudzi naszą ciekawość, jednak nie przewidział, że mam przy aparacie obiektyw z 70 mm ogniskowej... Nie jest to jakiś mega-zoom, nawet tele, ale wystarcza aby stwierdzić, że ruiny są mizerne i w porównaniu ze świetnie zachowanym i ogromnym Jaisalmer wyglądają nijak... Odpuszczamy...

3 (1).JPG

3 (2).JPG

Wiemy gdzie jesteśmy (na mapie Ala) więc znamy kierunek... Duktem docieramy do asfaltu, który zaprowadzi nas do wydmy Sam...
Wydma Sam to jedna z atrakcji turystycznych... Leży ona w piaszczystej części pustyni Thar i jest jedną z największych w okolicy, być może nawet na całej pustyni... Im bardziej się do niej zbliżamy tym bardziej krajobraz się zmienia – do tej pory pustynia była żwirowa z kępkami zieleni... Z każdym kilometrem zieleni mniej, a piachu więcej... Gdy jesteśmy prawie na miejscy drogę zagradza nam dwóch chłopaczków na skuterach... W łamanym angielskim mówią, że dalej nie można jechać bez przewodnika, że w ogóle dalsza jazda jest niemożliwa i niebezpieczna, gdyż to środek pustyni i łatwo się zgubić... Mówią bardzo przekonująco, z teatralnymi gestami i dramaturgia w głosie... Przemierzyłem pół Azji, nie tak łatwo mnie nabrać; Szynszyla pierwszy raz w tych stronach, ale zwyczaje naciągaczy już zdążyła w 80% poznać... W tym samym momencie buchamy śmiechem... Sprzęgło, jedynka, gaz i już gnamy w stronę zachodzącego słońca... Normalnie jak w amerykańskim filmie...

22.02.2016, 19:55	#1
chemik Zarejestrowany: Nov 2010 Miasto: Wrocław Posty: 1,419 Motocykl: Husqvarna 701 Enduro Online: 1 miesiąc 4 tygodni 15 godz 23 min 25 s	Dzień drugi (część trzecia)... Wioskowa starszyzna, spadłszy z ławeczki, zaczęła wstawać i gramolić się w naszym kierunku... Uśmiech na gębach i ekscytacja w oczach utwierdzają nas w przekonaniu, że nie mają złych zamiarów... Coś próbują szwargotać w hindi, my po angielsku â nikt nic nie rozumie, ale i tak jest nić porozumienia... Wchodzimy na teren świątyni machając na pożegnanie... Świątynia to kolejne miejsce, które ma jakiegoś właściciela, ktoś zbiera opłaty za bilety, ktoś inny sprząta â słowem niehinduski porządek... 01.JPG 02.JPG 03.JPG 04.JPG 05.JPG 06.JPG 07.JPG 08.JPG 09.JPG 09-1.JPG W jednym z zakamarków światki, na zewnątrz, znajdujemy gniazdo os... Osy wielkości naszych szerszeni... 10.JPG Po około godzinie wracamy do motocykla... Wioskowa starszyzna, a jakże, na ławeczce... Po drugiej stronie placyku, również na ławeczce, wylegują się kozy... 11.JPG Siadam na motocykl, Szynszyla za mną i w tym momencie wioskowa starszyzna zaczyna krzyczeć i pokazywać na nas palcami... Zrywają się i biegną w naszym kierunku... Uprzedzenia zrobiły swoje, w głowie tysiąc negatywnych myśli, a oni tylko chcieli aby to Szynszyla poprowadziła motocykl... Szwargoczą coś w hindi, pokazują wyciągniętymi palcami to na Szynszylę, to na motocykl... Ja się tu nie liczę, jestem tylko tłem... Placyk jest dość mały, wyjazd z niego przez ciasny prawy zakręt â Szynszyla sobie tu nie poradzi... Wkraczam do akcji i stanowczo kręcę głową na ânieâ... Staruszkowie ten gest rozumieją... Rozumieją też, że jesteśmy w kręgu kultury muzułmańskiej â tu facet rządzi kobietą, więc moja decyzja jest ostateczna... Odpuszczają zasmuceni... Mimo to nie daje się odczuć wrogości, co najwyżej zawód...My białasy z bogatej części świata gapimy się w telewizję... Ich na to nie stać, więc cały dzień gapią się na ulicę, podwórko, placyk w oczekiwaniu, aż stanie się coś ciekawego, coś, co choć na chwilę zburzy monotonię upływającego czasu... Machamy sobie na do widzenia... Jedziemy dalej... Znów wiatr we włosach, asfalt pod kołami, a dookoła piach i żwir i gdzieniegdzie kępki roślinności pośród której widzimy dachy jakiś lepianek... Szybka decyzja i już jesteśmy w centrum wioski... Piechotą, jak zwierzęta... Motocykl zostawiamy na poboczu, gdyż nie wypatrzyliśmy drogo dojazdowej, choćby ścieżki... Jak się okazało była troszkę dalej... Wioska sprawia wrażenie wymarłej... Nikogo nie widać, choć ślady świadczą, że ktoś tu mieszka... 12.JPG 13.JPG 14.jpg 15.jpg Szybka sesja i znów pędzimy przed siebie... Naszym celem ma być kolejny punkt na mapie Ala, jakieś ruiny jakiegoś zapomnianego fortu... Al wyrysował na mapie odległości między kolejnymi skrzyżowaniami dróg/duktów/ścieżek... Co z tego, skoro ODO nie działa... Jadę na wyczucie... W dali zaczynają majaczyć jakieś fortyfikacje... Po chwili okazuje się, że to stylizowany współczesny hotel dla bogatych... 16 (1).JPG 16 (2).JPG Robimy zwrot przez rufę... Na jakimś skrzyżowaniu, wyglądającym na właściwe skręcam w prawo... Jedziemy... Jedziemy... Jedziemy... Jedziemy... Żadnych pojazdów, żadnych ludzi, a w głowie powoli rodzi się myśl, że nie wiemy ile km ujechaliśmy (ODO nie działa) oraz ile paliwa pozostało (tak, wskaźnik też nie działa)... Na tym co pozostało na pewno dojedziemy do cywilizacji, ale czy zdołamy zrobić całą naszą trasę? W pewnym momencie drogę przebiega nam jaszczurka wielkości małego dwuipółmetrowego krokodyla... Szynszyla jest zachwycona... Ja nawet nie zdążyłem klamki hamulca dotknąć... Na zdjęcia nie było szans â gad miał prędkość pierwszą kosmiczną... Już wiemy, że się zgubiliśmy... Nie chcemy wracać tą samą drogą więc postanawiamy, ze na najbliższym skrzyżowaniu szlaków (bo drogami tego nazwać się nie dało) skręcimy w lewo i na kolejnym znów w lewo â w ten sposób zatoczymy pętlę wracając do drogi, z której zjechaliśmy... No, chyba, że spotkamy kogoś, kto mówi po angielsku i zna się na mapie (śmiech!)... Dojeżdżamy do skrzyżowania szlaków, a tu starym zwyczajem znanym z bezdroży na cały świecie, stoi przydrożna knajpa... Standardy czystości podłe nawet jak na hinduskie warunki â wiadomo pustynia, wody brak, prądu brak, najbliższa inspekcja sanitarna oddalona o kilka dni drogi wielbłądem... W knajpie sami faceci: pasterze, kierowcy ciężarówek i kto ich tam wie jakie typy jeszcze... Budzimy sensację z trzech powodów: - obcy - royal enfield - Szynszyla W głowach pytane: okradną nas, zgwałcą, czy pomogą.. 17 (1).JPG 17 (2).JPG C.D.N.

23.02.2016, 19:57	#3
chemik Zarejestrowany: Nov 2010 Miasto: Wrocław Posty: 1,419 Motocykl: Husqvarna 701 Enduro Online: 1 miesiąc 4 tygodni 15 godz 23 min 25 s	Szynszyla wciska się w kąt i stara się nie być... Ja zaczynam skracać dystans... Pytam co serwują, zaczynamy rozmowę na gesty... Zamawiam dwie herbaty (bo tylko to mają do picia)... Jakąś ociupinką wody myją szklanki dla nas – ufff, jest dobrze, znaczy się są gościnni - miejscowym tylko przecierają zwykłą szmatą... Wyciągam mapę, pokazuję palcem gdzie chcemy trafić... Zaczyna się jazgotliwa dyskusja lokalesów... Opinii było jakieś 30% więcej niż dyskutujących... Oni mają zajęcie, a my czas aby wypić herbatę... Po chwili są zgodni i gestami pokazują, że wyjechaliśmy poza mapę... Dopijamy herbatę, siadamy na motocykl i w drogę... Odprowadzają nas tęsknym wzrokiem pożądania... Royal Enfield w Indiach to obiekt pożądania, coś jak u nas mercedes S-klasse... Każdy chciałby go mieć, tylko nielicznych stać... Podczas całego dnia, wszędzie gdzie się zatrzymujemy daje się to odczuć... Niestety rola burżujstwa zupełnie do nas nie pasuje... Czasami ciężko skrócić dystans z lokalesami i wejść z nimi w jakieś interakcje... Coś co dla nas stanowi niewielki koszt dla nich jest nieosiągalne tak bardzo, że nawet nie mają o tym siły marzyć... Jedziemy... Zgodnie z planem ratunkowym ułożonym w głowie... Dojeżdżamy do przecięcia szlaków pośrodku pustyni, na którym, o dziwo, stoki kilkoro dzieci i jakiś dorosły... Zatrzymujemy się, dzieciarnia nas obskakuje... Pytamy dorosłego gdzie jesteśmy i jak dojechać do czwartego punktu na mapie Ala, owych wspomnianych ruin fortu... O dziwo lokales coś kuma po angielsku, ale nie do końca wie, gdzie poszukiwane przez nas miejsce się znajduje... Wspólnie się zastanawiamy... W tym czasie dzieciarnia obstąpiła nas i cos krzyczy... Dopiero po chwili rozumiemy sens: „Pen! Pen!”... Zwykłego długopisu chcieli... Lokales nam tłumaczy, że to miejsce jest przystankiem autobusowym, a dzieciarnia podąża do szkoły (lub z niej wraca – dokładnie nie zrozumieliśmy)... Trochę nam żal, że nie mamy przy sobie nic, co moglibyśmy im dać, żadnego długopisu... Choć z drugiej strony takie rozdawnictwo ich uczy od najmłodszych lat, że białasy są chodzącymi workami z pieniędzmi... Przez chwilę przemyka mi przez głowę myśl, aby dzieciaki przewieźć na motocyklu... Pamiętam jak rok wcześniej w Laosie pośrodku dżungli spotkałem trójkę dzieciaków wracających z polowania na ryby (tak, polowania prymitywną kuszą z trójzębem) i ich poobwoziłem, jaką im to radość sprawiło... 1 (1).jpg 1 (2).JPG 1 (3).jpg Niestety wspomnienie braku nadmiarowego zapasu paliwa szybko usunęło tę myśl z mej głowy... Jedziemy dalej w kierunku, który wraz z lokalesem wydawał nam się najbardziej prawdopodobny... Po pewnym czasie widzimy przy trakcie dwie baszty... 2.JPG Tak, to tu, trafiliśmy... baszty okazują się kasa biletową, a właściwe ruiny leżą 1,5km na prawo od drogi... Bilet wydaje nam się masakrycznie drogi... Kasjer proponuje darmową wersję demo – możemy wejść na jedną z baszt i zobaczyć ruiny z daleka... 1,5km to spora odległość z której niewiele widać... Pewnie liczył, że rozbudzi naszą ciekawość, jednak nie przewidział, że mam przy aparacie obiektyw z 70 mm ogniskowej... Nie jest to jakiś mega-zoom, nawet tele, ale wystarcza aby stwierdzić, że ruiny są mizerne i w porównaniu ze świetnie zachowanym i ogromnym Jaisalmer wyglądają nijak... Odpuszczamy... 3 (1).JPG 3 (2).JPG Wiemy gdzie jesteśmy (na mapie Ala) więc znamy kierunek... Duktem docieramy do asfaltu, który zaprowadzi nas do wydmy Sam... Wydma Sam to jedna z atrakcji turystycznych... Leży ona w piaszczystej części pustyni Thar i jest jedną z największych w okolicy, być może nawet na całej pustyni... Im bardziej się do niej zbliżamy tym bardziej krajobraz się zmienia – do tej pory pustynia była żwirowa z kępkami zieleni... Z każdym kilometrem zieleni mniej, a piachu więcej... Gdy jesteśmy prawie na miejscy drogę zagradza nam dwóch chłopaczków na skuterach... W łamanym angielskim mówią, że dalej nie można jechać bez przewodnika, że w ogóle dalsza jazda jest niemożliwa i niebezpieczna, gdyż to środek pustyni i łatwo się zgubić... Mówią bardzo przekonująco, z teatralnymi gestami i dramaturgia w głosie... Przemierzyłem pół Azji, nie tak łatwo mnie nabrać; Szynszyla pierwszy raz w tych stronach, ale zwyczaje naciągaczy już zdążyła w 80% poznać... W tym samym momencie buchamy śmiechem... Sprzęgło, jedynka, gaz i już gnamy w stronę zachodzącego słońca... Normalnie jak w amerykańskim filmie...