Kaukaz Północny 2019

[Emek]

Rankiem śniadanie.

Po śniadaniu idę na spacer wokół ścian kanionu bo pogoda piękna. W górze krążą stada ogromnych orłów.





W tym czasie Juras zabrał się za serwis.


Podciąga łańcuch ale pomału kończy się zakres. Motocykl Jurka jako tako ogarnięty i zbieramy się do dalszej trasy. Wyprowadzamy motocykle przed obejście a tam stoją jacyś ludzie również na motocyklu. To Żenia i Tatiana. Ukraińcy z Krymu więc wedle obecnej nomenklatury Krymczanie. Zwiedzają Kaukaz podobnie jak my. Żenia jest kierowcą ciężarówki i pracuje dla armii, a jakże rosyjskiej ale nie jest wojskowym natomiast Tatiana jest pielęgniarką w szpitalu w Jałcie. Chwilę gadamy i okazuje się że oni właśnie wracają z Derbentu, który jest celem naszej podróży. Dają nam namiary na hotelik znajdujący się tuż obok plaży. Tani, żarcie dobre i minutę z buta do jeziora. Namiary chętnie przyjmujemy. Okazuje się że oni zajmują jeden z pokoi w lokalu, który my opuszczamy, czekają właśnie na właścicielkę. Żegnamy się bo czas ruszać. Bardzo miłe spotkanie.
Jedziemy na zmianę trochę asfaltem , trochę szutrami. Krajobrazy się zmieniają, jest ciekawie.

Naszym celem jest jakiś kanion, który w końcu udaje się namierzyć. Niestety jakoś tak pochrzaniliśmy trasę że jesteśmy u góry a mamy jechać dołem kanionu.


Michał znajduje jakąś przebitkę w dół i jedzie ale biegnie za nim koleś i coś krzyczy. Słyszę z daleka , krzyczy schody. Trąbię i Michał na szczęście zawraca. Tubylcy wskazują nam drogę jak zjechać na dół kanionu. W końcu się udaje dotrzeć do asfaltu.


W dole płynie rzeka tworząc rozlewiska. Sporą powierzchnię tych rozlewisk pokrywają plastikowe butelki i śmieci. Okropnie to wygląda. A sam kanion też jakoś spektakularnie nie wygląda.

Właściwie to go przejechaliśmy i dopiero się skapnęliśmy że to był Ten kanion. W tych rozlewiskach pokrytych plastikiem sporo kolesi łowi ryby. Hmmm.

Dobra niech będzie, że kanion zaliczony to jedziemy dalej. Mają być baszty w górach.
Po wyjeździe z kanionu zatrzymujemy się przy trasie na chwilę oddechu.


Nie minęła chwila i podjeżdża do nas wóz i wysypują się tubylcy. Nie w jakimś konkretnym celu ale z naszego powodu. Zapraszają do siebie na posiłek i herbatę. Ledwo wjechaliśmy do Dagestanu i to już kolejny raz jak zostaliśmy zaproszeni na posiłek. Niestety musimy odmówić gdyż plan mamy wciąż napięty a powoli kończy nam się czas na wyprawę. Lecimy więc dalej.
Asfaltu już dawno nie ma no to lecimy szutrami. Ruch momentami dość spory. Serpentyny i trudno wyprzedzać



Gdzieś tam w górze w oddali jest wiocha z której mamy zjazd do baszt. Lecimy.



Najpierw pakujemy się do wsi. We wsi sklep więc chwila oddechu. Trzeba się napić. Przylatuje chyba pół wiochy i do tego jakiś sołtys, najważniejszy na świecie. Wita się ze wszystkimi, rozmawiamy. Tabuny dzieciaków włażą na motocykle, zakładają kaski etc. Dopiero później się dowiedzieliśmy że motocykl w Dagestanie to egzotyka. Bardzo mało tego tutaj i stąd pewnie jesteśmy lokalną atrakcją. DO tego sama wiocha wygląda jakby pies z kulawą nogą tu nie zaglądał. Zresztą relikty przeszłości wciąż są tutaj aktualne.

Wskazują nam ścieżkę , leci w górę. Stromawo. W górze majaczą baszty.

Droga nie jest fajna. Kamsztory i stromo. DO tego zagradza nam drogę szlaban ale Michał otwiera i jedziemy pod baszty.


Stan niektórych całkiem niezły.

Gorąco.



Za winklem jakieś baraki na urwisku.



Ja mam lęk wysokości a Franz nie może chodzić więc te świry idą penetrować ten rejon we dwóch.





Dobrze że się ten fragment nie oberwał. Ja nawet nie mogę patrzeć na takie akcje.

Czas na nas. Dziś chcemy dojechać do Gunib a to kawałek. Ruszamy z powrotem i drogę pomyliliśmy ale szybko naprawiamy nasz błąd i znów jesteśmy na właściwej ścieżce.
Poniżej są jeszcze jedne ruiny podobne do tych wyżej z tym że nie ma baszt.

Dalsza droga również jawi się ciekawie. Sporo serpentynek po fajnym szutrze. Miejscami jakieś niewielkie problemy ale ogólnie jest miodzio.






W końcu wjeżdżamy na przełęcz a potem wracamy na czarne. Zbliżamy się do miejsca noclegu.
Nieopodal jest zapora.

Sama wiocha Gunib ma położenie co najmniej ciekawe.

Nie taka wcale wiocha. Nie mamy nic zaklepane a ponoć na szczycie jest jakieś pole namiotowe. Lecimy. Po drodze zatrzymujemy się na rynku gdzie za jedyne 200 rubli kupuję sobie spodnie bo mam tylko krótkie i grube dresy a nie chcę znów zostać zjebanym za paradowanie po mieście w krótkich. Kupujemy też podarunki na bazarze. Po zakupach lecimy w górę. Ścieżka asfaltowa ale raczej dla kozic. Niestety część moich zdjęć i filmów szlag trafił to choć wam to pokażę z YT bo to atrakcja z gatunku nie do wiary.

Wbijamy na sam szczyt a obiekt w którym mamy nocować nazywa się Orle Gniazdo.
Zajeżdżamy na teren a tam sobie siedzi jakaś kobitka. Pytam czy można tutaj nocować. Bardzo miła Pani ma jakieś polskie korzenie, zaprasza do środka i decydujemy się zostać. Jest dość ciepło ale ma padać co też ma miejsce wieczorem.
Robimy szybkie zakupy nieopodal i piwkujemy pod wiatką.

O takie tam mają.

No i serek do piwka obligo.

Na ścianie obiektu znajduję też reklamę lokalnej atrakcji.

Wiemy więc dokąd pojedziemy jutro. Dodatkowo mamy w planie pojechać do opuszczonego miasta Gamsutl.
Ale to jutro. Dziś już do łóżek. Znów leje a że się popraliśmy i powiesiliśmy ciuchy na dworze to wiadomo. Wcześnie nie wyjedziemy. Najwcześniej po śniadaniu.