Tankujemy w Tiznit
Oczywiście Shell
Nieśmiało poddaję pomysł przejazdu ścieżką piękną widokowo, polecaną mi zresztą przed wyjazdem przez kilka osób.
By nie było znów na mnie wstrzymuję się od głosu ale i tak stosunkiem 2:1 jedziemy ! Ulżyło mi bo byłem ciekawy, poza tym km trochę trzeba nawinąć bo jakoś tak ubogo - a ja lubię jeździć!
Więc nastąpiła zmiana planów, mamy dobry czas, czemu by go nie wykorzystać lepiej. Trasa R104 , Tiznit – Tafraoute jest taka sobie. Mając za sobą kawałek Maroka ta jego część nie rzuca nas na kolana.
Trochę zawiedzeni zatrzymujemy się by założyć coś więcej na siebie bo robi się chłodno. Ja zakładam wszystko co mam, Wiesław tuninguje swoje adidasy. Renaty buty nadal mokre więc nie mają wyjścia
Jeszcze tylko zakupy bo ryneczek w Tafraoute jest naprawdę fajny, urokliwy i stoi przy nim znak zakazu parkowania. Oczywiście stawiamy swoje kredensy na kolach tak, ze wąska uliczka robi się mało przejezdna. Inaczej się nie dało bo kramiki były tak wyeksponowane, że też wychodziły na uliczkę. Nikt nie trąbił, wszyscy kulturalnie przejeżdżali obok tworząc sobie najnormalniej w świecie ruch wahadłowy. Tak, tu nikt się nie spieszył, nikt nie stresował. Wyglądało to tak jak by wszyscy się tu kochali a wskaźnik samobójstw nie istniał. Ale nieważne – sam ryneczek nas zszokował bo ceny tak niskie, że chyba ostro nas trzepali wcześniej. Kilogram pomarańczy, mandarynek – 5Dh. Podobnie papryka, pomidory, cebula prawie za darmo. Jakieś napoje, pieczywo i kolacja jak znalazł . Ruszamy dalej. R105 i kierunek na Agadir. Jest pięknie, bardzo. Piękne widoki okraszone zostały dodatkowo niskim, zachodzącym już słońcem. Nie chcąc jechać po nocy, po krętych, wąskich drogach, drogach na których można spotkać wyrwę czy piasek na zakręcie odpuszczamy dłuższe sesje, dopinamy kurtki pod szyją i wio w dół, tam gdzie cieplej i drogi lepsze.
Już po zmroku zatrzymujemy się uszczuplić nieco zapasów poczynionych na ryneczku w Tafraoute. Pomidory, chlebek … jakoś tak dziwnie w tym Maroku, nikt nie pyta ile kosztują nasze maszyny, nikt nie jest zainteresowany ile wyciągają, ile palą i jaką mają pojemność. Bardziej interesuje ich człowiek, czyli my. Ale nie mają odwagi podejść i pogadać mimo że stajemy do nich twarzą, niemal z otwartymi ramionami a nasz uśmiechy i gesty pozdrowienia aż zapraszają. Może wstydzą się obecności kobiet ? Nie wiem.
Do Marrakehu docieramy autostradą. Pada z przerwami ale pada.
Spalanie takie, że tankujemy chyba ze 2 razy
Jechaliśmy szybko, ale z godziny na godzinę zwalniając bo mój motocykl zaczynał wpadać w shimy. Zwaliłem to na opony. Jest 23.30. Zimno, mokro, Wiesław nadal w adidasach... Krążymy już po mieście w poszukiwaniu noclegu. Miejsca są ale ceny nas przerażają. Wyjeżdżamy na obrzeża w poszukiwaniu czegoś tańszego ale tam nie ma hoteli
Wracamy do centrum jeszcze raz. Coraz gorzej wychodzą mi manewry parkingowe. Nie wiem czy to deszcz, zmęczenie materiału czy pokrowce na rękawicach tak na mnie wpływają. Olewam więc kiwającą się na wszystkie strony maszynę, walczę, w końcu jestem małym wojownikiem.
Parkujemy pod kolejnym hotelem, oblecieliśmy już ok 20-25, wszystkie z Garmina, innych nie było- znaczy miał wszystkie wpisane w POI ! Parkuję na studzience. Gaszę motocykl bo jakieś prądy latają po motocyklu. Kombinujemy co może być a tu się okazuje, że jest przebicie z instalacji miejskiej... Wypychamy motocykl z tego feralnego miejsca i jedziemy dalej bo w międzyczasie dziewczyny dowiedziały się, że tu też za drogo dla nas. Wybieramy więc najtańszy z najdroższych. Usypiając grubo po 1AM dociera do mnie , że to już ostatnia prosta, ostatnie 3 zakręty tej wycieczki
Smutno mi ale kiedyś musiał nadejść ten moment.
610km.
