Africa Twin Forum - POLAND - Aby spróbować gruzińskiego wina... [Sierpień 2011]

Africa Twin Forum - POLAND (http://africatwin.com.pl/index.php)

- Trochę dalej (http://africatwin.com.pl/forumdisplay.php?f=76)

- - Aby spróbować gruzińskiego wina... [Sierpień 2011] (http://africatwin.com.pl/showthread.php?t=10444)

Aby spróbować gruzińskiego wina... [Sierpień 2011]

nie potrzeba zadawać sobie trudu, żeby go szukać na półkach w markecie. Prościej jest wziąć Afri między nogi i skoczyć do Gruzji :haha2:. Więc i tak zrobiłem wspólnie z Manym ze Złotoryi. 15 sierpnia wylazłem z domu, zajechałem do Doktora Szparaga, który przez dwa dni od rana do nocy rozkręcał wiele śrubek w mojej królewnie, przez co przez prawie 11 tyś km nie miałem żadnych, dosłownie żadnych przygód technicznych
(:bow::bow::bow: Paweł jesteś wielki)
i wyskoczyliśmy :at: na gruzińskie winko, próbując po drodze barana zwanego kebabem.

Ponieważ wczoraj wieczorem zaparkowałem w swoim garażu, i choć już nawet nie śmierdzę opowiem Wam o tym jak troszkę odsapnę i wrócę do szarej rzeczywistości, a było :Thumbs_Up:.

No to czekam, :lukacz:
W 2012 mam zamiar tam jechać.

Wstęp już zaostrzył apetyt na dalsze czytanie, więc prosimy o dania główne :)

Pochwalę się, że widziałem zdjęcia i wysłuchałem relacji osobiście- dzięki za odwiedziny "po drodze:)"Miętus!
A do Gruzji- po tym co usłyszałem na pewno pojadę!;)

Rozpędówka 15 – 21 sierpień 2011 421km

Wreszcie się zapakowałem. Odpalam Afryczkę, przyjemnie mruczy a ten pomruk będzie mi towarzyszył przez pięć tygodni i 11tysia km. Klik - jedynka i wytaczamy się z Łodzi. Na razie delikatnie przyzwyczajam się do masy i gabarytów wyprawowo zapakowanego sprzętu. Trasa do Złotoryi, siedziby Manego mija przyjemnie i leniwie. Przez cały prawie tydzień pobytu u Manego zajmujemy się przygotowaniem sprzętu, Afryczek i treningiem wątroby no bo nie wiadomo co nas tam czekać będzie. Jako, że z przygotowaniem wątroby sam daję sobie radę tak Afri oddałem w ręce fachowca Doktora Szparaqa, który włożył w nią ręce i serce co poskutkowało totalną bezawaryjnością na całej trasie. Paweł chylę czoła przed Tobą.

DZIEŃ I 22.08.2011r 592km

 Startujemy, pogoda fajna, droga super, pełna winkli, pięknych widoków i moje ukochane góry. Wpadamy na Czechy. Za Trutnowem na drodze pojawia się stróżka jakiegoś płynu. Po chwili stróżka ma szerokość dwóch opon ciężarówki, a zaraz potem zajmuje już szerokość całego pasa, w nosie czuję ostry znajomy zapach ale nie kumam co to jest. Schodzę do drugiego piętra i lekko dotykam rolgazu. Nagle dochodzi do mojego pojemnika z mózgiem, że tak wali płyn hamulcowy. Podnoszą mi się włosy na plecach. Idziemy bardzo delikatnie, za winklem, z busa wkomponowanego w przydrożny płot właśnie wyłażą dwaj młodzieńcy – no cóż myślenie nie boli. Po około 2km napotykamy sprawcę, na poboczu stoi TIR z mokrymi bliźniakami na lewej stronie naczepy. Odetchnąłem z ulgą, można pocisnąć. Niestety droga się nam wypłaszczyła i wyprostowała – nudy. Przelatujemy przez Svitavy, Nove Mesto na Morave, Brno Hodonin. Granica unijna czyli prawie niezauważalna i jesteśmy na Słowacji. Wizualnie jest tu dużo biedniej niż w Czechach. Mijamy Senice i Trava. Niestety jest już końcówka sierpnia i co za tym idzie dzień nam się skrócił. Musimy dojść do Sintavy gdzie wg mapy mamy pole namiotowe. Jest! znaleźliśmy, o k…. zaznaczone pole namiotowe okazuje się speluną pełną cyganów i ich rozwrzeszczanych wszędobylskich dzieciorów. Jest to chyba ostatnie miejsce gdzie chciałbym się zatrzymać. Zmierzcha się. Szybka decyzja – jedziemy dalej w kierunku Dunaju. Po kilkunastu km znajdujemy jakieś krzaczory. Rozkładamy się w nich obok jakiegoś bajora.

Załącznik 27109
Upał niemiłosierny, gorąc, wilgoć i stada komarów, które wreszcie mają co zeżreć, znaczy nas. Niekoniecznie lubię być pożywieniem ale cóż, takie są prawa przyrody. Noc fatalna, mimo spożytego browara i zmęczenia nie idzie zasnąć, a na dodatek 300m od nas droga i ruch jak cholera. W końcu rzeczywistość się rozmywa i wpadam w objęcia Morfeusza.


Załącznik 27110

i tyle? Własnie browara odbezpieczyłem.

DZIEŃ II 23.08.2011r 496km
Około piątej rano zrywa mnie jakiś warkot. To wielki ciągnik przejeżdża mi prawie po linkach namiotu, w koło rosa jak cholera ale słoneczko już się wścieka. Kawa, zupka z prochów, zwijanie obozu, ten rytuał będzie się powtarzał codziennie rano. Ruszamy w trasę. Na termometrze 42 kreski. Docieramy do Sturowa. Przed nami majestatyczny Dunaj - nie widzieliśmy się przez rok. Most na Dunaju i bazylika po drugiej stronie w Esztergom jest ciekawym przerywnikiem w drogowej monotonii.
Załącznik 27126
Około trzynastej docieramy do Budapesztu. Na szczęście nie jest to szczyt komunikacyjny ale i tak dostajemy po dupie przeciskając się przez katamarany, a pot po dupie płynie wartkim strumieniem. Potem równe, dobrze oznakowane drogi czyli nuda. Około 17,oo docieramy do granicy rumuńskiej. Podjeżdżam do "kiosku". Rumuński policjant graniczny wyciąga łapę po paszport. Rumunia i Bułgaria jeszcze nie są w strefie Schengen. Paszport jak zawsze mam w torebce na pasie zamotany w worek foliowy żeby nie zamókł, kurde jak mi się nie chce go wyciągać, więc z szerokim uśmiechem mówię do p. policjanta "Dzień dobry" a ona na to ' ZAPRASAM" i gestem pokazuje, że mogę jechać. Miło z jego strony. Mijamy Oradea i wjeżdżamy na pogórze. Wreszcie zaczęły się normalne drogi. Kręte, dziurawe a wokoło wspaniałe widoki i soczysta zieleń za co tak kocham Rumunię. Po około 40km trafiamy na pensjon i za 70 leja za dwóch dostajemy pokój z prysznicem. Fajnie, można odkleić termiki od pleców, wymoczyć jajka i zrobić szybkie pranie bo już zaczęliśmy ostro śmierdzieć. A potem zimny browarek i ... znów świat jest piękny.
Załącznik 27127

Sorry, że wspomnienia w częściach ale jestem non stop w rozjazdach i nie mam nawet kiedy wejść na stronkę. Postaram się niedługo wrzucić do Pikasa zdjęcia z wyprawy. CDN.

DZIEŃ III 24.08.2011r 412km

Kurde, spanie w łóżku fajne jest ale pod szmatą przyjemniej. Czekamy aż słoneczko wygoni resztki wilgoci z naszych ciuchów i odpalamy ślicznotki. Wreszcie zaczynają się pasma górskie i jest trochę chłodniej. Wspaniałe winkle i piękna dziurawa droga to super odskocznia od przejechanej monotonii a i dupa tak nie boli. Niestety po około 70km fajna traska się kończy i znów proste odcinki, znów od 37 do 40 kresek na temperaturopokazywaczu, uff, można zdechnąć, nienawidzę gorąca (choć po kilku dniach się okazało, że to jeszcze lajf). Znów nuda choć widoki dużo zacniejsze. Wjeżdżamy do Sibiu. Na wjeździe wzdłuż drogi pas startowy miejscowego lotniska. Wrażenie zaje... bo właśnie obok mnie poderwał się samolot i nie powiem trochę mnie przestraszył przechodząc obok mnie, ale miałem wrażenie, że jedzie trochę szybciej ode mnie:haha2:. Wreszcie docieramy do 7c czyli trasy Trassofgarskiej. Przejechałem ją już czterokrotnie ale zawsze robi na mnie duże wrażenie.
Załącznik 27128
Na trasie jak zawsze dużo motocykli, GSy, Africzki, jakiś V Strom a nawet jeden Cruiser. 1/3 drogi pokryta nowym błeee asfaltem ale na stronie południowej piękne dziury i wyrwy w jezdni. Pod szczytem jak zawsze pasące się stada koni. Zawsze mnie dziwiło, że nikt ich nie pilnuje, a nawet nie są powiązane. Jako, że okolicę znam bardzo dobrze odpuściłem sobie podziwianie widoków a skupiłem się na większym odkręceniu, ach te winkle, morda się haha a serce raduje. Znów robi się fajowo, szczególnie gdy lekko się kiwa wypasione, klimatyzowane fury z facetami mającymi wielkie gały, że ktoś śmiał ich wyprzedzić. Chłonę soczystą zieleń i porównuję teraźniejszą Rumunię z tą z przed czterech lat, niestety bardzo się zmieniła ale cóż, każdy dąży do cywilizacji. Napotykamy kilka odcinków zwężonych do jednego pasa, bo drugi wybrał wolność i zwalił się w dół. Przed dwoma laty tego jeszcze nie było, cóż żywioł robi swoje. Zaporę, choć piękna przelatujemy bez zatrzymania, widziałem ją już wiele razy, szkoda czasu a słonysio coraz niżej. Pod koniec trasy zjeżdżamy na bok, trzeba się rozejrzeć za obozowiskiem. Kotwiczymy w uroczej, skalnej kotlinie nad strumieniem.
Załącznik 27129
Jest woda, jest mycie i pranie. Rozkładamy się, robi się rześko i ciemno. Many ciśnie do wiochy po browar, że mu się chce?. Walę się przed namiotem z kubkiem zupy w garści. Wracają wspomnienia z przed czterech lat kiedy to Rumunię pokazał mi Izi. I znów mam przed oczami jego roześmianą gębę a przez całą wyprawę mam wrażenie jego obecności, bo on zawsze jest z nami.
Niebo rozświetlone milionem gwiazd, obok jeden z zamków Władka Drakuli, a wokół stada drących mordy świerszczy - sielanka - kocham Transylwanię. Wraca Many z browarem. Gul, gul, gul, dzień się kończy, następny dzień przygody, choć mam wrażenie, że ona dopiero nadchodzi.

EFES to chyba turecki browar. Czyżby dostępny w Rumunkowie?

Zgadza się, w Mołdawii też jest Efez :zdrufko: . Dobry jest :oldman:

Napieraj kolego, bo fajnie jest zobaczyć znajome tereny w cudzej opowieści.

DZIEŃ IV 25.08.2011r 571km

O 06.oo wyciągamy się z namiotów. Poranek przepiękny, w koło żywa przyroda i wreszcie żadnych ludzi, w zasięgu wzroku nikogo. Kawa, chińska zupka i naprzód. Na początek walka z luźnymi kamolami żeby się wydostać z kotliny.
Załącznik 27161
Droga przez Rumunię jak zawsze fajna i ciekawa. Oczywiście wybieramy boczną drogę wzdłuż autostrady. Przyjemna, kręta, nierówna, przez urokliwe wioski a lokalny ruch jest znikomy. Można trzymać 90 prawie non stop. Mijamy cegielnię gdzie cegły lepi się z wykopanej obok gliny i wypala się w prymitywnych piecach. Pracujący przy tym ludzie są spaleni słońcem na mahoń. Przed domami leżą ułożone w stosach gliniane cegły cierpliwie czekające na kupujących. Zainteresowania towarem nie widać. Wjeżdżamy do Bułgarii.Drogi z reguły betonowe, dziurawe, ruchu prawie zero. Przez około 100km ciśniemy w kierunku Varny a potem uciekamy na boki. W porównaniu z Rumunią Bułgaria to III świat. Zastanawiam się czy Ci, którzy decydowali o jej wejściu do Unii zjechali z bocznej drogi. Mijane wioski dosłownie się rozpadają a wyzierająca ze wsząd bieda aż piszczy. Łapie na mapie papierowej i ustawiam w navi miejscowość Kamicija. Wg mapy są tam dwa kempingi nad samym Morzem Czarnym więc to nasz cel na dzisiaj. Można by się umyć i wyprać. Wchodzimy w góry. Fajne serpentyny ale droga praktycznie nie istnieje. Jedziemy powoli mocno lawirując między wielkimi dziurami. Na szczęście jest sucho bo w razie opadów cienko by było w błocie. Rzadko mijamy jakiś pojazd. Dociera do mnie, że jak na drogę do miejscowości wczasowej to tak trochę nie halo. Wreszcie jest Kamicija. Wioska zapomniana przez Boga i ludzi. Wokół góry a morza ni hu... nie widać. Ee, na pewno jest za następną górą. Jedziemy. Kurde, za następną górą jest - następna góra. Za następną - następna. Wjeżdżamy do następnej wioski. Bieda jak w poprzedniej. Przed domami, na ławeczkach masa gawiedzi znudzonej życiem. Siedzą i tępo się gapią przed siebie, to chyba tutaj najlepsza bo jedyna rozrywka. Swoim pojawieniem wzbudzamy poruszenie i niemałą sensację. Robi się spore zbiegowisko, trzeba to wykorzystać. Pytam czy ktoś mówi po rosyjsku. Oczywiście wszyscy. Po chwili okazało się, że mówią po rosyjsku jak ja po angielsku (czyli fuck you i coca cola). Na szczęście udało mi się porozumieć z jedną dziewczyną, więc pytam, którędy do morza. Niestety bidulka zrobiła głupią minę i nie potrafiła mi powiedzieć. Wyciągam mapę - pokaż mi skarbie chociaż gdzie jesteśmy - niestety na mapie też nie potrafiła się zlokalizować. Widać tutaj ludzie mają pojęcie o geografii tak jak i na Ukrainie czyli żadne. Wszyscy chcieli pomóc ale nie dali rady, cóż liczą się dobre chęci ale my nadal jesteśmy w czarnej dupie. Ruszamy dalej. W następnej wiosce postęp, zagadnięty starszy pan (pamięta jeszcze russkij jazyk) mówi, że do morza blisko i pokazuje nawet kierunek. Jedziemy. Po kilku km natrafiamy na wioskę, która jest zaznaczona na mapie i szok... jesteś my jakieś 60km od morza. Zaznaczona na mapie jako leżąca nad samym morzem Kamicija okazuje się w rzeczywistości, że jest od niego oddalona o 70km, ot drobnostka, taka kartograficzna zmyłka :mur:. Przebijamy się przez góry i obieramy kierunek na Burgas. Stwierdzam, że ukraińskie wioski to kraj kwitnącej wiśni bo te bułgarskie to skrajna bieda. Docieramy do Burgas. Jakbym wjechał do innej bajki. Piękne miasto, nowoczesne domy, drogie auta, ładne panie i wymuskani, tłuści panowie. No i rosyjski nie jest im obcy. Słoneczko powoli udaje się na zasłużony odpoczynek więc trzeba się rozejrzeć za miejscem do spania. Muszę złapać języka od jakiegoś dobrze poinformowanego światowca. Rozglądam się za Taxi lub pompą paliwową. Jest Lukoil. Zajeżdżamy. " Pan skaży mnie nia gdie tu możet byt kamping, mnie nada zdiełat pałatku" (sory za pisownię) Facet doceniony naszym zainteresowaniem tłumaczy, że Burgas to jest wielkie miasto i tutaj nie ma kempingu (hotele a i owszem ale my biedota) ale 26km dalej (pokazuje kierunek) w Czernomorsko są kempingi. Jest taki jeden, na który zawsze jeździ z rodziną i wielokrotnie zaznacza, że jest on "EXKLUZIV". Zbudowani taką zapowiedzią, po ówczesnym uzupełnieniu zapasów bułgarskiego browara lecimy do Czernomorsko. Dzień się skończył, o 19.oo było już ciemno jak w d... ale, że droga asfaltowa i ucywilizowana leciało się dobrze i pewnie. Docieramy do Czernomorsko i po krótkich poszukiwaniach odnajdujemy Camp. EXKLUZIV CAMP. Po wybuleniu 16 lei wjeżdżamy do środka. Camp leży nad samym morzem, fajnie tu jest! Jak u nas 30 lat wstecz. Niestety zachciało mi się wejść do EXSKLUZIV kibla
Załącznik 27162
Szybko stamtąd wyprułem w pobliskie krzaki. Było lepiej. Węzeł sanitarny to wystająca rura z wodą, a domki kempingowe same się rozłażą.
Załącznik 27163
Pewnie po Bułgarsku exkluziv znaczy skansen. Rozłożyliśmy się szybko, zupka, jakaś zdechła konserwa, browarek przed namiotem i spać. Niestety ze spaniem też było słabo bo do rana towarzyszyło nam donośne Bulgartechno.
Załącznik 27164
CDN...

Super się czyta, dawaj, dawaj, nie przestawaj:D

http://africatwin.com.pl/data:image/...AASUVORK5CYII=
Ta kotlina jest mi dobrze znana , pchaliśmy jedną rumunkę bo miała problem z wyjazdem :D

"O 06.oo wyciągamy się z namiotów"
No nie wmówisz mi Miętus,że wstałeś o 6.00 rano:dizzy:!!!wszyscy tylko nie TY:D

No i nareszcie doczekałem się relacji

DZIEŃ V 26.08.2011r 317km

 Wyłażę z namiotu niezbyt wyspany. Namiotowe miasteczko jeszcze śpi, nic dziwnego, jak ja spałem to dudniło techno. Pogoda się załamuje, dmucha gorący, porywisty wiatr. Morze ciepłe i słone. Trzeba wymoczyć jajka. Frajda

Załącznik 27395
Niestety trzeba ruszać. Zwijamy się. Droga porządna, równa, dwa pasy, ciągnie się wzdłuż morza przez miejscowości turystyczne. Nadmorska Bułgaria diametralnie różni się od reszty kraju. Po około 50 km odbijamy w góry. Kierujemy się na Malko Tarnowo i do granicy. W górach znów zaczyna się „afrykańska droga”. Winkiel za winklem, nawierzchnia dziurawa, wkoło lasy więc na nudę nie narzekamy. W Malko Tarnowo, w rozpadającym się miasteczku z czasów głębokiej komuny udaje nam się odnaleźć pompę więc tankujemy do pełna. To ostatnie tankowanie za rozsądną cenę. Docieramy do granicy. Pierwsi stoją oczywiście Bułgarzy. Widząc nasze rejestracje machają przyjaźnie żebyśmy jechali dalej. Stawiamy Afryczki i idziemy do środka budynku terminala. Musimy kupić wizę turecką i zdobyć cztery pieczątki. Niestety przed nami zajechały trzy autobusy i po terminalu ugania się masa gawiedzi. W okienku kupujemy wizę, 15 euraków lub 20 dolków i stajemy w długim ogonku po pieczątki. Okienko policji bułgarskiej – klap pieczątka, okienko policji tureckiej – klap pieczątka, okienko kontroli trafic – pokaż dowód rej, pokaż ubezpieczenie, a gdzie jedziesz? O jejku, powodzenia, uśmiech na drogę – klap pieczątka, okienko celników – cholera gdzieś poleźli. Poszukiwanie jaśnie państwa celników, pot płynie po dupie, są, oczywiście popijają czaj. Łaskawie przybijają ostatnią pieczątkę choć z widocznym niezadowoleniem, że ktoś śmiał im przeszkodzić ale że facetów w zbrojach chyba nie widują dość często nie musieliśmy czekać na dopełnienie ceremoniału wypicia herbatki. Dosiadamy Afryczek i podjeżdżamy do wyjazdowego kiosku. Sprawdzają pieczątki w paszportach i z uśmiechem życzą szerokiej drogi. Granica w dwie godziny, nie tak źle. Klik jedynka, hurra jesteśmy w Turcji. Piękna, szeroka betonowa droga wijąca się pośród skał. Ruch znikomy więc rura na przód, chce się żyć a i dupa już tak nie boli. Docieramy do Kirklareli. Trzeba zjechać z trasy, żeby wyłupać z bankomatu tutejszą kasę, zwaną dalej wariatami. Wjeżdżamy do miasta, trafiamy na szczyt komunikacyjny i brutalnie zderzamy się z realiami tureckiego ruchu, czyli wszyscy trąbią i wpychają się przed siebie zajeżdżając sobie drogę. Stwierdzam, że Łódzcy kierowcy to anioły a tu nie obowiązują żadne zasady ruchu. Oczy wkoło głowy a reszta zmysłów na rolgazie i hamulcu. Szok. Średnia prędkość około 4km/h. Ślimaczymy się w tłumie aut rozglądając się za bankomatem. Dojechaliśmy do centrum a bankomatu ni hu.. .Trzeba zasięgnąć języka, oczywiście w esperanto. „Gdzie BANKOMAT”? Zapytany Pan idzie po drugiego pana, ten po trzeciego, który mówi jakby trochę po słowiańsku. Fakt, uprzejmości Turkom nie można odmówić. Pan podprowadza mnie około 200m żeby pokazać, w którym kierunku musimy pojechać. Jedziemy, upał jak cholera a bankomatu niet. Wypatruję stojący radiowóz POLIS. Podjeżdżamy i pytam miejscowej władzy BANKOMAT. Na to otrzymuję dokładny opis jak do niego dojechać. Oczywiście ni cholery nie zrozumiałem. Wyciągam więc policyjną blachę i wyjaśniam, że nie zakumałem. Polisy się ożywili, wsiedli do radiowozu i pokazali żeby jechać za nimi. Jak się miło za nimi jechało, nikt nam nawet nie zajechał drogi a i bankomat się znalazł. Kiwnięcie ręki w podziękowaniu i cisnę do ściany z kasą. Do bankomatu kolejka jak u nas przed trzydziestu laty za cukrem. Staję w ogonku. Upał niemiłosierny, pot się leje po jajkach, czekam. Po około pół godzinie staję w reszcie przed ścianą. Pakuje kartę Maestro, wciskam klawisze i…. nic, kasy nie daje. Wkładam Mastercard – nic. Powtarzam operację drugi raz, trzeci. Ni cholery. Kolejka się niecierpliwi ale nie komentują. Nagle wyrasta obok mnie duży osobnik z dużym gnatem przy boku, straż bankowa. Zaofiarował pomoc. Wcisnął moją kartę i …. niestety efekt ten sam. Obejrzał dokładnie moje karty i wytłumaczył, że skoro mam karty z ING wiec muszę się udać do banku ING żeby je zrealizować. Wariactwo. Dokładnie mi wytłumaczył jak dojść do miejscowego banku ING. Oczywiście wszystko zrozumiałem. Cytuję: błe błe błe, błe błe, błe błe i błe błe i tam jest ING. Błe błe znaczy grzecznie podziękowałem panu. Wróciłem załamany do Manego, który stwierdził, że mam do dupy karty i sam stanął w kolejce. Jego osiągnięcia były takie same choć on jest w PKO ale już się nie dowiedział jak błe, błe do PKO. Lekko podłamani siadamy na Afryki. Po przejechaniu kilkuset metrów dostrzegam ścianę płaczu przy jakimś banku i oczywiście wianuszek ludzi. Staję w kolejce pełen nadziei, skutek ten sam więc postanawiam udać się do banku rozwiązać problem. Wyszukałem pana w nienagannej białej koszuli i czystą J angielszczyzną wyłuszczam temat „help plis bankomat no kesz” i wymownie pokazuję mu kartę. Słysząc mój nienaganny angielski pan postanowił mi wyjaśnić temat jednak w esperanto więc znów się dowiedziałem, że muszę znaleźć Bank ING. Nawet na kartce narysował mi jak do niego dojść. Mili Ci Turcy. Wyszedłem z banku i zrelacjonowałem Manemu temat. Jednak Many podczas oczekiwania na mnie i wypalania trzech wałków tytoniowych poczynił ciekawą obserwację; „patrz, po drugiej stronie ulicy też są dwa bankomaty i nie ma do nich kolejki, poza tym nazwa banku jest jakaś takaś europejska” Zrezygnowany poczłapałem. Wkładam Mastercard – wypluł 200 tureckich wariatów, wkładam Maestro – wypluł 200 tureckich wariatów. Hurrrra , o curwa ale kyrk. Pierwsze tureckie doświadczenie – KASĘ WYPŁACI CI TYLKO BANKOMAT BANKU MIĘDZYNARODOWEGO bo turecki ni hu… obcemu kasy nie da! Uradowany faktem posiadania gotówki podjeżdżam pod dystrybutor, wkładam pistolet do zbiornika mojej Afri i …. Nogi się ugięły a ja siadłem obok. KKKuuu…….wa dziewięćdziesiątkapiątka trzy dolce, o Jezu.
Przebytej drogi do wybrzeża morza Marmara nie zapamiętałem bo byłem w ciężkim szoku po spotkaniu z ceną paliwa. Na szczęście zastane widoki złagodziły szok cenowy
Załącznik 27396
Wylądowaliśmy w miłym miasteczku Marmaraeroglisi. Niestety dzień znów się kończył, więc trzeba poszukać miejsca do zalegnięcia. Pytam miejscowego sprzedawcy arbuzów o kemping, mówi, że tu, to są tylko apartamentowce, na które oczywiście nas nie stać. Popalamy fajeczki dumając gdzie by się tu zahaczyć gdy podjeżdża źródło informacji czyli (pisownia oryginalna) TAKSI. Po krótkiej rozmowie w esperanto czyli przy pomocy rąk wiemy, że pan Taksi jest szczęśliwym posiadaczem Drag Stara a my za około kilometr mamy kemping. Jedziemy, prosto, w prawo po 850 metrach jest camp, miła pani, 30 wariatów i jesteśmy sami na kempingu, nad samym morzem Marmara
Załącznik 27397

W pobliskiej knajpce jest też EFEZ i świat jest piękny…. dopóki nie trzeba za niego zapłacić bo miła pani skasowała nas po dwa euraki za buteleczkę, a nie wspomnę kilka ich było.
Drugie tureckie doświadczenie; UNIKAJ MIEJSC TURYSTYCZNYCH BO TAM CIĘ SKROJĄ JAK CHOLERA!

Dalej dalej dalej :D. Jeszcze!

Czytam z zaciekawieniem i czekam na wisienkę na torcie :) bo Gruzja to mój plan na nadchodzacy sezon.

Cytat:

Napisał Miętus (Post 211330)

Zaznaczona na mapie jako leżąca nad samym morzem Kamicija okazuje się w rzeczywistości, że jest od niego oddalona o 70km, ot drobnostka, taka kartograficzna zmyłka :mur:.

Kamcija i kemping w niej jest jak najbardziej(nawet nie jeden) - ok. 20 km na południe od Varny jadac z "grubsza" wzdłuz morza.
Jeśli jechaliście na GPS-a to najprawdopodobniej doprowadził Was do innej Kamciji niż ta nad morzem, bo generalnie Kamcija to nazwa rzeki więc wiosek o takiej nazwie pewnie jest wiecej.

Cytat:

Napisał ArtiZet (Post 212678)

Czytam z zaciekawieniem i czekam na wisienkę na torcie bo Gruzja to mój plan na nadchodzacy sezon.

Cześć ArtiZet.
Wypatruję już od jakiegoś czasu na naszym zacnym forum jakiejkolwiek zajawki dotyczącej wyprawy na Gruzję. Jeśli nie masz kompletu to wal na priv

Cytat:

Napisał Czarek40 (Post 212793)

Cześć ArtiZet.
Wypatruję już od jakiegoś czasu na naszym zacnym forum jakiejkolwiek zajawki dotyczącej wyprawy na Gruzję. Jeśli nie masz kompletu to wal na priv

kurde ja tez planuje gruzje na 2012 i nie mam z kim, myslalem o napisaniu watku na ten temat ale nie jestem pewien jak to moze zadzialac, tzn jechac daleko tak w ciemno nie znajac sie dobrze, nie zawsze mozna sobie przypasowac. hmm

Cytat:

Napisał Czarek40 (Post 212793)

Cześć ArtiZet.
Jeśli nie masz kompletu to wal na priv

Na umawianie przyjdzie czas jak będą konkrety i moze nie w tym wątku coby koledze nie zaśmiecać...

Cytat:

Napisał kruk (Post 214445)

jechac daleko tak w ciemno nie znajac sie dobrze, nie zawsze mozna sobie przypasowac. hmm

Odwieczny dylemat: samemu czy z nieznajomymi ale na to każdy sobie musi odp. sam
Z perspektywy czasu i kilku wypraw w różnych składach doszedłem do wniosku, że podróżowanie solo ma prawie same zalety natomiast ideał to jeden sprawdzony kompan :)

Ale się tymczasem off-top zrobił wiec już milczę i czekam na c.d.
Mietus dajesz bo my tu ciekawi Waszych wrazeń z :at:

Fajna relacja. Dawaj dalej! :)

DZIEŃ VI 27.08.2011r 371km
06.30 desant z namiotu. Many jeszcze charczy więc Biorę ręcznik i idę całe 20 kroków do morza. Woda super choć wiatr przyniósł do brzegu jakąś sałatę, za to jest cieplejsza i bardziej słona (czyli wyporna) niż w Morzu Czarnym. Pławiłem się z przyjemnością. Niestety od morza dość porządnie dmucha. Kawa na śniadanie. Cholera wczoraj w nocy zeżarłem konserwę o subtelnej nazwie wojskowa i do tej pory chce mi się rzygać. Zwijamy się i po krótkiej penetracji portu ruszamy do Istambułu. Droga piękna, równa, po prawicy przez cały czas ciągnie się błękitno zielone morze. Widoki bajkowe. W brzuchu burczy więc zatrzymujemy się na śniadanie.
Załącznik 28034
Załącznik 28035
Dopieszczony słońcem arbuz z przydrożnej ciężarówki smakuje rewelacyjnie. Docieramy do Istambułu . Miasto poraża mnie swoim ogromem i podnieca pięknem. Niestety ruch jest przerażający. Wszystkie zmysły naprężone, lewa na sprzęgle prawa na hamulcu, suniemy z prędkością żółwia błotnego. Jak się zrozumie filozofię tureckich kierowców można przeżyć choć łatwo nie jest. Sprawny klakson to podstawa. Jeszcze nie jechałem przez tak wielkie miasto, z obrzeżami ma chyba 90km długości. Docieramy do mostu nad cieśniną Bosfor. Jest potężny i przepiękny a widok z niego oszałamiający. Niestety zdjęcia musiałem robić tylko podczas jazdy i to z ukrycia bo most jest z obydwu stron pilnowany przez policję z długą bronią i wejście na piechotę na niego jest niemożliwe. Nie wiem czy to obawa przed terrorystami czy jest inny powód. W każdym bądź razie nielzja. Po minięciu mostu stajemy przed bramkami. Widocznie za przejazd się płaci. Zapalamy po fajeczce żeby się zorientować jak się płaci na bramkach gdy podjeżdża do nas autokton na skuterku. Obejrzał nas dokładnie i powiedział „motor no kesz” i pokazał żeby jechać za nim. Podjechaliśmy do bocznej wąskiej bramki, której szlaban był otwarty i bez przeszkód przejechaliśmy. Kurde, zdałem sobie sprawę – jestem w Azji. Po około pięciu godzinach przedostaliśmy się przez Istambuł. Choć piękny nie żałuję, że jest już za mną.
Załącznik 28036
Ruch jak cholera, temperaturka podobnie. Tankujemy benzynkę po trzy dolki, ale niestety od ceny mocy nie przybywa. Jako, że Afryczka ma alergię na autostrady wybieramy drogę nr 100 i idziemy na Gebze. Od autostrady różni ją chyba tylko to, że są na niej skrzyżowania, a i oczywiście nie jest płatna. Suniemy wartko do przodu, ruch troszkę zelżał a po prawicy przez cały czas piękny lazur Morza Marmara i stojące na redzie majestatyczne statki. Są wielkie. Mijamy Izmit i uciekamy na 605 w kierunku Morza Czarnego. Ruch całkowicie się uspakaja a i temperaturka znośna, 27stoni ale powietrze mniej wilgotne i niestety wiaterek duje jak wściekły. Przez cały czas idziemy w złożeniu choć czasem tak dmuchnie, że brakuje nam pasa. Z Kandira uciekamy bokami na Karasu. Droga przepiękna przez góry, masę winkli i frajda z jazdy. Niestety trafiliśmy na porę sprowadzania bydła z pastwisk i musimy się przeciskać przez stada maszerującej wołowiny ale na szczęście krasule nie mają nam tego za złe i nie dążą do konfrontacji. Natrafiamy na piękną nadmorską drogę, całkiem jak u nas przed Euro, w budowie, ale tutaj jakoś nikt się tym nie przejmuje i ruch odbywa się prawie normalnie. Niestety jazda wypakowaną Afriką przez piaskową autostradę, lawirując między maszynami budowlanymi nie jest zbyt lajtowa to udaje się przebyć ją bez strat. Jak survival to survival pies się topi łańcuch pływa.
Załącznik 28037
Z jakiegoś szczytu widać po lewej majestatyczne, błękitne morze. Mordy się cieszą bo słoneczko zaczyna powoli kończyć dzienną wędrówkę a spać gdzieś trzeba. Zajeżdżamy do Yenimahatle. Przejeżdżamy przez most, tutaj do morza wpada jakaś rzeka. Skręcamy wzdłuż rzeki i kierujemy się do morza. Wioseczka sprawia wrażenie wyludnionej choć kiedyś musiała być jakimś ośrodkiem wypoczynkowym. Dojeżdżamy do miejsca gdzie ląd mówi dowidzenia. Po lewej jakaś parterowa knajpka, po prawej dom, którego życie chyli się do końca ale ma fajny ogród i trochę trawy. Z knajpki wychodzi do nas około trzydziestoletni jegomość. Tradycyjnie podnoszę prawą dłoń w geście powitania, odpowiada – jest dobrze. Zaczynam (w esperanto oczywiście)
- słuchaj gdzie możemy rozłożyć namioty?
- gdzie chcecie, i gestem zatacza szeroki krąg
- słuchaj ale tu na plaży jest piach i szpilki nie będą trzymać
Gestem pokazuje na ogród, zsiadam z Afri i idę za nim. Jeju Ameryka, trawka, krzesła ogrodowe i stolik a nad nimi winogronowe pnącza ze zwisającymi kiściami owoców i niski murek chroniący od silnego wiatru i bryzy z fal rozbitych o skalistą plażę a wszystko to 15m od morza. Kurde boska kraina. Pokazuję mu, że super.
- ale ile to będzie kosztować?
- jak to kosztować? Przecież jesteście moimi gośćmi – odpowiada.
Pokonujemy parę schodków i wjeżdżamy do bajkowego ogrodu. W promieniach pięknego zachodu słońca rozkładamy obóz, wiatr duje jak cholera. Nasz dobrodziej z ciekawością przygląda się naszej krzątaninie i pokazuje, że podoba się mu nasz sprzęt. Gdy się rozłożyliśmy a przepocone ciuchy wietrzyły się tradycyjnie na sznurach pokazał nam gdzie jest toaleta, woda i zaprosił pod winogronowy dach na caj.
Załącznik 28038
Popijając caj jeszcze chwilę porozmawialiśmy często używając rąk aż nasz dobrodziej powiedział, że musi iść do restauracji. Zapytałem go czy ma „Bira, Efez” skinął głową i po chwili przyniósł cztery flaszki. Powiedział, żebyśmy wypili tu bo (wskazał na knajpkę) tam nie można, jest RAMAZAN wyjaśnił. Ramadan powiedziałem ale on znów powtórzył Ramazan i pozdrawiając nas odszedł z uśmiechem. Nie muszę Wam chyba opowiadać o smaku zimnego Browarka wlewanego do gardła po przejechaniu piaskowej autostrady, w cieniu winogrona, w promieniach zachodzącego słońca i łoskotu fal rozbijających się o skałki brzegowe.
Wyciągnąłem mapę, rozłożyłem i rzekłam jak królewna mieszkająca za siedmioma górami i siedmioma dolinami „kurwa jak my jeszcze mamy daleko” ale już byłem zakochany w Turcji i niekoniecznie chciałem końca podróży. Zrobiło się ciemno i przyszedł do nas kucharz z knajpki naszego dobrodzieja, który jak się okazało przez dwa lata pracował w Moskwie przez co znał troszkę rosyjski i był przeszczęśliwy, że mógł z nami pogadać. Zaprosił nas do knajpki jak to powiedział na Efez i kolację. Mówię mu, że przecież jest Ramazan ale stwierdził, że już jest ciemno i Allach nie widzi. Ponieważ korzystamy z gościnności stwierdziłem, że wypadało by w rewanżu zostawić trochę kasy w knajpce więc ulegliśmy zaproszeniu. Knajpka była typowo rybna. Many zapodał sobie ogromną rybkę, mięsistą, świeżutką, prosto z kutra – widocznie była przednia bo zajadał się z uśmiechniętą gębą a ja, że rybki niekoniecznie to zdałem się na szefa kuchni i dostałem wyśmienite baranie kotleciki. Były przednie. Niebo w gębie, do tego ostre zielone papryczki i micha warzyw. Oczywiście w tureckim zwyczaju pieczywa do oporu. Zresztą pieczywo też mają przednie. Im bardziej po zmroku to w knajpce zaczynał się ruch a i miejscowi w napitkach też nie oszczędzali. Widocznie faktycznie po zmroku Allach nie patrzy. Posileni konkretnie i napełnieni Efesem do oporu, zadowoleni z życia wleźliśmy do namiotów. Obok nas fale rozbijały się o skalisty brzeg więc Morfeusz szybko otulił mnie swoimi skrzydłami.
CDN....

Zapakowałem już zdjęcia do Picassa choć jeszcze ich nie opisałem. Można wejść przez moją GALERIA: ZDJĘCIA pod awatarem. Zapraszam.
Obiecuję kontynuować relację ale rzadko jestem w domu, więc cierpliwości proszę.

DZIEŃ VII 28.08.2011r PAUZA
Spało się super. Piętnaście metrów od nas wyjące morze. Ranek przywitał nas jak zwykle tutaj głosem z rakiety, który ma swój głęboki urok. Skąd się wziął głos z rakiety? Aby nie używać słów, które są powszechnie znane a mogły by być opacznie zrozumiane co czasem mogło by napytać nam pewnych kłopotów stosowaliśmy zamienniki, w tym wypadku meczet to rakieta, a wszędzie słyszalne modły, zresztą poprzez głośniki umieszczone na rakiecie w czterech stronach świata to oczywiście głos z rakiety. Około piątej naszego czasu (różnica w czasie to 2 godziny) wyłażę z namiotu, kurde, całe niebo pokryte ciemnymi kłębiastymi chmurami. Oj poczułem wilgoć w kościach. Usiadłem pod winogronem, zatabaczyłem i złapało mnie lenistwo, a może by tak trochę odpocząć i zostać w bajkowym ogrodzie do jutra? Many miał te same myśli więc decyzja zapadła – dzisiaj lenistwo! Można się przeprać i odpocząć a przy okazji zwiedzić okolicę i pogadać z ludźmi. Po godzinie chmury zobaczyły, że nie jedziemy i generalnie mamy je w dupie więc się rozeszły i wyszło słonysio. Znów praży więc poranna kawka i idziemy zwiedzać port rzeczny i okolicę.
Załącznik 28049
Miasteczko wygląda jakby lata świetlne minęły bezpowrotnie jakieś 30 lat temu. Wkoło pustymi oczodołami okien straszą opuszczone domy wypoczynkowe, a zamieszkane małe domki też nie przypominają tych z Majami. Życie toczy się leniwie a ludzi prawie nie widać. Parę osób w porcie ceruje nadwątlone sieci, stateczki też małe i szarpnięte zębem czasu ale rybołówstwo to tu chyba jedyne zajęcie. Zresztą ten widok całkowicie oddaje obraz tej sennej mieściny.
Załącznik 28050
Przechodzimy przez most. W oddali majaczy mała stacyjka benzynowa. Fajnie można zanabyć fajarki a i Efez jest na pewno. Zachodzimy na stację. W jednym pomieszczeniu jest sklepik a w drugim, chyba kasa benzynowa, siedzał pan w spodniach na kancik i białej lśniącej koszuli. Oczywiście zaszliśmy do sklepiku na co z niezadowoleniem pan coś tam zakrzyknął więc odkrzyknąłem żeby przyszedł do nas bo jak mu nie pokarzę czego chcę to nie zakuma. Coś tam zaburczał pod nosem ale przyszedł. Więc mu pokazałem, że chcę dwie paczki fajarek i cztery Efezy. Zapakował to wszystko do reklamówki powszechnie u nas zwanej zrywką. Many kulturalnie mu tłumaczy w esperanto:
- Marian, daj drugą reklamówkę bo jedna to czterech browarów nie uniesie a ładunek jest mocno cenny
Na co pan (po ubranku wnoszę, że to sam boss) mocno potrząsnął reklamówką z czterema browarkami pokazując głupim Polaczkom, że Turkisz reklamówka to nie jakieś barachło. Przy drugim szarpnięciu reklamówka zachowała się jak wszystkie reklamówki na całym świecie i browarki z wielkim hukiem wyrąbały się na wolność i dwa z nich eksplodowały przy spotkaniu z matką ziemią powodując fontannę białej piany, której znaczna część wylądowała na nienagannie wyprasowanych nogawkach i lśniących lakierkach. Many ze stoickim spokojem skomentował
- Patrz chciał Afrykanera nauczyć pakowania browara, na co wkurwiony do bólu Boss cisnął rozerwaną zrywką, zakrzyczał coś na pracownika i zniknął w czeluści stacji paliw. Po chwili przybiegł już normalnie ubrany, widać pracownik, bez mrugnięcia zapakował browarki do dwóch reklamówek i z uśmieszkiem w kąciku ust (chyba nie lubił szefa) życzył nam miłego dnia. Tak to rozbawieni rozpoczęliśmy powrotny spacerek. Słoneczko było już wysoko i knajpki wzdłuż rzecznego nabrzeża zapełniły się panami leniwie popijającymi caj. Stwierdziliśmy, że teraz przyszedł czas na błogie pławienie się w wodach Morza Czarnego. Wyszliśmy na plażę. Jak okiem sięgnąć nikogo. Fajowo, idziemy walczyć z falami. Szybko się okazało, że tutejsze fale to nie nasze bałtyckie łaskotki. Nie było też miłego piaseczku a dość gruby żwirek. Wlazłem do morza ale tylko do kolan. Pierwsza fala już nauczyła mnie respektu gdy dość mocno we nie walnęła ale druga przemieszała mnie ze żwirkiem powodując dość pokaźne obtarcie prawej dolnej kończyny i zapakowała mi do majciochów ze dwa kilo drobnych kamyczków i trzy muszelki, a wlazłem tylko po kolana.
Załącznik 28051
Ale cóż tam, do boju. Zabawa była przednia choć stojąc nawet po kostki w wodzie potrafiło nieźle grzmotnąć o dno, ale jak przygoda to przygoda tylko to wysypywanie żwiru z gaci niezbyt miłe i tak w gębie troszkę słono. Po nierównej walce, bo w końcu jednak stwierdziliśmy, że morze wygrało idziemy poleżeć przed namiotem. Przyszedł nasz dobrodziej i poczęstował nas obiadkiem.
Załącznik 28052
Niebo w gębie. Słony kozi ser, słodki melon, ostre zielone papryczki, i soczyste pomidory. A do tego przepyszne tureckie pieczywo. Tłumaczę mu, że u nas na obiad najchętniej to kebab, frytki i bira na co on wymownie pokazuje na mój solidnych rozmiarów brzuszek i serdecznie się śmieje. Nie ma co, ma sporo racji. Po obiadku nasz przyjaciel powiedział, że ma robotę w knajpce a mu poszliśmy na długi spacer wzdłuż brzegu. Widać na nim morską siłę bo ślady po falach wchodzą nawet około kilometra w głąb lądu. Po powrocie nasz trochę ruskojęzyczny kucharz zaprosił nas na zupkę rybną. Smak ciekawy ale nie potrafię go opisać. Po zupce spożyliśmy jeszcze parę browarków i spać. Jutro trzeba się ruszyć choć żal opuszczać ten bajkowy ogród i naszych przyjaciół ale już czułem, że przestrzeń mnie woła.

CDN....

DZIEŃ VIII 29.08.2011r 541km
Rano oczywiście budzi nas głos z rakiety. Niebo zaciągnięte. Zwijamy obóz, grzejemy Afryki, jeszcze pięć schodków i jesteśmy na drodze. Manemu przy wyjeździe strzelił wężyk od olejarki i konkretnie rzygnął olejem. Usłyszałem kilka mocnych polskich słów, na szczęście niezrozumiałych dla autoktonów, zresztą wokół nie było żywej duszy. Many niestety musiał wybebeszyć pół Afry i przez pół godziny machał kluczami ale dał radę. Ja w tym czasie żegnałem się z naszym cyplem. Przejeżdżamy przez jeszcze uśpione miasteczko i idziemy wzdłuż morza na EREGLI. Droga przepiękna. Masę winkli a po lewej przez cały czas błękit wody.
Załącznik 28115
Odbijamy na KARABUK. Droga prowadzi przez góry, zaczynają się strome podjazdy i konkretne zjazdy. Przejeżdżamy przez masę tuneli. Najdłuższy miał 4876m długości. Nie ma co, robi wrażenie. Stwierdzam, że Turcja jest bardzo rozwinięta gospodarczo i ma wspaniałą sieć drogową. Przebijamy się przez KARABUK. Niestety trasa prowadzi przez centrum. Ruch jak to w tureckich miastach czyli krótkimi skokami naprzód, dużo trąbić i komu się uda wcisnąć ten jedzie. Już się do tego przyzwyczaiłem i coraz mniej zaczyna mi to przeszkadzać. Niestety słońce pali i pot leje się po dupie. Docieramy wreszcie do SAFRANBOLU. Naczytałem się o tym miasteczku, że piękne, że stare, że zabytki Unesco więc koniecznie chciałem zażyć nieco kultury. Miało być zwiedzanie i obcowanie z dawną architekturą a tu… A KULTURA JEGO MAĆ!!! Najpierw jakiś cholerny objazd, potem walka z tubylczą samochodową dziczą i wściekłą temperaturą a na koniec parę takich sobie domków. I to niby, że takie to super? Starówka legnicka jest podobnie ładna, a chłodniej i mniejsza zadyma uliczna. Zdegustowani, jedziemy dalej na KASTAMONU. Z szacunku do czytających nie zacytuję co Many mówił o moim pomyśle zwiedzania zabytków Unesco. Droga raz lepsza, raz gorsza. Ciekawym sposobem utwardzania tureckiego asfaltu jest wysypywanie na roztapiającą się drogę luźnego żwiru. Przejeżdżające auta swoim ciężarem wgniatają ten grys w asfalt i droga jakoś się trzyma. Niestety nawierzchnia ta bardzo zżera nasze oponki i nie chciałbym sprawdzać jak się Afra trzyma na mokrych wystających kamyczkach. Na szczęście zapomniałem co to deszcz. Droga 765 z KASTAMONU do INEBLU to czysta motocyklowa bajka. Stwierdzam, że jest piękniejsza i dziksza niż Transsofgarska. Przejazd przez wysokie góry, ostre winkle, wielkie spady i podjazdy. Mosty, wiadukty i tunele. Czasem nawierzchnia piękna a czasem wygląda jakby ją sołtys zwinął na noc a pozostawił tylko rozrzucone kamole. Małe wioseczki i miasteczka zawieszone na skale.
Załącznik 28116
Raj motocyklowy. Byłem w niemym zachwycie widząc wieżowce strzelające w niebo wprost ze skały i na dodatek wszystkie były kolorowe. Tu nie ma szarych miast jak u nas. Nawet wielkie blokowiska są kolorowe i uśmiechnięte. Po trasie nad rowem napotykamy na białych szmatach napisy „KEBAB”. Kurde myślę sobie, wreszcie pojem prawdziwego tureckiego kebaba, który mi się marzył od dawna. Zajeżdżamy na plac, który od biedy można by nazwać parkingiem. Obok stoi rozpadająca się buda, znaczy dom, jakieś zdezelowane auto i bawiące się dzieci. Widok niezbyt zachęcający. Już mieliśmy się stamtąd zawijać gdy z chaty wyszedł mężczyzna i pozdrowił nas gestem dłoni. Odpowiedzieliśmy. Zagadnąłem KEBAB. Uśmiechnął się : Kebabi, salat? No dogadaliśmy się. Zaprowadził nas pod drzewo gdzie stał rozpadający się stół i gestem kazał czekać. Moja wygłodniała wyobraźnia już pokazywała mi talerz pełny pachnących pasków Doner Kebaba, bez frytek wprawdzie, bo mówił, że nie ma, ale z pieczywem a tureckie pyszne jest i micha salat też. Oj żołąd mi się zakręcił. Po chwili zajechała salat. Wielki talerz pokrojonych pomidorów, ogórków, zielona ostra papryczka, zielona pietruszka, cebulka mniam, mniam. Koszyk pieczywa. A pan powiedział, że kebabi już tuż, tuż. Po chwili widzę … niesie wielki dymiący talerz… stawia przed nami… o ku…..
Załącznik 28117
… może minę miałem debilną ale sam jestem sobie winien. Przecież kebab to baranina a ja właśnie dostałem michę parującej, gotowanej baraniny. Ale co tam w końcu to mięso. I zabraliśmy się z ochotą do ogryzania baranich kości a, fakt, mięsko zacne było. Pożarliśmy, zapaliliśmy. Przyszedł pan i zapytał czy jeszcze, odparliśmy, że wystarczy i zapłacimy. Pan rzekł 50 tureckich wariatów. Zwariował!!! Ale zaraz przypomniałem sobie, że ten naród to szanuje tego, który się targuje. Zakończyło się na 10 i paczce cukierków dla dzieci (warto je wozić ze sobą). Z pełnymi brzuchami dosiadamy Afryk i naprzód. Z pełnym brzuchem droga jakby weselsza. Wpadamy do INEBOLU. Tu góra spotyka się z morzem, widok cudowny. Przejazd przez centrum czyli targowisko nawet o tak późnej porze jest dość skomplikowany i wymaga sporej cierpliwości, bo bazarowe życie nie rozumie tego przejezdnego i nie zwraca na niego uwagi – czytaj każdy lezie jak chce i ma cię głęboko a tych lezących jest naprawdę mrowie. Na szczęście znów wpadamy na nadmorską ścieżkę. Po prawej góra, po lewej skarpa, czasem 20 czasem 40 metrów przepaści i błękit morza. Pięknie ale po dziewiętnastej miejscowego czasu jest już ciemno jak w dupie ale co tam. Zresztą trzeba szukać miejsca na obóz a tutaj jedyna płaska przestrzeń to droga. Na stacjach benzynowych próbuję złapać języka na temat campingu. Oczywiście w esperanto bo tureckiego jeszcze nie pojąłem a oni w innych językach nie bardzo. Pokazują, że dalej. Na szczęście to w naszym kierunku. Docieramy do ABANA. Ciemno. Przy trasie same hotele i domy wczasowe. Lud siedzi w kafejkach, pod parasolami i się bawi. Niestety hotel to nie nasz przedział cenowy. Wchodzę do jakiejś knajpki. Na szczęście właściciel trochę kumaty po germańsku. Wychodzi ze mną przed knajpkę i pokazuje 300m prosto w lewo i ścieżką cały czas aż dojedziemy do campingu. Jedziemy. Na ścieżce sporo piachu, zresztą obok słychać morze, więc przejazd po ciemnicy dostarcza sporo emocji. Po około półtora kilometra docieramy do campingu. Jakaś zamknięta knajpka, parę drewnianych bud, stary camper, karłowate drzewka i trochę trawy. Ale życia tu nie widać. Pusto, głucho, nikogo. Wracamy niepyszni do knajpki z miłym panem. Tłumaczę mu, że tam nie ma nikogo. Wsiada do auta i pokazuje żeby jechać za nim. Wracamy na camping. Miły pan obleciał wszystko, faktycznie nikogo. Wyciągnął telefon i dryń dryń, jak się okazało do właściciela. Po około 15 minutach przyjechał właściciel. Podziękowałem miłemu knajpiarzowi. Właściciel stwierdził a i owszem możemy się rozłożyć – 40 tureckich wariatów. Kurde przegięcie.
- Many idź się targuj a ja rozkładam dom.
Wrócił Many.
- I jak?
- 35 wariatów
- Toś cholera utargował
- 35 za spanie i dołożył sześć Efesów
- No to co innego
Dodatkowo pan campingowy przytargał jeszcze stolik i dwa krzesła. No dzień się ładnie kończy a obok dyskoteka i lecą miejscowe kawałki, nawet fajny folk, a od morza niesie szum fal. Jest też prysznic. Wprawdzie woda zimna ale można obmyć kurz z jajek. Kończę piwo wsłuchany w miejscową spokojną muzykę i idę spać.

CDN....

DZIEŃ IX 30.08.2011r 398km
Budzi nas jak zawsze głos z rakiety, to już rytuał. Zupka, kawa, dom do wora, kibel oczywiście na narciarza i w drogę. Pogoda piękna choć to już norma. Droga prowadzi nas nad samym morzem ale przez góry. Lepszej nie mogłem sobie wymarzyć. Winkiel za winklem, z góry na dół i pod górę. Gaz, redukcja, złożenie, hampel, piętro w dół, złożenie – do temperatury już przywykłem, jest bosko. Droga wyboista i nierówna. Akurat na Afrykę. Widoki zapierają dech w piersiach. Często zamiast pobocza przepaść i morze, z drugiej skała. Niestety docieramy do odcinka świeżo i grubo posypanego grysem. Horror. Przy 20/h nosi przodem jak wściekłe, trzeba lekko przyśpieszyć ale i tak jest nie fajnie a hamowania praktycznie nie ma. Przy stromych podjazdach tył chodzi na boki. Po około 12km na szczęście grysowa trasa się kończy. Można znów rozkoszować się widokami a jest co podziwiać. Po drodze napotykamy parę remontowanych odcinków. Ktoś zabrał asfalt i zapomniał go oddać.
Załącznik 28120
Jest zabawa. Na szutrze kiwamy wszystko co jedzie, zresztą Mitasy E07 sprawdziły się na całej trasie. 120km robimy w 3,5 godziny. Na trasie spotykamy dwóch Szwajcarów na Burgmanach. Chłopaki do Turcji przylecieli samolotem ze sprzętem turystyczno motocyklowym, wypożyczyli dwa Burgmany i na kołach zwiedzają Turcję. Fajny pomysł. Jedziemy dłuższy czas razem. Chłopaki potrafią jeździć. Na winklach Afrą ciężko im było dotrzymać kroku.
Załącznik 28121
Wreszcie wjeżdżamy do SINOP. Jest to około 30 tysięczne miasteczko malowniczo rozłożone nad piękną zatoką. Część miasta okalają starożytne majestatyczne mury, fragmentami wchodzące wprost do morza. Przypominają one o dawnej świetności tego miejsca. Z trzech stron miasteczko otoczone jest przez morze. Jest ono bardzo urokliwe, gęsta stara zabudowa poprzecinana jest przez wąskie uliczki. W centrum spotykamy małżeństwo z Bułgarii, podróżujących na dwóch Yamahach. Pogadaliśmy chwilę, na szczęście znali ruski i zostawiłem ich z Mańkiem a sam zagłębiłem się w labirynt małych uliczek. Czas płynie tu jakoś spokojniej, nie ma normalnego tureckiego zgiełku.
Załącznik 28122 Załącznik 28123
Niestety czas ruszać chociaż tu z przyjemnością można by spędzić parę dni. Wyjeżdżamy z SINOP, Kierujemy się na GERZE. Powoli góry się wygładzają ale morze mamy przez czały czas po lewej. Ciągniemy przez cały czas 010 w kierunku Gruzji. Mijamy GERZE, ALACAM, w BAFRA robimy zakupy w Carfur. Ceny jak u nas tylko X2. Carfur jest to jedyna sieć marketów napotkanych przez nas w Turcji. Zresztą markety są tu bardzo rzadko a zakupy robi się w małych sklepikach. Pieczywo za to można dostać tylko w piekarniach, jest ich sporo, a browarek tylko w sklepach na, których widnieje reklama Efez i nie są one zbyt gęsto. Alkohol zresztą jest niemożliwie drogi. Many stwierdził, że gdyby nie browar to stać by nas było na hotele – e jak zwykle przesadza, zresztą bez hotelu da się zasnąć. Wjeżdżamy do SAMSUN. Miasto robi na mnie wrażenie, jest piękne. Trasa ciągnie się nad samym morzem. Trzy pasy w jednym kierunku a pomiędzy drogą a plażą wesołe miasteczka, place zabaw, baseny, korty , parki, parki rozrywki, zoo, jakieś festyny i cholera wie co jeszcze. Miasto żyje i się bawi. Żeby tak u nas. Docieramy do TERME i na obrzeżach udaje się nam znaleźć camping oczywiście nad samym morzem. Wjeżdżamy. Podchodzi jegomość.
- Ile kosztuje? Popatrzył na nas
-Polonia?
- Tak
- Dla Was na ziemi nic, bo na trawie to trzeba by zapłacić
Wybieramy oczywiście na ziemi, a jakże. W koło masę aut i gromady grillujących autoktonów. Widać moda na grillowanie dotarła do nich niezbyt dawno i przyjeżdżają w takie miejsca na kolację całymi rodzinami. Na szczęście im głębiej w ciemność to zaczynają się rozjeżdżać i nastaje błoga cisza.
Załącznik 28124

:Thumbs_Up::drif::dizzy::lukacz: Miło się czyta :bow:

DZIEŃ X 31.08.2011r 560km
Oczywiście jak co rano budzi nas głos z rakiety. Zwlekamy się, pakujemy, kawa, przyjemne brrrruuuu ruszamy. Droga dwupasmowa, gładka, szeroka, można pogonić. Idziemy non stop 110. Przy tej prędkości skwar tak nie doskwiera, można oddychać. Mijane miasta wszystkie czyste, ładne, kolorowe, ale to po pewnym czasie zaczyna już nudzić. Po jakimś czasie niestety mama natura daje znać o sobie i nasze kichy domagają się zapchania. Trzeba kupić świeże pieczywko, a pieczywko w Turcji jest naprawdę przepyszne. Najbardziej smakują mi płaskie placki, wyglądające jak spody do pizzy i chleb wielkości koła do malucha, który po tygodniu walania się po naszych sakwach był jeszcze zjadliwy. Rozglądamy się za sklepikiem z pieczywem. Pieczywo w Turcji kupić można praktycznie tylko w specjalnych sklepach, które na zapleczu z reguły mają piekarnie, wielki plus bo pieczywo zawsze jest świeże a zapachy mocno kuszące.
Załącznik 28514
Oprócz wielkiego bochna chleba, zanabyliśmy jeszcze świeży słony, owczy ser i naturalny jogurt. Śniadanie więc jak się patrzy. Jeszcze tylko przemeblowanie w naszych bagażach aby upchać jeszcze wielką resztę naszego chlebka i dalej na przód. Wreszcie docieramy do Sarp czyli granica Turecko – Gruzińska. Niestety, że granica to dało się zauważyć dość wyraźnie. Wielka kolejka aut, mrowie ludzi i jakby jedna wielka zadyma. Tureccy naganiacze i szmuglerzy wszystkiego, biegają we wszystkie strony więc trzeba było się mieć mocno na baczności, żeby któryś przez pomyłkę nie odbiegł z naszym sprzętem. Nie próbowałem nawet starym zwyczajem wcisnąć się między autami jak na innych granicach, więc grzecznie ustawiliśmy się na końcu bardzo sporej kolejki. Aura też nie była dla nas przyjazna bo z nieba lał się istny żar. Po chwili otoczył nas wianuszek zaciekawionych i bardzo sympatycznych Gruzinów i zapomnieliśmy o kolejce i temperaturze zagłębiając się w dyskusji. Generalna większość biegle rozmawia po rusku, a gdy usłyszeli, że jesteśmy z Polski rozmawiać z nami chcieli wszyscy. W pewnym momencie, zagadani nie zauważyliśmy, że kolejka przesunęła się do przodu i oczywiście w powstałą lukę wcisnął się operatywny Turek. Nasi rozmówcy widząc to rzucili się na biedaka, wymownie dając mu do zrozumienia, że tu stoją Polacy i krótko mówiąc won, co natychmiast uczynił. To było nasze pierwsze spotkanie z sympatią, jaką darzą nas Gruzini, a jest ona wielka i prawdziwa. Po trzech godzinach doczołgaliśmy się do miejsca gdzie tureccy policjanci wpuszczali na „peron”. Odprawa poszła szybko i sprawnie. Na wyjazdówce trach, pach trzy pieczątki i jesteśmy już w Gruzji. Po stronie Gruzińskiej na „peronach” spokój, wszystko poukładane. Podjeżdżam do okienka, pani policjantka, ładna zresztą, wita mnie szerokim uśmiechem. Dałem paszport, i dowód rejestracyjny i zapytałem Pani gdzie mogę kupić Strachówkę na Gruzję? Zdziwiona odparła, że przecież jestem z Polski i nie muszę kupować gruzińskiego ubezpieczenia. Trochę mnie to zdziwiło bo na naszej zielonej karcie nie ma Gruzji ale może jest jakaś umowa międzynarodowa. Wymieniłem z Panią parę grzeczności, w paszport wpadł stempel i byłem w Gruzji. Za peronami stajemy jeszcze na papieroska. Podchodzi do nas policjant, rozmawiamy serdecznie, w koło wianuszek ciekawskich. Pstrykają z nami foty, zagadują a przez wianuszek ciekawskich przepływa – bajkery z Polszy, ot maładcy, piat tysjac kilometrow – każdy chce nas zagadnąć, coś doradzić. Już mi się tu podoba. Ci ludzie są naprawdę serdeczni. Żegnamy się, szczasliwo, ruszamy. Jedziemy do Batumi. Po lewej stronie ciągnie się plaża i spokojne wody Morza Czarnego. Droga wreszcie wąska, dziurawa, auta głównie poradzieckie choć azjatyckich też sporo i oczywiście krowy, które łażą jak i gdzie chcą, a i często na sjestę wybierają sobie środek jezdni albo wyjście z winkla.
Załącznik 28515
Na szczęście tutejsze krasule są przyzwyczajone do komunikacji i nie płoszą się podczas przejeżdżania przed ich sympatycznymi pyskami, a spotkanie Afryki z górą wołowiny nie wyszłoby raczej tej pierwszej na dobre. Dojeżdżamy do Batumi. Klimat przeklęty. Cholernie gorąco i potężna wilgotność, dosłownie leje się nam po dupach. Miasto ładne, architektura zdecydowanie poradziecka, ruch spory a i filozofia ulicznego ruchu też rodem z kraju Rad. Obserwuję ruch na rondzie. Ci, którzy mają „ustąp” trąbią i jadą, a Ci z pierwszeństwem im ustępują. Postępuję jak lokalesi i w miarę sprawnie posuwamy się do przodu. Najpierw jednak trzeba ogarnąć logistykę czyli znaleźć bankomat. Zatrzymuję się przy grupce dziewczyn – „skaży mnienia pażałsta mnie nada iskat wasze diengi, gdie możet byt bankomat”? Jedna pokazuje w oddali wysoki, okrągły budynek (cholera myślałem, że to wieża ciśnień) i tłumaczy, że to „biznes center” a tam na „wtarym etaże jest bankomat”. Dziękuję z uśmiechem (niestety nie chciała ze mną jechać, widać mocno śmierdziałam) i za chwilę parkujemy pod szklanym budynkiem. Przed wejściem grupka wymuskanych panów w białych koszulach i spodniach na kant mocno wciągających dym z wałków tytoniowych zmierzyła mnie zdziwionym wzrokiem, faktycznie chyba nie pasowałem do otoczenia ale co tam – misja kasa. Schody, wtaryj etaż, jest ściana z bankomatami. Wciskam kartę, pyta czy gadam po angielsku czy po gruzińsku, z dwojga złego wybieram angielski, wbijam PIN, wbijam, że chcę 200 a on pyta: Lari, Cash? No kurde pewnie, że chcę Cash (to po angielskiemu jeszcze kumam) trrrrrrr, żżżżżżżżż, yyyyyyyyy, i wypluwa – wyciągam………. O ku…… na cholerę mi 200 dolców???????? Stałem tak zamurowany z idiotyczną miną i wpatrywałem się w trzymane dwa razy po sto dolarów. Musiałem faktycznie wyglądać idiotycznie bo zainteresował się mną przechodzący (biała koszula, krawat, spodnie na kant i lśniące lakierki) pracownik szklanej wieży i grzecznie spytał czy w czymś pomóc. Więc wyjaśniłem mu czystą angielszczyzną: „Pan ja chtieł Wasze diengi a on mnie dał doljar”. Pan uśmiechnął się, wziął moją kartę, kazał wprowadzić PIN, wyskoczyło Lari i Cash więc tłumaczy. Cash – bankomat wypłaca dolary, Lari – to gruzińska waluta więc NALEŻY KLIKNĄĆ LARI i maszyna daje piękne gruzińskie banknoty. Podziękowałem panu i grzecznie spytałem gdzie mogę zamienić dolce na Lari. Na szczęście kantory też nie są tu rzadkością. Siadamy na Afry. Trzeba znaleźć nocleg. Jedziemy w stronę morza. Hotele i motele w koło ale wolimy jednak nie pytać o cenę tychże. Potrzebujemy kamping. Jeden z naszych rozmówców na granicy radził nam: jak masz jakiś problem pytaj policjanta, on Ci pomoże. Na poboczu stoi piękna policyjna FJRa a obok jej kierownik. Zatrzymujemy się. Po wymianie zdań a skąd? a jak to daleko? a jak tam u was? a jak sprawują się sprzęty? pytamy pana władzę (był bardzo sympatyczny jak i inni napotkani przez nas ludzie) gdzie tu jest kemping? Zdziwiony odpowiada, że w Gruzji nie ma kempingów,
- no dobra dla gdzie możemy rozłożyć namioty
- gdzie chcecie
- jak to gdzie chcemy? Przecież tu jest miasto
- no tak, ale możecie gdzie chcecie
- kurde a tutaj na trawniku?
- możesz
- a tam przed delfinarium?
- możesz tylko żeby nie śmiecić
O kurde ale cyrk. Wolna amerykanka a właściwie Gruzinka. Coraz bardziej mi się tu podoba, choć nie bardzo miałem ochotę rozkładać się w centrum miasta. Odpalamy Afry i spacerkiem jedziemy wzdłuż nadmorskiego deptaku. Pięknie tu, ludzie z dziećmi spacerują bulwarem wzdłuż morza pośród gęsto rosnących tu palm, a obok ciągnie się dwupasmowa ulica. Zresztą poza centrum ruch jest senny. Dojeżdżamy do ronda, wysadzonego kwiatami i ze zdziwieniem wczytuję się w tablicę z nazwą ulicy
Załącznik 28516
Choć nie popieram tej opcji politycznej zrobiło mi się bardzo przyjemnie na sercu. Mamy tu kawałek ojczyzny. Na końcu ulicy stał budynek, w nim sklep spożywczy, w nim nalewak z zimnym browarem a obok zaniedbany ogród. No tu właśnie jest to miejsce gdzie chciałbym położyć się na noc. Stawiamy Afry, idę do sklepu. Za ladą pani po pięćdziesiątce.
- dzień dobry, ale tu u Was ładnie!
- a skąd Wy? O z Polszy?
- chciałbym rozłożyć namiot, a u Was taki ładny ogród i kupiłbym u Was coś do jedzenia i piwa byśmy wypili
Pani popatrzyła na mnie i prowadzi nas w chaszcze ogrodu, - chcecie tu? Pewnie, że chcieliśmy. Przecisnęliśmy się przez chaszcze, obok chałupy i po błyskawicznym rozłożeniu namiotów raczyliśmy się pod sklepowymi parasolami zimnym browarkiem, przegryzając warkoczami twardego i mocno słonego wędzonego owczego sera na ulicy Marii i Lecha Kaczyńskich, obok szumiącego morza pięć tysięcy km od domu. Im głębiej w noc stoliki pod parasolami zapełniały się i nocne życie zaczęło tętnić gwarem wielu gardeł podlewanych zimnym piwkiem, a temperatura wreszcie nadawała się do życia.
„Gdy pan Bóg tworzył świat, wszystkie narody świata kłóciły się, walczyły między sobą o lepsze miejsce na ziemi do życia, a Gruzini w tym czasie - znudzeni czekaniem – rozłożyli na ziemi kobierce i zaczęli biesiadę. Nie zauważyli nawet kiedy zapadł zmrok. Strudzony Bóg udawał się właśnie na spoczynek i dojrzawszy rozśpiewanych Gruzinów, przemówił do nich: Kiedy inni kłócili się i walczyli ze sobą o ziemię , wyście bawili się i pili wino. Podzieliłem już cały świat. Został mi tylko mały ale najpiękniejszy zakątek. Chciałem go zostawić dla siebie, ale spodobaliście się mi i Wam go oddaję.”
CDN...

eeech... pięknie!
Smaruj dalej...;)

DZIEŃ XI 01.09.2011r 425km

Noc była ciężka, niemiłosiernie parno i gorąco. Nie wyspałem się. Zastanawiam się co mnie obudziło, wiem, to spadające na namiot grube krople. Ale było ich tylko kilka. Dalej parno i gorąco i brakuje mi głosu z rakiety. Dziwnie tak jakoś. Wyczołguje się z namiotu. Niebo zasnute ciężkimi ołowianymi chmurami, ale nie pada. Idziemy pod parasole na kawę. Słychać ciężkie przewalające się grzmoty, ale błyskawice nie walą tak jak u nas w ziemię tylko trzaskają między chmurami. Dziwne dla nas zjawisko. Pani ze sklepu przynosi kawę, zagaduję, będzie deszcz. Popatrzyła w niebo – nie budiet. Kurde miała rację, nie spadła żadna kropla. Dopijam kawę, mam już dosyć tego dziwnego, prawie podzwrotnikowego klimatu. Można się utopić we własnym pocie, a i śmierdzimy niezgorzej. Batumi jest piękne ale uciekać stąd jak najszybciej, aby dalej, aby w góry do chłodu. Ruszamy. Pojechaliśmy wzdłuż morza i trafiamy na A305 na KOBULETI. Droga fajna, po lewej przez cały czas towarzyszy nam Morze Czarne a i okolica jakby mocno turystyczna. Widać w koło, że ludzie tu wypoczywają choć turystyka dopiero się rozwija.
Załącznik 28662
W KOBULETI tankujemy do pełna (wreszcie normalna cena) i odbijamy bokami na OZURGETI i SAMTREDIA. Wreszcie boczna, spokojna trasa, przez prawdziwe, normalne wioski, gdzie życie toczy się powoli i monotonnie. Za to droga motoboska. Winkiel za winklem, z góry w dół i pod górę. Skrzynia biegów z reguły chodzi na 2 i 3 ale często trzeba schodzić nawet do pierwszego piętra. Wreszcie chłodniej a widoki piękne, ruchu prawie zero a po drodze poruszają się tylko stada krów, kury, kaczki, indyki, czasem zdarzy się nawet warchlaczek w przydrożnym, błotnistym rowie a przyroda jest żywa i soczysta. Zresztą cała ta oranżeria sprawia wrażenie, że droga jest tylko jej a ja nie miałem zamiaru tego zmieniać więc omijamy je szerokim łukiem i wszyscy są zadowoleni. Jak piękna była to trasa niech świadczy fakt, że troszkę ponad stówkę robiliśmy w cztery godziny bez zatrzymania się oczywiście. Niestety docieramy do KUTAISI i agro jazda się niestety kończy. Wchodzimy na M27. Błee. Ruch jak cholera a zasad żadnych niet. Tzn jest jedna zasadnicza – kto większy ten ma rację i ciśnie do przodu. Ot znów pozostałość po wielkim czerwonym bracie. Na poboczu zaczynają wykwitać przydrożne stragany. W jednej okolicy (dwie, trzy wioski) handlują garnkami i patelniami, w innej gliniane garnki, stoiska z pieczywem i oczywiście te z soczystymi, świeżymi owocami. Zatrzymujemy się. Kupujemy parę gruszek, wielkich śliwek, wielkie soczyste brzoskwinie i takie dziwne coś zielone miękkie, wielkości dużej śliwki. Było to miękkie, lekko słodkie i do dzisiaj nie wiem jak się to nazywało, a smakowało całkiem nijak. Za to gruszki i brzoskwinie cudownie słodkie a po wgryzieniu się w nie sok ciekł po brodzie.
Załącznik 28673
I poza pogodą to było to co zdecydowało na wybór tej pory roku na wyprawę. Pyszne, mocno dojrzałe owoce w cenie co najmniej niezauważalnej. Wydobyłem z tankbaga dwie garście cukierków i obadarowaliśmy nimi siedzące przy straganie dzieci, ku ich wielkiemu zadowoleniu. W zamian pani straganowa obrała wielkiego soczystego melona i nim nas uraczyła. Och śniadanie jak się patrzy. Chwilę jeszcze porozmawialiśmy z panią i dzieciakami i dalej w sznur aut choć pełne brzuchy chciały by poleżeć. Teraz jeszcze tylko nakarmić Afry i mamy wszystko co potrzeba do szczęścia. Wjeżdżamy na nową, betonową tak jakby autostradę. Niestety zaprawki nie widać. Po iluś tam kilometrach na poboczu mały znaczek kierujący do stacji paliw. Zchodzimy z betonki jakimś dzikim mocno wertepiarskim zjazdem i po jakichś 500m jest zaprawka. Staję pod dystrybutorem, kurde normalnie rodem z czasów kwitnącej Rosji.
Załącznik 28674
Na dystrybutorze jeszcze ostały się napisy cyrylicą, a przy dystrybutorze wiszą specjalne lejki gdzie wkłada się pistolet aby zlać nadmiar zamówionego, i zapłaconego oczywiście wcześniej paliwa. Wychodzi do nas pan z obsługi:
- dzień dobry, a skąd Wy? z Polszy? O daleko. Ile litrów
- lej na full
- nie można na full Ty musisz powiedzieć ile litrów, zapłacić i wtedy leję paliwo.
- ty, jak to, takie zaprawki widziałem tylko w Rosji i na Ukrainie
- tak pan, bo to jeszcze ruska zaprawka
I tu nawiązała się iskierka przyjaźni, mówi żebym poszedł za nim to mi wszystko pokarze. Prowadzi mnie do swojego królestwa czyli do wnętrza stacji paliw, które wygląda jak bunkier, gdzie po zamknięciu pancernych drzwi łączność ze światem ma tylko przez maleńkie okienko z szufladą służące do podawania kasy. Tam pokazuje mi różnego rodzaju pompy, zegary i inne ustrojstwa faktycznie wszystkie opisane cyrylicą i objaśnia jak to działa. Mówi się, ile litrów chce się zatankować, oczywiście najpierw się płaci, potem pan wajchą nastawia zegar na np. 15 litrów i benzyna sobie płynie. A jak wejdzie tylko 13? Wtedy pistolet wkłada się do lejka przy dystrybutorze i paliwko się wlewa do zbiornika stacji, a że było zapłacone? Cóż trzeba wiedzieć ile Ci wejdzie. Pozwiedzałem muzealną stację, pogadałem sympatycznie z panem zaprawkowym, zakuryli my, nakarmiliśmy Afry :
-nu dawaj pietnatsat liter
- jeszczo dwa
- jeszcze adin
- jeszcze adin liter
- kwatit, w pariatku. Bud zdarow. Szczasliwo.
Pomachaliśmy sobie i z powrotem na betonkę. Idziemy S-1. Z boku pozostawiamy GORI i wreszcie mocno znudzeni, z bolącymi dupami docieramy do skrzyżowania z S-3. Uciekamy w lewo na ZHINVALI i prosto na DROGĘ WOJENNĄ. Ruch na szczęście mniejszy, trasa też przyjemniejsza, poprzecinana wioskami. Zaczynają się winkle, spacerująca wołowina. W jakiejś wioseczce na poboczu stragan, ale taki inny jakiś. Zatrzymuję się. Pod drzewami, na ławeczce siedzi sobie starsza pani a obok niej coś jakby wieszak, a z niego zwisają paciorki. Tak, pani mały biznes to CZURCZACHELLA.
Załącznik 28675
Są to wyłuskane orzechy laskowe, nawleczone na nitkę a wszystko to zespolone gęstym, słodkim, zaschniętym syropem winogronowym. Smakowały ciekawie. W smak laskowych orzechów wtapiała się lekka słodycz syropu a smak rozchodził się po podniebieniu podczas dość długiego żucia. Ot taki miejscowy snikers. Paciorki były w trzech kolorach: białe, brązowe i zielone w cenie 1 lari sztuka. Zakupiliśmy po kilka paciorków, zjedliśmy po jednym, reszta w kufry na ciężkie czasy i znów w drogę. Właściwie to jesteśmy już na Drodze Wojennej. Szlak ten prowadzi z Tbilisi przez Wielki Kaukaz aż do Władykaukazu. Tędy biegł starożytny szlak komunikacyjny łączący Kaukaz Północny z Zakaukaziem. Nazwę Drogi Wojennej zyskał sobie na początku XIX wieku podczas rosyjskiej aneksji Kaukazu ze względu na toczące się tutaj ciężkie walki. Na polecenie cara droga ta od tej pory była utrzymywana jako przejezdna przez cały rok a łatwe to raczej nie było. Docieramy do zbiornika wodnego Zhinvali. Widok super. Niebieska woda wdarła się pomiędzy surowe zbocza górskie gdzie została zamknięta przez człowieka wysoką tamą. Jedziemy drogą wzdłuż wody i po pewnym czasie z gór wyłania się majestatyczna, oblana z trzech stron wodami zbiornika Forteca ANANURI.
Załącznik 28676
Leży ona jakieś 60 – 70 km od Tbilisi. Pochodzi z przełomu XVI i XVII wieku. Zjechaliśmy z trasy w prawo, i po przejechaniu wioski dotarliśmy do stóp fortecy. Na tle wody i gór robi niezapomniane wrażenie swojej potęgi. Miałem ochotę rozłożyć się u jej stóp obozem lecz niestety nabrzeże było usłane kamieniami a w koło jak na mnie kręciło się zbyt dużo ludzi, a my wzbudzaliśmy ciekawość. Może ze mną coś nie teges ale zdecydowanie wolę obcowanie z przyrodą niż z ludźmi więc z żalem opuściliśmy to niewątpliwie piękne miejsce i dalej do góry.
Po kilku kilometrach schodzimy na mocno żwirową drogę, rozjechaną kołami wielkich ciężarówek i po paruset metrach walki z luźnymi, drobnymi kamyczkami stajemy na czymś jakby boisku piłkarskim. Znaczy się są dwie bramki, troszkę trawy i niemało dość sporych kamoli. Udaje nam się znaleźć trochę płaskiego podłoża do rozłożenia namiotów. Obok między kamieniami wartko płyną wody rzeki ARAGVI. Kurde ile szczęścia! Jest woda, jest mycie i pranie. Szybko odklejam z siebie gacie, zbroję, i koszulkę i zaopatrzony w ręcznik, stos śmierdzących skarpetek i brudnych gaci cisnę do wody. Po dość długim lawirowaniu między sporymi Kamolami znalazłem wreszcie miejsce gdzie mogłem się zanurzyć w zimnej, wartkiej wodzie. Nawet nie przeszkadzało mi, że woda była koloru mleka bo najprawdopodobniej przepływała przez spore złoża wapienia. Zmycie z siebie skorupy brudu spowodowało we mnie euforię i chęć do życia. Wracając do obozu dojrzałem jegomościa, który podążał wolno w naszym kierunku. Gdy podszedł bliżej dojrzałem, że dzierży w prawej dłoni solidną gazrurkę.

Trochę, szczerze mówiąc mnie to zaniepokoiło. Stanął, popatrzył spod oka, więc ja jak zawsze prawa do góry w geście pozdrowienia:

- Zdrastwój drug
- Wy Ruskie?
- Pan kak Ruskie? My z Polszy
- Z Polszy? A ty charaszo gawarisz po Ruskie
- Ty toże

Nasz rozmówca opowiedział, że zna rosyjski bo musiał być w radzieckim wojsku, a tu niestety była Rosja. Wyjaśniłem mu że jak byłem mały to musiałem się uczyć mówić po Rusku bo były takie czasy i Ruscy kazali ale w 1992roku przepędziliśmy Ruskich z Polski. Na to nasz rozmówca, Aron jak się zaraz przedstawił, ze wstydem odrzucił od siebie gazrurkę i serdecznie się z nami przywitał.

- Drug, wsie Gruzini dobre ljudi, wsie Gruzini nie lubit Ruskich.
- Da ja znaju, nu dawaj popijom piwo

Pociągnęliśmy z butli po sporym łyku piwa i dowiedzieliśmy się, że Aron mieszka we wiosce obok, rabotajet jako buldożerist w zakładzie gdzie płucze się grys, a nas Polaków kocha bo my też nie lubimy Ruskich. Stwierdził, że jesteśmy jego gośćmi i już leci do sklepu po wódkę. Chłopie – pomyślałem – jak ja z Tobą popiję to na pewno jutro dojadę pod Kazbeg. Więc wyjaśniłem grzecznie Aronowi, żeby go nie urazić, że wódki to ja nie mogę bo bolnyj ja na serce, ale piwa chętnie z nim wypiję. Aron stwierdził, że idzie do domu i przyniesie z ogrodu dobrych pomidorów i zapadł się w mrok. Po około godzinie wrócił. Przyniósł wypieszczone słońcem pomidory – ach smak ten pamiętam z dzieciństwa, wielkie, zielono-czerwone, słodkie i mięsiste malinówki, soczystą wspaniale śmierdzącą cebulę i płaskie, okrągłe placki – eta chleb, damoćny chleb – czyli własnoręcznie wypiekany w domu. Wyciągnęliśmy z czeluści kufrów konserwy i wspólnie zajęliśmy się pałaszowaniem dobra popijając gruzińskim piwem.

Załącznik 28677
Czas mijał nam szybko przy rozmowie o życiu, tutaj w Gruzji ciężkim życiu ale szczęśliwym bo w końcu są wolni. Około dwudziestej pierwszej naszego czasu, a tutaj dwudziestej trzeciej, gdy panowała już głęboka noc Aron wstał i serdecznie nas pożegnał. Uścisnął nas, powiedział, że rano przyjdzie i zniknął w ciemności. Wyciągnąłem się na wznak patrząc w niebo. Dawno nie widziałem tak rozgwieżdżonego nieba. Czas spać. Wlazłem do namiotu i z radosnym czyli pełnym brzuchem szybko zasnąłem. Gdzieś po dwóch godzinach obudziła mnie jasność i głuche donośne dudnienie. Wylazłem z namiotu. Rozpętało się piekło. Kotlina przez cały czas była rozświetlona błyskawicami, a ziemia aż trzeszczała i podskakiwała od głuchego dudnienia gromów, potęgowanych przez echo skalnych ścian. Chyba gdybym miał gdzie to bym uciekał. Po około pół godzinie zaczęły z nieba spadać grube, wielkie krople. Trwało to około kilku minut i nagle, niespodziewanie wszystko ucichło. Widocznie Kaukaz stwierdził, że już nas przywitał i burza poszła rozrabiać gdzie indziej. Za to zerwał się potężny wiatr. Oblecieliśmy w koło obozowisko, dobiliśmy szpilki namiotowe a wszystko co mógł zabrać wiatr wylądowało w namiocie. Po około godzinie wicher ustał a ja wkomponowany w gary, pokrowce i inne obozowe dobro, rozmyślając o potędze Kaukazu zasnąłem.

Pan, pięknie piszesz! :)
Ale żeby było co pięknie pisać, pięknie trzeba to przeżyć. Szacunek za jedno i za drugie!

Jeszcze, jeszcze Miętus :).

Ale minę strzeliłem, że na dziś to już koniec... - z niecierpliwością czekam na CD.

Pan, ty nawierno kuszał zielienyj inżir. Po naszemu figa. U nas spotykana tylko w stanie suszonym. Może być także odmiana fioletowa.

będzie ciąg dalszy??

Dzień XII 02.09.2011r 273km
Rano, skoro świt słyszę kroki obok namiotu. To Aron przyszedł się z nami przywitać. Przyszedł się przywitać w iście wschodnim, serdecznym stylu, czyli dzierżąc w dłoni pół flaszeczki gorzałki
- zdrastwoj rebiata, kak noć, nu dawaj popijom
Żeby nie obrazić naszego kolegi musieliśmy do śniadania pociągnąć po dwa łyki. Pogadaliśmy, Aron popatrzył jak się zwijamy, uściskaliśmy się serdecznie i Droga Wojenna stanęła przed nami. Na początku trasa przyjemna, wspaniałe widoki, które w miarę wspinaczki zaczynają oszałamiać swoim surowym pięknem. Tutaj przyroda jest naturalna i na szczęście nie zdeptana przez ludzi, to raczej ludzie są integralną częścią przyrody.
Załącznik 29678

Wśród gór wyrastają małe, kamienne, surowe kościółki, których korzenie sięgają początków naszej ery. Napotykamy, chyba resztkę jakiegoś kościółka a w nim majestatyczny i zadumany nad losem świata pielgrzym. Zsiadamy z Afryczek. Zapalam fajeczkę, pogadałem z pielgrzymem, życzył nam szczęścia, cykam fotkę. Ot dwoje włóczęgów.
Załącznik 29679

Ciągniemy dalej, jest cudownie, Góry robią się ostrzejsze, większe i surowsze. Trasa pnie się coraz wyżej, jest węższa, nawierzchnia gorsza a dziury w asfalcie się kończą bo asfalt zamienia się we wspaniałą szutrowo – kamienistą drogę. Same serpentyny a Gruzini jadą, nie patrzą na boki, oni jadą więc trzeba patrzeć na nich i lepiej mieć gdzie im uciec z drogi. Oprócz Gruzinów widać też sporo Rosjan i Irańczyków. Z reguły jeżdżą różnej maści Jeepy, oczywiście ciężkie Krazy i tp ruskie maszyny. Motocyklistów nie spotkaliśmy. Winkiel za winklem i ogień do góry, czasem zapominam, że mam kufry i sporo wyprawowego sprzętu, jeden, dwa, kamienie pryskają spod opon, dziura, hampel, odkręcenie, czasem trzy, ale frajda, chce się żyć. Mitasy E-07 wspaniale spisują się na tej drodze. Czasem droga mocno się zwęża bo jej połowa wybrała wolność i zwaliła się w przepaść. Widoki przez cały czas oszałamiające. Nie wiem czy cieszyć się z jazdy, czy podziwić to co pokazuje nam natura. Zresztą, żeby nacieszyć się widokiem często się zatrzymujemy. Dojeżdżamy do wąskiego przesmyku a obok tunel. Chmm, taki trochę jakby starawy, nieużywany. Many stwierdza „ dawaj do tunelu bo jak coś będzie jechało z przeciwka to będzie problem się wyminąć”. No cóż, trochę niepewnie ale jedziemy. O cholera, dupa mi się skurczyła. Nawierzchnia z ubitej ziemi, dziury jak cholera, część dziur zamieniła się w małe jeziorka a na łeb leją się stróżki wody, no i oczywiście ciemno jak tam u murzyna. Kurde ale jazda, jak w kopalni. Na szczęście po około 600m tunel się kończy i powiem szczerze, odetchnąłem. Oczywiście po wyjechaniu okazało się, że można go było objechać. Po wyjściu z tunelu przed nami mały placyk, na którym babuszki sprzedają różne regionalne wyroby, czyli kolorowe wełniane skarpety, piękne wełniane czapki z symbolami Gruzji, zimowe baranie czapy i wiele innego regionalnego dobra.
Załącznik 29680

Zanabyłem drogą kupna wełnianą czapeczkę, po kawałku koziego słonego sera i jakiejś wędzonej chabaniny. Wolałem nie pytać z jakiego osobnika pochodziło mięsko ale było dobrze uwędzone i fajnie się żuło, za to ser pycha. Zresztą ludzie na Kaukazie żyją bardzo biednie i po prostu chciałem dać pani zarobić. Ruszamy dalej. Przejeżdżamy przez Przełęcz Krzyżową (2385 mnpm). Góry po bokach są już bardzo ostre, widać granicę wiecznego śniegu a ich piękno jest po prostu nie do opisania. Niestety góra Kazbeg, nieczynny wulkan o wysokości 5047mnpm nie chciała nam się ukazać w całej swej okazałości bo 1/3 niestety była zasnuta chmurami. Przy zjeździe w dół droga robi się bardziej ucywilizowana, najpierw gdzie nie gdzie pojawiają się płaty asfaltu, żeby potem przerodzić się w normalną drogę. Wpadamy do KAZBEGI. Urokliwe miasteczko poniżej góry Kazbeg.
Załącznik 29681
. Zatrzymujemy się na maleńkim ryneczku. Ze stojącej obok taxi (Lada Niva) wyskakuje miły pan i dziarsko ciśnie do nas. Przywitał się serdecznie i oczywiście pyta „ad kuda wy” . Gdy się wywiedział skąd i jak pobiegł do auta i wrócił z grubym zeszytem w kratkę. Przekartkował i znalazłszy jakąś stronę dał mi zeszyt – masz, czytaj. Jak się okazało Pan również wynajmował kwatery a w zeszycie miał wpisy, oczywiście w różnych językach, zadowolonych turystów. No powiem, że przedsiębiorczość pierwsza klasa. Przeczytałem kilka wpisów od naszych rodaków, oczywiścieWszystkie wychwalające naszego nowego kolegę, ale wyjaśniłem mu, że dzisiaj chcemy się zadekować w Tbilisi.
(Jeśli ktoś z Was planuje nocleg u podnóża Kazbegu pod przepięknym kościółkiem Tsminda Sameba niech rozglądnie się za Ładą Niva TAXI lub zapyta o miłego taksówkarza bo tutaj wszyscy go znają)
Gdy dowiedział się, że chcę nocować w Tbilisi, wyjaśnia, że ma tam znajomego, Polaka, który prowadzi hostel przy głównej ulicy RUSTAVELI AVENUE nieopodal opery Tbilisi. Dostaliśmy od niego namiar a co najważniejsze numer telefonu.
( Namiar na hostel: OPERA HOSTEL adres 6 Mitrofane Lagidze St. Tbilisi, Georgia
Tel +995 557 488 652 +995 557 949 179 mail hostel@kaukaz.pl WWW@kaukaz.pl )

Podziękowaliśmy bardzo za tak cenną informację i ruszyliśmy na poszukiwanie dojazdu do Tsminda Sameba. Niestety po nocnej ulewie zrobiło się paskudne błocko więc po kilku bocznych ślizgach odpuściliśmy sobie zdobycie kościółka i podziwialiśmy go z pewnej odległości.

Załącznik 29682
Troszkę niepocieszeni zjechaliśmy z powrotem do miasteczka. W centrum dostrzegłem szyld sklepowy TURIZM SHOP. No fajnie, pamiątki mapy, więc zsiadamy z Afryczek i do sklepu. Niestety jedynymi artykułami w sklepie turystycznym był browar i oranżada. Zapytałem miłej pani czemu w sklepie jak pisze turystycznym nie ma pamiątek a tylko browar i oranżada więc grzecznie mi wyjaśniła, że ludzie tylko to u niej kupowali. Cóż, okolicznym turystą widać tylko tego potrzeba więc wypiliśmy przed sklepem po browarku wpatrując się w senne życie mieściny i z powrotem w żywą przyrodę. Wracając zjechaliśmy kawałek z Drogi Wojennej i wjechaliśmy do zagubionej w górach wioseczki.
Załącznik 29683
Wokół małe domki budowane z kamienia rzecznego, woda oczywiście tylko w studni ale prąd już jest, czyli jak nam powiedzieli zagadnięci przez nas autoktoni cywilizacja już do nich dotarła. Żyją tu biednie, z reguły z hodowli krów i owiec wypasanych na kawałkach trawy rosnących na zboczach, młodzi wyjechali ale jak podkreślają są szczęśliwi bo wygnali Ruska „ tak kak wy Poliaki” i dlatego nas tu bardzo lubią i szanują. Niestety za wioską droga się kończy, no lekki sprzęt dałby radę ale nie wypakowane Afryki, dlatego wracamy na Drogę Wojenną jeszcze raz upajać się jej pięknem ale nosy już skierowane na Tbilisi. Tym razem już prawie się nie zatrzymujemy żeby cyknąć fotę więc ogień. Ale radość z jazdy. Chce się krzyczeć ze szczęścia. Po drodze dzwonimy do Kuby, który prowadzi Hostel Opera. Jest. OK przyjeżdżajcie, gdzieś was wcisnę. Docieramy do obrzeży Tbilisi. Ruch jak cholera, zasady ruchu oczywiste – nie dać się rozjechać. Docieramy do centrum, szukamy opery, jest. Dryń, dryń do Kuby, zaraz przyjadę, czekajcie. Po kilkunastu minutach przyjechał po nas. Faktycznie od opery to mały rzut kamieniem. Hostel fajny, typowe schronisko, łóżka piętrowe, jest prysznic i ciepła woda więc wreszcie kąpiel i pranie. W schronisku spotykają się wszelkiej maści i narodowości obieżyświaty więc atmosfera wspaniała. Obok, prawie naprzeciwko jest knajpka serwująca narodowe gruzińskie potrawy i napitki. Na pierwszy ogień degustuje ciemne gruzińskie piwo – jest przepyszne i zamawiam Chinkali. Po chwili wjeżdża duży talerz a na nim dwa pierogi w kształcie sakiewek ze zgrubieniem ze sklejonego ciasta na szczycie,
Załącznik 29684
wypełnione pysznym do wyboru, baranim lub wieprzowo - wołowym mięsem a to wszystko zatopione w gęstym bardzo pikantnym rosole. Zbrodnią jest używać do jedzenia Chinkali noża i widelca. Pierożek chwyta się palcami za zgrubienie ciasta na górze i trzymając nad ustami delikatnie przegryza się spód, z którego wypływa przepyszny aromatyczny rosół. Po wypiciu rosołu można już śmiało zajadać się całym Chinkali, które ma naprawdę wspaniały i niepowtarzalny smak. A to wszystko w przytulnej i urokliwej, wypełnionej narodowymi pamiątkami knajpce. Od razu zakochałem się w tym miejscu.
Załącznik 29685
Po pewnym czasie poznajemy małżeństwo z Koszalina, Anię i Krzyśka, oczywiście obieżyświaty jak wszyscy, którzy tu zaglądają i oczywiście następują długie Polaków rozmowy przy wspaniałym gruzińskim ciemnym. Po dłuuugiej kolacji idziemy na nocny spacer po Tbilisi. Miasto nocą jest piękne. Majestatyczne wielkie budynki wspaniale podświetlone. Na ulicach masę spacerujących ludzi, spokój, nikt się nie czepia, nie drze mordy. Knajpki, jedna obok drugiej otwarte chyba do ostatniego klienta a ceny dla nas bardzo przyjazne. W koło masę policji więc jest bezpiecznie i przyjemnie. Zapada decyzja – zostajemy dwa dni. Muszę złazić Tbilisi bo jest tu pięknie, a nad głową rozświetlone gwiazdami niebo. Ktoś powiedział, że w Tbilisi można dotknąć rękami gwiazd i to jest prawda.

DZIEŃ XIII 03.09.2011r Pauza

Zwlekam się z łóżka. Głowa ciężka, jeszcze szumi ciomnoje piwo. Pierwsze kroki oczywiście do naszej knajpki, trzeba coś przegryźć, oczywiście coś narodowego. Anki i Krzyśka już nie ma. Na Afri znajduje kartkę z pozdrowieniami, pociągnęli dalej. Wchodzimy do knajpki jak do siebie, obsługa już nas zna i witamy się radośnie. Na dzień dobry barman proponuje gruzińskie piwo ale tym razem „swietłyje” Oczywiście zgadzamy się. Zimne, pszeniczne piwo dobre jest, szczególnie po długiej nocy a na dodatek Chaczapuri.

Załącznik 29712

Placek wielkości pizzy z zapieczonym w środku słonym aromatycznym serem i baraniną i dużą ilością warzyw i wspaniałych gruzińskich przypraw i ziół podany na gorąco o wspaniałym zapachu i jeszcze lepszym smaku. Oj pociekło mi na samo wspomnienie. Niebo w gębie. Od razu lepiej i ciężar wczorajszego dnia znika. Idziemy w miasto. Łazimy po Rustaveli. Wzdłuż wielkie majestatyczne gmachy, budownictwo charakteru rosyjskiego, bolsze i surowe ale piękne.

Załącznik 29713

Masa małych i większych sklepików z różnościami. Co ciekawe w każdym umundurowany ochraniarz, zresztą policji też jest dużo ale nie jest upierdliwa. Po prostu są. Wydaje się jakby chcieli pokazać, że tutaj jest bezpiecznie. A bezpiecznie jest na pewno. Na schodach jednego z gmachów rozłożył się pchli targ. Masa pamiątek, wyroby rękodzieła, obrazy i ikony. Wyroby z wełny, czapki szaliki i skarpety.
Załącznik 29714

Można kupić też rogi, krowie rogi, z których Gruzini piją wino. Niektóre surowe, a niektóre już obrobione, oprawione w złoto i kamienie. Faktycznie dzieła sztuki. Ludzie chodzą tu leniwie, czas płynie jakby wolniej, spokojniej. Zresztą Gruzini w naturze się nie śpieszą a lubią się bawić i biesiadować. Gorąco. 38 gradusów ale wśród majestatycznych gmachów temperatura mocno nie doskwiera, zresztą co jakiś czas napotykamy fontanny gdzie można się ochłodzić i odsapnąć nie wspominając o ogródkach piwnych, z których gościnności nie omieszkaliśmy skorzystać. Pociągając zimne piwko w cieniu wielkiego parasola zaobserwowałem gruziński narodowy sport ekstremalny. Widać tutaj jest on uprawiany przez niektóre osoby a jest to… przejście przez jezdnię. Zresztą w całej Azji zaobserwowałem, że pieszy to jest jakiś intruz, który nie ma na drodze żadnych praw, więc w Tbilisi skwapliwie korzystaliśmy z przejść podziemnych, których na szczęście jest tutaj sporo i proponuję Wam czynić tak samo. Co jakiś czas napotykamy maleńkie sklepiki, wielkości naszych kiosków a wewnątrz wspaniałe bułeczki, pierożki, krokieciki ale z ciasta jakby francuskiego, wypełnione różnymi rodzajami mięsa z białym słonym serem we wspaniałych ziołach do wyboru na zimno i ciepło. O jej kulinarny raj. Żeby to się chciało zmieścić w brzuchu to bym tam tylko żarł i żarł – wspaniała odmiana po dwóch tygodniach zupek w proszku.

Załącznik 29715

No ale żeby nie było, że tylko żarcie i żarcie to jest tu również raj dla miłośników kultury, tej bardzo starej kultury i architektury. Jest tu naprawdę wiele świątyń i kościołów z pogranicza naszej ery, które warto zobaczyć ale o tym przeczytacie w przewodnikach więc nie będę Wam przynudzał. Dodam tylko, że Tbilisi jest określane jako jedno z najstarszych miast świata i ma w sobie coś co trafia do głębi serca. Włócząc się po tym wspaniałym mieście szybko uciekł nam dzień i nogi zaczęły mówić wystarczy choć to miła odmiana od bolącej dupy. Wieczorkiem nasze kroki oczywiście poprowadziły na znanej knajpki. Wewnątrz kojący chłód, wspaniała gruzińska cicha muzyka i zaprzyjaźniona już obsługa.
- Więc co byście zjedli? – miła uśmiechnięta kelnerka
- No oczywiście coś Waszego, regionalnego
- O to musisz skosztować Mewadi
- No to Mewadi i chciałbym jakieś wino, dobre wino, nie wytrawne i nie słodkie
- Spróbuj Chateau Mukhrani
Po chwili wjechało wino, czerwone, półsłodkie. Winiarzem nie jestem ale powiem Wam, że czegoś tak dobrego jeszcze w życiu nie piłem. Wspaniały bukiet a smak niebiański. Po pierwszym kieliszku wjechał Mewadi
Załącznik 29716

wspaniały szaszłyk, z delikatnego soczystego mięska zaprawionego ziołami, które rozpływało się w ustach, przegryzane pszenicznym delikatnym podpłomykiem i podlewane delikatnym winkiem,,, oj żołądkowy orgazm. Zanim Mewadi zginął w naszych czeluściach skończyło się wino. Cóż było robić – wzięliśmy jeszcze jedno. Kurde to jest kulinarny raj, chyba tu zostanę.

Cdn...

Miętus jak wszystko ułoży się po myśli to w sierpniu z oresco popróbujemy tych smakołyków.
Pisz, pisz... :Thumbs_Up:

Cytat:

Napisał Czarek40 (Post 231382)

Miętus jak wszystko ułoży się po myśli to w sierpniu z oresco popróbujemy tych smakołyków.
Pisz, pisz... :Thumbs_Up:

Zostawcie mi trochę ..... ;)

Nosz Dzizus k....wa mać :( ja tu chleb z kiełbasą i musztardą popijam czajem. Pisz więcej!

DZIEŃ XIV 04.09.2011r 485km

Niestety nadszedł nieubłaganie ten czas gdy trzeba pożegnać miasto gdzie ręką można dotknąć gwiazd, choć już ciągnie mnie na szlak. Żegnamy się z poznanymi wczoraj włóczęgami. Jeszcze pan ze sklepiku obok rysuje nam plan jak się wydostać z Tbilisi i odpalamy ślicznotki. Podjeżdżamy do naszej knajpki żeby się pożegnać. Serdeczne uściski, życzenia na drogę – ale jeszcze przyjedziecie? – tak, mam nadzieję, że tak. Barmanowi i kelnerce daję na pamiątkę znaczki Blue Knights Poland, naszego klubu. Byli uradowani. Barman popatrzył na motokonia na biało-czerwonym tle i powiedział „będę go strzegł”. Wylatujemy z miasta. Idziemy na Tskhneti, Toneti, Manglisi, Nardevani drogą A303. Piękna górska droga, znów serpentyny, podjazdy i zjazdy a wokół żywa i dzika przyroda. Na zboczach skąpych w trawę pasą się stada szczęśliwych krów i owiec, które łażą gdzie i jak chcą a wygląda na to, że to tutaj podstawa rolnictwa. Niestety takie obejścia nie są tu rzadkością.
Załącznik 29859
 Pogoda się załamuje i zaczyna się dzień mokrego podkoszulka, choć to miła odmiana po dwóch tygodniach skwaru. Dopada nas burza. Robi się trochę nie fajnie więc wskakujemy w kondony. Leje jak cholera, drogą płynie potok wody, błota i krowich gówien, więc jedziemy bardzo delikatnie. Przejeżdżamy obok wielkiego jeziora, którego wody wkomponowane są w wielkie skalne przestrzenie a ich kolor jest jedyny w swoim rodzaju. Wokół cisza i spokój. Na widnokręgu żadnych ludzi. Czasem tylko mijamy małe osady. Stare domy zbudowane z kamienia wyrwanego skale, dachy najczęściej pokryte darnią a przed domami suszą się prostokątne bobki wielkości cegły utworzone ze słomy zmieszanej z krowim gównem a służące zimą jako opał. Bardzo ekologiczny zresztą. Lub osiedla powstałe z kontenerów, takie jakby tymczasowe.
Załącznik 29860

Mijamy uśpione w kotlinie górskiej Akhaliki i wchodzimy na przepiękną krętą drogę ciągnącą się u stóp potężnego wąwozu. Wokół pną się przepiękne surowe skały powstałe z tufu wulkanicznego. To niechybny znak, że zbliżamy się do skalnego miasta Vardzia. Dostępu do bocznej drogi dojazdowej broni majestatyczna Twierdza Chertwisi, której powstanie datuje się na początek naszej ery .
Załącznik 29861
 Chertwisi było twierdzą królewską, wielokrotnie niszczona i odbudowywana. Od wschodu do twierdzy prowadzą dwa tajemne przejścia służące do zaopatrywania się w wodę i do łączności ze światem podczas oblężenia twierdzy. Na jej terenie znajduje się mała cerkiew i ruiny najprawdopodobniej zabudowań gospodarczych. Kilka kilometrów za Twierdzą wyłaniają się pionowe skały wyglądające jak plaster miodu. Jest to miasto-klasztor VARDZIA, wydrążone w skale wulkanicznej o wysokości 1300mnpm. Jaskinie wydrążone są na stromym skalnym zboczu w rzędach. Znajduje się tu cała masa tuneli, ukrytych ścieżek i schronień stanowiących jeden wielki system mieszkalny. Całość składa się z dużej świątyni, licznych jadalni, sali balowej, piwnic na wino oraz wielu pomieszczeń sypialnych i magazynowych. Vardzia powstała na przełomie XII i XIII w, jako twierdza wojskowa. Kompleks mógł pomieścić od 20 do 60 tyś ludzi. Po pewnym czasie skalne miasto zasiedlili mnisi. Stanowiła ona również schronienie dla zwykłej ludności podczas licznych na tym terenie wojen. Kompleks pierwotnie całkowicie ukryty w skale został zniszczony na skutek wielu trzęsień ziemi. W XVI wieku szach perski splądrował miasto, a to co pozostało zostało do końca rozgrabione, część mnichów została zabita natomiast reszta uciekła.

Załącznik 29862


Stojąc u stóp, miasto skalne robi niesamowite wrażenie. Po prostu przytłacza swoim ogromem i karze się pochylić nad trudem włożonym w wydrążenie tego obiektu.
Dzień niestety chyli się ku zachodowi. Czas znaleźć miejsce do spania. W okolicach Skalnego Miasta jest kilka pasjonatów ale nie koniecznie mamy kasę, żeby ją tak łatwo oddać. Kierujemy się w stronę granicy, na drogę A306, mijamy Akhaltsikhe i idziemy małą, wąską dróżką na południe. Mijamy Pamadzhi i Tskaltbi, droga nie wygląda jakby miała doprowadzić gdziekolwiek a już na pewno nie do granicy. Mijane wioski sprawiają wrażenie filmu mafijnego pogranicza. Faceci z zarośniętymi gębami i małymi świdrującymi oczkami, dzieci w potarganych, brudnych ubrankach, kobiet nie widziałem ale na pewno miały długie czarne paznokcie i potargane włosy. Pomimo, że się ściemniało i co chwilę pieścił nas deszczyk było to ostatnie miejsce gdzie chciałbym spędzić noc. Horrorowa wizja dopełniła się gdy w jednej z wiosek przed domem ujrzeliśmy grupkę mężczyzn, którzy oprawiali cielaka leżącego bezpośrednio na chodniku. Kurde i te ich długie zakrwawione noże, i to ich głębokie, spode łba spojrzenie, które nas odprowadziło, i te ich zarośnięte zacięte gęby. Wyobraziłem sobie siebie leżącego na miejscu tego cielaka i automatycznie odkręciłem manetkę nie zważając na śliskość spowodowaną płynącymi strugami wody z krowim gównem, nie dam się żywcem! Pomyślałem, że jeżeli ta droga prowadzi do nikąd, bo na taką wyglądała, to tędy na pewno nie wrócę! Faktycznie byliśmy chyba na końcu świata. Pniemy się cały czas w górę, droga szerokości jednego auta osobowego. Mijamy kolejną wioskę Dzhakismani. Tu już tubylców nie widać, tylko zasłonki w oknach lekko się ruszają. Zrobiło się ciemno. Cały czas pod górę i kręto. I nagle widać mocne światła. Znaczy chyba jakaś cywilizacja. Podjeżdżamy bliżej. Widać na masztach flagi Gruzji i Turcji i jakieś budynki ale krajobraz księżycowy. Hałdy piachu i jedna wielka budowa. Zdaje się remont na granicy. Zresztą ruchu tu nie ma. Ucinamy miłą pogawędkę z policjantami Gruzińskimi. Pytam czy możemy tu „zdiełać pałatku” bo już ciemno ale nie bardzo, w końcu to granica. U Turków też bez problemowo. Pani celnik pyta po angielsku co mam do oclenie, oczywiście nie rozumiem więc macha ręką, przystawia stempel i jesteśmy znów w Turcji. Cóż, że pada i jest ciemno a droga kręta i albo skała albo przepaść. Jechać trzeba. Owszem można na boczek i rozłożyć namioty ale tak przemoczony w mokrej szmacie spać to jakoś nie koniecznie. Wjeżdżamy do jakiejś wioski. Jest Otel, tylko jakoś w nim ciemno ale w recepcji się świeci. Stajemy. Many idzie negocjować. Facet chce 50 dolków, chyba zdurniał. Damy 30. On 40. My 35. Nie, chce 40 i już. Więc tłumaczymy mu żeby się bodnął i jedziemy dalej. Z drugiej strony wiochy, jakaś speluna ale ma klimat, muzyka tubylcza - fajnie. Idę pytać. Facet za barem mówi w wielu językach pod warunkiem, że to języki tureckie. Pytam głośno czy ktoś mówi po rusku. Podchodzi do mnie pani o bardzo obfitych kształtach (jak się potem okazało przewodnik małego kobiecego stadka świadczącego usługi bawiącym w knajpie panów)
- da, ja gawarim
- skarzy mnie nia skolko dieniek budiet adna kwartira na adna noć na dwa czeławieka
- dwatcat doliar
No i pięknie. Właściciel prowadzi nas do pokoju wyglądającego jak internat z lat 70, ale jest sucho, ciepło a w prysznicu nawet ciepła woda.
Po zmyciu z siebie trudów ostatniego dnia schodzimy do knajpki. Jakby nie patrzeć Efez nas woła. W Sali pełno, siwo od dymu, turecki gwar ale klimatycznie. Gdy weszliśmy towarzystwo ucichło i zaczęły nas świdrować małe oczka. Mimo wielkiego pragnienia poczułem się trochę nieswojo i zacząłem się zastanawiać czy zejście tutaj to był dobry pomysł gdy od jednego stolika doszło głośne POLONEZ MOTOCYKLIST i odezwał się gwar jakby uznania, a oczka zaczęły na nas patrzeć przyjaźnie. Uff napięcie minęło. Pozdrowiliśmy wszystkich (oczywiście w esperanto) i już byliśmy swoi. I te pierwsze łyki zimnego Efeza – bezcenne.
Po pewnym czasie przysiadł się do nas około 30-to letni chłopak. Łamaną niemczyzną dogadaliśmy się, że pracuje w Holandi z Polakami. Pochwalił mi się znajomością polskiego: Dzien dobly, Jak się mas, Dobzie dobzie, O ja piel dole. No faktycznie dobrze mówił. Po chwili daje mi telefon a z telefonu: Cześć a co ty od niego chcesz? Okazało się, że zadzwonił do swojego kolegi, naszego rodaka pochwalić się, że spotkał Polaków na końcu świata, a w dowód przyjaźni postawił nam po szklaneczce narodowej tureckiej wódki. Fakt, była co najmniej błeee, słodka i anyżowa ale łyknęliśmy z uśmiechem i bardzo ją chwaliliśmy żeby nie obrazić naszego nowego kolegi. Co jakiś czas bywalcy lokalu grupkami wymykali się na dwór i ukradkiem oglądali nasze sprzęty. Po czym wracali na salę i po ich delikatnym kiwnięciu barman stawiał nam na stoliku po kolejce Browarka, po czym obdarowujący nas krzyczał toast Polonez motocyklist i pociągaliśmy ze smakiem. Szczerze mówiąc bardzo mi się podoba turecka gościnność. Z głośników płynęła bardzo głośna, wesoła turecka muzyka, która naprawdę idealnie pasowała do otoczenia. Po pewnym czasie wstało około dwudziestu facetów, rozsunęli stoły, jeden powiedział wskazując nas „to dla was” i zaczęli tańczyć. Gromada facetów trzymających się za ręce, pierwszy i ostatni w wolnej dłoni trzymał białą chusteczkę, i falujących jednakowo przy wspaniałej tureckiej melodii robi naprawdę wielkie wrażenie. Po tańcu wygłosiłem kwieciste podziękowanie, po którym z ich strony nastąpiła seria mniej lub bardziej zrozumiałych toastów, a na naszym stoliku pojawiła się nowa bateria butelek ze srebrzystym płynem. Oczywiście wg islamskiego zwyczaju w knajpie gdzie pije się alkohol (oczywiście tylko po zmierzchu) nie mogą przebywać żadne kobiety, toteż była to zabawa we wspaniałym męskim gronie. No, za wyjątkiem stolika w rogu Sali (powiedzmy służbowego stolika) przy, którym siedziało małe stadko pań, zabawiających panów, którzy musieli zostawić swoje panie w domu bo tak karze obyczaj, a dowodzonych przez poznaną przeze mnie na wstępie panią ruskojęzyczną, jak już wspomniałem o bardzo obfitych kształtach. Po jakimś czasie panowie znowu wstali, ustawili się w krąg, muzyka płynęła a jeden z nich wyciągnął rękę w geście zaproszenia i krzyknął „Polonez motocyklist”. Ja tancor nie jestem ale poczuliśmy się tym zaproszeniem bardzo uhonorowani więc wykonaliśmy razem ze wszystkimi pląs. Powiem szczerze nawet nam to wychodziło ale był to pewnie skutek wlanych w siebie Efezów. Około drugiej, może trzeciej, towarzystwo zaczęło się przerzedzać ale każdy wychodzący machał nam na pożegnanie, a ponieważ Many już zaczynał mi się podobać udaliśmy się na zasłużony odpoczynek. Do dzisiaj mam ogromny szacunek do Turków za to jak nas przyjęli, bo wszędzie są wspaniali ludzie tylko czasem boją się być dobrzy, a ja nie potrafię opisać wdzięczności za to jak nas przyjęli.
CDN……

Rewelacja :Thumbs_Up:. Świetnie się czyta. Balety w knajpie pełnej Turków... bezcenne :D. Przy niektórych nazwach wiosek Google wymięka ;)

Dzień XV 05.09.2011r 518km

:lukacz::lukacz: :Thumbs_Up::Thumbs_Up::at:

czekam na ciąg dalszy :)

Cytat:

Napisał Ronin (Post 233018)

:lukacz::lukacz: :Thumbs_Up::Thumbs_Up::at:

czekam na ciąg dalszy :)

Ja tesz...:drif: