III Zlot Motocyklowy Huta Pieniacka

[ATomek]

Długo szukałem łącznika w historii pomiędzy przeszłością brutalnie i krwawo przerwaną ukraińskim ludobójstwem, a współczesnością, o której nie wypada mówić.

Ta pierwsza, wiadomo, są fizycznie Ofiary, są źródła- relacje osobiste świadków, dokumenty w archiwach, książki historyczne rzetelnych badaczy i opinie światowych autorytetów itd. Są w jakimś stopniu bezpieczne, niepodważalne. Cała bolesna PRAWDA. Jej przytoczenie w dyskusji ogranicza do minimum posądzenie o stronniczość, złą wolę. Choćby niewygodna, to na jej podstawie trudno posądzić o anty ukraińskość, czy anty polskość.
Współczesność to świeże emocje. Podlega poprawności prawa i równości coraz bardziej hedonistycznego społeczeństwa. Dotyczy NAS samych. Jest równie przerażająca, bo trwa i nie wiadomo, czym się skończy. Boimy się kogoś obrazić i unikamy problemów.

Jak zareagować na wyłom w tej naszej zorganizowanej cywilizacyjnie współczesności na współczesny kult odwołujący się do krwawej przeszłości?

Jakie standardy nas obowiązują? Jak wyrazić swoje emocje do tej nowej PRAWDY?

Z wiadomych przyczyn odpowiem niedopowiedzeniem, a w zasadzie posłużę się historycznym tekstem. W nim znalazłem odpowiedź na współczesne problemy.

Tu wspomnę autora Ukraińca Wiktora Poliszczuka – prawnika, politologa, publicystę, który całe swoje życie poświęcił na odkrywanie PRAWDY o zbrodniach OUN UPA.
Boleśnie przeżył śmierć ojca z rąk sowieckiego NKWD i okrutną śmierć na Wołyniu swojej ciotki-Polki- z rąk bojców UPA, co zaważyło na jego zainteresowaniach.
Z PRAWDĄ zetknął się w Kanadzie, gdzie wiele lat pracował w archiwum ukraińskiego OUN, zabezpieczonego tam po wojnie w środowisku banderowskich emigrantów, które stanowiło przetrwalnik ich idei.

Obronił pracę habilitacyjną Dowody zbrodni OUN i UPA. Jego dorobek naukowy to kilkaset książek, opracowań, artykułów naukowych w wielu językach. Kultową stała się Integralny nacjonalizm ukraiński jako odmiana faszyzmu. Dzięki niemu świat dowiedział się, że oprócz prawdy, istnieje też GORZKA PRAWDA.
Poliszczuk zmarł w 2008. Przez kilkanaście lat obserwował i opisywał wpływ tej krwawej historycznej przeszłości na nowo powstałe w 1991 państwo ukraińskie i jego pośredni wpływ na współczesne mu relacje z Polską.

FRAGMENTY UCHWAŁY KRAJOWEGO PROWIDU ORGANIZACJI UKRAIŃSKICH NACJONALISTÓW (OUN) podjętej 22.VI.1990.
/W.Poliszczuk Gorzka prawda - zbrodniczość OUN-UPA- Toronto 1995 - str. 372-379/
http://web.archive.org/web/202011131...d/uchwala.html

Dla leniwych w czytaniu do odsłuchania, choć w słabej wersji:

[kylo]

Na horyzoncie rysuje się powtórka Wołyńa....
Tak otwarcie, wprost, bez ogródek.
https://dorzeczy.pl/kraj/686162/szok...konfliktu.html

[ATomek]

Krzyż z lnem.jpg

Jutro 9 luty, 82 rocznica ukraińskiego mordu na mieszkańcach polskiej wsi Parośla na Wołyniu.
Byłem tam wielokrotnie. Z racji uznania tej masowej zbrodni za rozpoczynającą Rzeź Wołyńską w 2023 odbyły się tam uroczystości PL-UA w rocznicę 80lecia. Opisałem to dwa lata temu w krótkiej formie „Śmierć Krzyża”: Śmierć Krzyża.pdf


krzyż wołyński.jpg


Jutro, w kolejną rocznicę ludobójstwa w Parośli, w Gdańskim kościele Świętej Brygidy, w jego Bursztynowy Ołtarz Ojczyzny zostanie wkomponowany Krzyż z Wołyńskiego Grobu.

W ołtarzu znajdują się już krzyże z różnych znaczących dla naszego narodu miejsc i wydarzeń. Jego umieszczenie pośród nich uzupełni bolesną prawdę o drodze do naszego dzisiejszego miejsca w naszej Ojczyźnie.
Niestety nigdy tam nie byłem i jutro też nie będę, ale może ktoś skorzysta.

Gdański oddział IPN i SOLIDARNOŚĆ wystosowali zaproszenie:

https://solidarnosc.gda.pl/aktualnos...nych-rodakach/


Krzyz.jpg

[Boldun]

XVIII Edycja konkursu plastycznego "Namaluj historię dziadków"
Tegoroczną edycję konkursu przeprowadzono w 42 szkołach z Podkarpacia.
Wyniki XVIII. edycji konkursu
Nagrody wręczono 13 lutego 2025 w Instytucie Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie.

Na szczególną uwagę ze względu na tematykę związaną z wątkiem zasługują:

Maksymilian Januś,
Szkoła Podstawowa nr 5 im. Bohaterów 27 P.P. w Rzeszowie, tytuł pracy: Janowa Dolina pamiętajmy,
Klaudia Tkacz,
Zespół Szkół w Żołyni, tytuł pracy: Rudka wieś, która zniknęła z krajobrazu Polski na zawsze.

Te i inne historie nie zawierają się w tych jeno obrazach.. polecam zaglądnąć by poznać całość.

Wniosek: Jest nadzieja w narodzie

[ATomek]

HP.jpg

Wołyń.jpg

Się pojechało, śię zobaczyło, się wróciło

osłona.jpg

[ArEZ]

Napisał ATomek

Się pojechało, śię zobaczyło, się wróciło

Jeszcze ze skromności nie dodałeś, że się było w telewizji:
https://wschod.tvp.pl/85400297/wschod-z-dymem-pozarow
(materiał video pod tym linkiem, dla niecierpliwych od 12:38 min.)

[ATomek]

Dzięki ArEZ



krzyż.jpg

Każdy zimowy wyjazd do Huty Pieniackiej jest inny, podobnie, jak i my sami się zmieniamy. Widzimy to dopiero z perspektywy. Nie pojedziesz – nie dowiesz się.
Lubię dosadnie coś przeżyć, nawet się upodlić, przemoknąć, przemarznąć, wytrząść, przegłodzić… Nic na to nie poradzę, bo tak lubię. Tak mi dobrze. Nie krytykuję, jeśli ktoś szuka bezpieczeństwa i komfortu, więc liczę na wyrozumiałość.
Tak, wtedy wyostrzają się zmysły, docierają fakty niewidoczne ze sfery komfortu.
Czas, odległość, trud wzmagają doznania.
Tego wszystkiego na tegorocznym wyjeździe nam nie zabrakło. Mimo to wróciliśmy bez strat w sprzęcie i wizerunku.

Jedna z grup motocyklowych, która przypisała sobie pełnię organizacji tegorocznych uroczystości w Hucie Pieniackiej opisała zdarzenie jako wyjątkowe, zaraz po tym dodając, że to dlatego, że dojechali tam… autobusem.
A przecież nigdy zimą na 28 lutego nie było tam motocyklem nikogo innego poza Andrzejem CBR z Rajdu Katyńskiego.
Trudno patrzeć, jak wygórowanymi ambicjami próbuje się przejąć inicjatywę.
Każdy z nas powinien znaleźć swój sposób na pamięć.


parasol.jpg

Parasol ochronny Józwa.
W Hucie niezmiennie z otwartymi ramionami wita nas Józef- Potomek Ofiar. Jego narracja jest krótka:
„14 letni wówczas Ojciec przetrwał rzeź schowany na kościelnej sygnaturce, ja jestem dzięki niemu zobowiązany do zachowania pamięci o Ojcowiźnie”.

Z jego polecenia wykonaliśmy brzozowy krzyż, jak ten Biały Krzyż Partyzancki z piosenki, który w słowach „nie wiadomo gdzie, nie wiadomo kto pod nim śpi” miał nam przypominać o potrzebie odnalezienia i ekshumacji Ofiar. Nam, tam obecnym przypominał, ale czy ten krzyk usłyszą decydenci?



Z liczby początkowej 12 osób skład ustalił się na 6. Choroby, operacje bliskich, obowiązki a nawet spalenie sterownika BMW przy próbie doładowania akumulatora w przeddzień wyjazdu.
Samo życie. Pojechali zdeterminowani.

Pomnik w Lublinie symbolicznie kierunkuje wyjazd. Czeka tu na nas Jacek.
Przygodne dziewczę robi nam fotkę, ale odrzuca mój angaż na robienie zdjęć na całym wyjeździe. Na drogę dostajemy piękny uśmiech

lublin.jpg

dziewczę.jpg

Podobnie w Chełmie, gdzie czeka nas Majo. Dziewczę też było, ale bardzo płochliwe, choć nie mniej urodziwe. Ale tak dla zachowania parytetów

marek.jpg



Piękna Pieta Wołyńska i symboliczne tablice dobrze świadczą o pamięci mieszkańców.

chełm.jpg

pieta.jpg

pieta2.jpg

pieta3.jpg

dąb 1.jpg

dąb2.jpg

majo.jpg


Kierunek Dołhobyczów. Dobrze się jedzie podrzędnymi drogami, czasem trafi się jakiś skrót. Skład to trzy Afryki, dwa Transalpy i KTM. Wszyscy mają kostki typu E09, więc złapany kawałek gruntówki tylko cieszy.

Przejście graniczne PL i UA jest po polskiej stronie pod jednym dachem.
Nie rozumiem zachwytu niektórych z tego „postepu”.
Może czegoś nie rozumiem, ale to podzielona polska infrastruktura graniczna (miało być tymczasowo, a do dziś jest już takich na granicy z UA 6szt) na pół, pod polskim dachem, pewnie z polskim prądem itp.
Kiedy wracając jesienią w Ustiług zastałem po str.UA pustą infrastrukturę i przejechałem przez graniczny Bug na polskie przejście, powitały mnie ukraińskie służby z bronią i psami.
Szok! Nie byłem na to przygotowany!
Przez to o połowę zmniejszona jest przepustowość, wszystko na jednym pasie.

Teraz, za polskim okienkiem, po kilkunastu metrach stanęliśmy przed szlabanem „ukraińskim”, którego nie mieli ochoty podnosić dla sześciu motocykli nakazując nam przepchnąć motory przez krawężnik obchodząc zamknięty szlaban, czemu przyglądali się Polacy. Niestety wykonaliśmy to początkowo ze śmiechem, zakładając awarię szlabanu. Niestety, szybko zdaliśmy sobie sprawę ze skutków naszej uległości. Jeszcze w Polsce zostaliśmy upokorzeni.
Aha, więc są jednak jakieś zawody?
O1 dla UA

[Melon]

Rządziciele powiedzieli, że są sługami to może my też ?

[ATomek]

Plan zakładał rekonesans nad Bugiem, który w okolicy Sokala szeroko meandruje.
Po paru km od granicy złapaliśmy fajną gruntówkę kier Szeptycki.
To nowa nazwa Czerwonogradu zaledwie od roku, a jeszcze za Polski Krystynopola- prywatnego miasta Potockich. Złapaliśmy po pysznym czebureku, zagadaliśmy z przygodnymi i w drogę. Celem było miejsce po wymordowanej wsi Zawonie, leżącej nad samym Bugiem.
Droga dłużyła się przez coraz to bardziej zapadłe wioski aż do prostej jak drut leśnej drogi wzdłuż kanału. Problemem była dopiero co rozmarzająca piaszczysto-gliniasta nawierzchnia. Obejrzeliśmy w ten sposób kawał lasu. Droga wciąż opadała w dolinę Bugu, której wyglądaliśmy. 12 km przed celem przyszło opamiętanie tego dzidowania. Las się nie chciał skończyć, a dodatkowo pojawiły się wątpliwości co do istnienia tam mostu, bo cel był po drugiej stronie. Dzień się kończył, a droga do Huty Pieniackiej odległa.
Juz wiem, gdzie pojadę następnym razem, ale jak będzie sucho.
Zawonie 50.281840, 24.314857





pawłów.jpg

Czas uciekał.
Kolejnym celem był Pawłów i stary cmentarz z Grobem Kornela Ujejskiego.
O Ujejskim pisałem tu w 2018r:
https://africatwin.com.pl/showthread...=14594&page=24

2.jpg

3.jpg

Tak w skrócie, to pasowały mi odwiedziny u Ujejskiego właśnie w drodze do HP i wspomnienie pełnego patosu jego dzieła „Z dymem pożarów”. Kandydowało do polskiego hymnu narodowego w odradzającym się państwie ze względu na wielką popularność. Nawiązywało do ofiar rzezi galicyjskiej, której żywe wspomnienie budziło w społeczeństwie smutek i lęk. Lęk okazał się zasadnym i stąd jego fragment znalazł się jako motto na pomniku pomordowanych w Hucie Pieniackiej. Niestety pomnik wysadzono w 2017, a na odnowionym bez zgody polskiej już go nie ma. Jego miejsce zajęła informacja o odbudowie pomnika przez Ukraińców.

Bardzo lubię taki patos i głębię dzieł literackich tego typu. Niosą przesłanie dla całego narodu polskiego bez późniejszego rozdarcia na frakcje. Miały cel jednoczyć, chronić jednolite wartości narodowe zgodne z DUCHEM NARODU ukształtowanym według wartości jednej cywilizacji, przez to trwałym i czytelnym. To ciągłe odnoszenie i przypominanie martyrologii wynikało z wdzięczności tym, którzy ponieśli ofiarę krwi.

Cmentarz w Pawłowie 50.263806, 24.536278
został odratowany dzięki akcji Mogiłę Pradziada Ocal Od Zapomnienia, któremu od początku patronuje, a w zasadzie powołało do życia Studio Wschód TV Wrocław i jej reporterka Grażyna Orłowska Sondej. Jej album o Kresowych nekropoliach może być inspiracją wielu wycieczek do przeszłości.


Coraz ciemniej, drogi coraz bardziej dziurawe, wieje mroźny wiatr, przed którym dają wytchnienie drogi przez las. Z bólem serca mijamy Sokołówkę Hetmańską i Olesko. Kłębi mi się w głowie myśl- którą drogę do Huty wybrać? Temperatura soda poniżej zera i jest obawa przy przejeździe przez górki, gdzie może jeszcze leżeć śnieg i lód.
Za Podhorcami, po chwili wytchnienia przy kawie i hotdogu, decyduję drogę okrężną przez wsie.
Jest co najmniej 3x dłuższa, ale bezpieczeństwo jest bezcenne.
Dzień kończymy na kocich łbach i dziurach w asfalcie. Kilkukilometrowa ostatnia prosta przed Hutą potwierdza słuszność wyboru: zaczyna podmarzać to, co rozmarzło za dnia, bo na północnych zboczach ziemia zmarznięta głęboko.
Wieje coraz mocniej.

majo.jpg

Majo jest w Hucie po raz pierwszy

ognisko.jpg

Józio czeka z upieczoną kiełbasą, Jacek przypomina sobie o swoich urodzinach…
Jest dobrze!

namiot.jpg

[misiak]

Dobry wstęp.
Czekam na resztę