Do kraju podziemnych pomarańczy, czyli po pyry do Peru

[jagna]

Po trudach zwiedzania starożytności inkaskich przyszedł czas na obiad.

Mamy okazje spróbować narodowego dania Peru (i nie jest to pyra ) - ceviche.



To kawałki surowej ryby (w zasadzie dowolnej, byle idealnie świeżej), zamarynowane sokiem z limonki.

Kwas zawarty w soku ścina białko w rybie i nie jest ona zatem surowa.

Krzychu próbuje odwodzić od konsumpcji surowej ryby (Jagna, będziesz rzygać dalej niż widzisz), ale co tam

Ceviche okazało się być smaczne, delikatne i nietrujące

Po obiedzie wspinamy się wyżej i wyżej, w głowie znów niemiłe kręcenie, a pełny żołądek nie jest ułatwieniem...

Jesteśmy znów powyżej 4000 m n.p.m. powietrze przejrzyste, błękit nieba niepowtarzalny.

Poniżej fotki strzelone w czasie jazdy, zza szyby:















Zatrzymujemy się na granicy prowincji Cusco i Puno.
Widoki nadal obłędne, ale zrobiło się zdecydowanie chłodniej.



W dole jeden z tych extra-super-hiper drogich pociągów dla zagraniczniaków, jakieś 600 $ (serio) za kilkaset km.



No cóż, wszędzie gdzie zatrzymują się turyści, musi być cepelia.
Ale przynajmniej kolorowa !



Może zdjęcie z lamą?



Futerko z totemem?



Wiadomo, dlaczego kręci się w głowie:



Wjechaliśmy niniejszym na Altiplano - ogromny, ciągnący się przez całą Boliwię do Argentyny płaskowyż, w całości położony na ponad 3000 - 3500 m n.p.m.

W zasadzie można tu jedynie wypasać owce i lamy, klimat jest bardzo surowy.
Jesteśmy w środku lata, a widać resztki śniegu...



Mieściny rzadkie i biedniutkie...



Tak do niedawna wyglądały wszystkie domy:







chyba tylko lamom tu dobrze:



Ktoś wspominał o drezynie, to proszę:



wysokość i pełny żołądek powodują, że wszyscy zapadają w drzemkę...