Africa Twin Forum - POLAND - Xinjiang 2008 czyli dlaczego nie zobaczymy olimpiady...

Kirgizja cd

21 Sierpnia

Budzi nas przepiękne słońce i błękit nieba

Załącznik 2612

Załącznik 2625 Załącznik 2643

Wyskakujemy z namiotów i jurt i napawamy się widokiem potwornej masy śnieżnej, jaka roztacza nad nami masyw Piku Lenina. 7134 m n.p.m. robi piorunujące wrażenie. Mrużymy oczy chcąc wypatrzyć maleńkie postacie schodzących z grani… Ida jacyś! Okazuje się, że alpiniści ukraińscy.
- Da, Da, Paljaki – odpoczywają w 2gim obozie, mają dziś schodzić – informują nas. Jeden zdobył z nimi szczyt! Brawo! Cieszymy się wraz z nimi i gratulujemy sukcesu! Zatem chłopaki będą dziś na dole! Są tez złe informacje. Adam odmroził palec u nogi. Na szczycie było -20 stopni Celsjusza.
Szybko analizujemy nasz plan na najbliższe dni. Musimy już je liczyć, koniec wyprawy zbliża sie nieuchronnie, trzeba już jakoś zaplanować powrót, mieć czas na spakowanie Afryk i nie spóźnic się na samolot. Raczej nie poczeka. Sytuacje komplikuje brak wiz powrotnych przez Rosję dla chłopaków z Patroli, których ambasada rosyjska nie chciała nam wydać. Mamy rzekomo bez problemu dostać je w Almaty. Jeszcze nie wiemy, że Polska włączyła się w aktywnie w międzynarodowy spór o Ostetię Południowa w konflikcie rosyjsko-gruzińskim i Polacy nie będą najmilej widzianymi gośćmi w ambasadzie Rosji.
Dziś, spod Piku chcemy jednak wjechać do Tadżykistanu, przekroczyć granicę i spać gdzieś w górach Pamiru, poniżej postu. Potem 3 dni kręcimy się po bezdrożach trójkąta pomiędzy Chinami Afganistanem i rozpoczynamy odwrót. Z tej analizy wynika, że dziś przed nami pół dnia jazdy. Do 14 możemy zaczekać na chłopaków.

Załącznik 2616

Zatem suszymy Jojnę, którego zanurzony całkowicie pod woda kufer nabrał wody i zmoczył swoją zawartość.

Załącznik 2639

Zaliczamy przyjemne śniadanko z kurczących się dramatycznie zapasów z na kufra w pięknych okolicznościach przyrody.

Załącznik 2636

W tej sielance zastanawiamy się, co zrobić z tak pięknie rozpoczętym dzionkiem.
Spróbujecie zgadnąć? Dla odmiany postanowiliśmy pojeździć sobie na motocyklach.

Załącznik 2617

Plan opierał się na naiwnej nadziei dotarcia motocyklami do bazy pierwszej, wzięcia chłopaków lub chociaż ich betów, i zwiezienia ich do Base Camp. W tym celu nie bierzemy żadnych betów ani pasażerów, tylko troki i na lekko wyrywamy ostro pod górę.

Załącznik 2618

2 kilometry drogi prowadzącej kamienistą ścieżką kończą się raptownie kilkuset metrowym osuwiskiem, którego dno żłobi lodowcowy potok.

Załącznik 2620

Dalej biegnie ostro w górę stroma piesza ścieżka, niepozostawiająca wątpliwości, że dalej to droga już nie dla nas. Mimo iż PIK jest jednym z najłatwiejszych siedmiotysięczników i rokrocznie przyciąga rzesze wspinaczy cieszy się także złą sławą.
W 1974 cała rosyjska wyprawa kobieca (osiem osób) zmarła w obozie na wysokości 7000 m n.p.m. z powodu nagłego pogorszenia pogody.
W 1990 roku 43 wspinaczy zginęło w lawinie, która była spowodowana trzęsieniem ziemi. (Wikipedia)

Załącznik 2623 Załącznik 2624

Zatrzymujemy się, więc i podziwiamy bajkowe kształty i kolory okolicy.

Załącznik 2626 Załącznik 2627
Załącznik 2628

Nie możemy tez darować sobie kilku lansiarskich sesji fotograficznych „zdobywców”.

Załącznik 2630 Załącznik 2631
Załącznik 2632 Załącznik 2633

Decydujemy się jeszcze na piesze wejście kilkuset metrów w górę, aby za pierwszym garbem mieć lepszy widok na naszych schodzących bohaterów.

Załącznik 2622

- Łooo Jezu- westchnąłem po paru krokach w górę. Jednak wysokość prawie 4 tyś metrów robi swoje, krótki oddech, wysokie tętno, serce napierdziela w tempie biegacza maratonu, aby napompować wystarczającą ilość ubogiej w tlen krwi. Stajemy co kilka kroczków, żeby zaczerpnąć tchu. W końcu docieramy na pierwszą grani padamy na trawę. Wystarczy na dziś.

Załącznik 2629

Widzimy przed sobą kawał doliny w kierunku piku, jak i całą bazę i otwierającą się dalej dolinę Alajską. Aż po majaczące na horyzoncie masywy Tien Szanu

Załącznik 2637 Załącznik 2638

Pogoda niestety szybko się zmieniała, Pik zniknął w chmurach, lodowiec złowieszczo zerka spod czapy chmur. Przepuszczamy kilku schodzących alpinistów, niestety żaden z nich to nie nasi. Siedzimy do 12 i rezygnujemy. Zjeżdżamy zwijać obóz.
Nie tylko my, jak się okazuje, zwijamy obozowisko. Jest koniec sierpnia, to koniec sezonu wspinaczkowego na Pika. Nikt już nie wychodzi z bazy, pozostali nieliczni wspinacze właśnie schodzą, kończy się biznes dal obsługi bazy. Zwijane są jurty na zimę. Namioty straszą pustka.

Załącznik 2641 Załącznik 2613

My też pakujemy sprzęty, ciągle zerkając czy ktoś nie schodzi z gór. Jakże miło było by się spotkać… W międzyczasie namierzamy Afrykę Adama. Stoi kilkaset metrów stąd w drewnianej szopie przy stałej bazie. O 14 wiemy już że nici ze spotkania, trzeba jechać. Zostawiamy chłopakom na siedzeniu Afryki piersiówkę z resztą pastorowego Stroha, z dedykacja i gratulacjami, oraz naklejka PL zdjętą z kufra.

Jazda! Wspaniała droga powrotna, nie zawiodła nas i tym razem. Nigdzie nie zbaczając jechaliśmy nitką wyglądającą na główną drogę, Tradycyjnie nieco niższa woda potoków z roztapiającego się lodowca tym razem nie stanowiła już problemów przeprawowych, pokonujemy je z buta.

Załącznik 2621 Załącznik 2634
Załącznik 2609 Załącznik 2615

Mijamy ciekawostki z życia codziennego jak na przykład wieloosobową rodzinę podróżującej jednym UAZem, czy dojenie kobyły na kumyz.

Załącznik 2640 Załącznik 2614

Po godzinie z okładem docieramy do asfaltu wiodącego dnem doliny Alajskiej. Umawiamy się w Sary Tash i nasza kawalkada rozciąga się na przestrzeni wielu kilometrów. Znam drogę, więc zasuwam ile wlezie, znaczy 70, bo więcej się boję po szutrach i dziurawym asfalcie. Znów mija godzinka i ląduje w Sarytash. Dolewam z butelek do baku, tutejsza 80ka jest niczego sobie, silnik nie okazuje niezadowolenia z tego paliwa, praktycznie zero stuków zaworów, czy ubytku mocy. A może się już odzwyczailiśmy. Za rok będzie tu już normalna stacja benzynowa z 93ką. Teren już zryty, a zbiorniki wkopywane. Mija pewna era…
Uzupełniam też zapas koniaku, paru konserw i wody. Udaje mi się przekonać „restauratorkę” ze znajomego lokalu o sprzedaży mi 10 chlebowych placków. Podzielę się z ekipą, choć to trochę mało jak na 14 luda.
Powoli dojeżdżają kolejni. Za chwile musimy pożegnać już Jojnę z Agnieszką, która musi już wracać do pracy, Maxa , który nie ma wizy tadżyckiej ani rosyjskiej ani w ogóle żadnej, a w dodatku ma plan jechać do Mongolii a potem jakoś dalej do Tajlandii. Nie zna tez rosyjskiego, i chyba też nie do końca orientuje się gdzie te kraje leżą. Amerykański dyletant. Notabene utknął oczywiście w Almaty nie wiadomo na jak długo i jakoś wrócił do swojego Idaho.

Tak czy inaczej strzeliliśmy ze wszystkimi misia i już mieliśmy jechać, ale okazało się, że nie ma kierownika. Okazało się, że Sambor złapał gumę 25 km wcześniej, o czym poinformował nas Qśma, który zamykał stawkę. Jako, że to ja byłem narzędziowym tym razem, bez zbędnych ceregieli ustaliliśmy, że jadę z odsieczą a reszta czeka na granicy kirgiskiej.
Równiutko na 25km stała już rozbebeszona Afri, ściągnięte tylne koło – wszystko gotowe.

Załącznik 2611

Wyciągam łyżki i zestaw do klejenia. Przyszła kryska na Matyska, stare przysłowie Sambora, że gumy łapią tylko Ci co je umieją zmieniać, okazało się najprawdziwsze z prawdziwych. Raz, raz raz, Sambor fachowo zrzucił oponę z felgi i po chwili kleiłem dętkę. Pompowanie rowerowa pompka zajęło nam całą wieczność – wyliczyliśmy, że aby wbić dwie atmosfery trzeba machnąć około 1000 razy. Klniemy zmieniając się, z niepokojem obserwuję gumową uszczelkę pompki, niszczącą się o wentyl. Nie jest raczej przystosowana do takiego traktowania. Po godzinie nareszcie jedziemy.
Słońce jest już tuż nad górami, kiedy skręcamy z głównej na prosta jak strzała drogę prowadząca wprost w Pamir.

Załącznik 2635

Droga przecina w poprzek dolinę Alajską i prowadzi do przejścia granicznego kirgiskiego.
Zostało 16 km.

JEEEB!.

U Sambora znów kapeć z tyłu. Nie no, co jest! Cóż pech! Przejechaliśmy tylko 30km! Znaleźliśmy przecież gwoździa w oponie i wyciągnęliśmy go… Sambor ściąga koło a ja lecę na granicę po kompresor od Patrola. Nie ryzykuje rozpadu pompki w tej dziczy i to po nocy… Za szarówki dolatuję do granicy gdzie czeka na nas reszta ekipy, już odprawiona po drugiej stronie płotu. Przez siatkę dają mi kompresor, obiecują szukać spanie gdzieś niedaleko za przejściem. Wracam 8 km

Załącznik 2642

Sambor jest już ekspertem od wymiany opon. Dętka leży już obok koła – bez śladu łatki!!! Biorę do ręki nową łatkę i zaczynam kumać. Przykleiłem łatkę odwrotna stroną i się nie zwulkanizowała!!! Idiota, głupio mi potwornie. Chyba się nawet nie przyznałem, i zwaliłem na wszystko na przedatowany klej… Zakładamy już zapasową dętkę, tą się zajmiemy, na postoju. Na granice dojeżdżamy już po ciemku. Formalności nie trwają długo, ale przenikliwe zimno Pamiru i lodowaty wiatr dają się nam we znaki. Paszporty, pieczątki i po 20 minutach napieramy w ciemność w głąb nieprzyjaznych gór.

Ogromne wyrwy w drodze są całkowicie niewidoczne w ciemności, dobrze ze obstawione przez kamienie. Ostatnia rzecz jaką bym chciał zaliczyć po ciemku to taka dziura. Trzy dni później tak wyglądała:

Załącznik 2610

Nagle widać migotanie Petzli. To już nasz stały znak rozpoznawczy. U podnóża góry majaczy maleńkie obozowisko. 3 Patrole, 4 Afryki, namioty. Jesteśmy na miejscu! Zimno i straszno. Jesteśmy gdzieś „nigdzie” pomiędzy granicami, na pasie ziemi niczyjej Kirgizji i Tadżykistanu. Po ciemku rozbijajmy namiot, gotujemy późną kolację, koniak znika podawany z ręki do ręki. Nad głowami szumi zimny wicher. Przytulamy się w spiętych razem w puchowych śpiworach. Dobrze ze mamy siebie.

Załącznik 2619