„Łicz beter, mister?” – XRV, XTZ i 406 po Turcji. [2010]

[Beddie]

Towarzyszył mi śpiew ptaków, granie cykad – tak mogę odpoczywać! Z widokiem na wulkan, schronienia ludzi służące im przez setki lat i mój motocykl. Na liczniku 107300 – jestem niecałe 2800 km od startu w Krakowie.
Wtorek rano (przestałem przejmować się godziną, odkąd w Stambule urwał mi się pasek – okazało się, że to jest mi zupełnie nie potrzebne) – leniwe pakowanie w promieniach słońca wyglądającego zza skał i jazda dalej. Wyjechałem na asfalt, po drodze oglądając, jak można zintegrować swoje mieszkanie z naturą. Napotkałem drogowskazy na wąwóz Ihlara – jako, że przewodnik po Kapadocji przeczytałem dokładnie – wiedziałem, że warto się tam skierować.
Pod ogromnym wrażeniem wszystkiego dookoła byłem już od poprzedniego dnia i uczucie to nie opuściło mnie aż do wyjazdu z Turcji. W Wąwozie Ihlara jest dróżka dla zwiedzających – z niej widać mnóstwo wejść do skalnych mieszkań, kościołów i innych pomieszczeń, których przeznaczenie pozostanie pewnie tajemnicą. Oczywiście starałem się wchodzić, gdzie tylko się dało. Nikogo naokoło nie było, więc nie miałem z tym żadnych problemów. Zadziwiające jest to, że z takiego ogromu miejsc interesujących w tym wąwozie opisanych jest kilka. Można wejść od paru kościołów, pooglądać freski okaleczone przez ikonoklastów i wrócić z poczuciem, że widziało się prawie wszystko, ponieważ więcej tabliczek nie było. Ja eksplorowałem takie miejsca, w które dałem radę dotrzeć w motociuchach z kaskiem przypiętym do kurtki. Przekonany jestem, że tu też byłem w miejscach, których prawie nikt z milionów turystów w zorganizowanych grupach z przewodnikiem nie odwiedza.

[Beddie]

Chodziłem, wspinałem się, robiłem zdjęcia i gadałem do siebie. Wrażenie duże. Przecież te miejsca mozolnie budowali, czy też dokładniej wydłubywali pierwsi prześladowani chrześcijanie, robiąc sobie wewnętrzną imitację architektury. Dla mnie – niesamowite.

[Beddie]

W każdym z tych miejsc możnaby długo i dumać nad małością dzisiejszych czasów, ale nie miałem na to czasu, bo głód doznań ssał.

[Beddie]

Z wąwozu Ihlara pojechałem do wioski Selime, w której jest skalna katedra. Jej rozmiary oraz ogrom pracy włożony w jej wydrążenie budzi respekt, naprawdę. Pan bileter uznał, że wystarczy kwitek z wąwozu i zaproponował, że mi popilnuje dobytku. Zgodziłem się oczywiście i lżejszy o kask i kurtkę poszedłem zwiedzać.

[Beddie]

Lokalni mieszkańcy, nie mając zbyt głębokiego szacunku do reliktów wczesnego chrześcijaństwa w niższych pomieszczeniach katedry trzymają zwierzęta – widać tam słomę, siano, pojemniki na jedzenie i wodę oraz oczywiście odchody. Na szczęście zajęte w ten sposób są sale tylko w bezpośredniej bliskości zabudowań współcześnie zamieszkałych – wyższe partie są przeznaczone do zwiedzania

[Beddie]

Po wrażeniach całego dnia zacząłem powoli myśleć o biwaku, ruszyłem więc w stronę Goreme, żeby tam szukać dogodnego miejsca. Po drodze zobaczyłem brązową tabliczkę z kierunkiem i niezrozumiałym napisem. Już wiedziałem, że brązowe tabliczki zawsze oznaczają coś ciekawego, więc znów zboczyłem z drogi. Tym razem był to krater wulkanu.

[Wegrzyn]

Ale widoki, normalnie dech zapiera