Dzień 4 – wtorek, 19 lipca
Dzisiaj pobudka o 6, bo o 7 musimy stawić się zwarci i gotowi na śniadaniu. Jestem ciekawa czy będzie takie jak w 2019 roku. Wielę się nie mylę – jest miód w plastrach, 3 rodzaje sera, trochę warzyw i oczywiście herbata. W sumie nienajgorsze. Na dworze jest urocze 14 stopni – niech żyje lato w ciepłym kraju! Ubieram zatem wszystko co się da łącznie z kondomem, ale na szczęście dość szybko robi się ciepło.
Ponieważ jesteśmy na ternie niegdysiejszej Mezopotamii, zamierzamy zobaczyć jak wygląda rzeka. I oto jest! Płynie leniwie od tylu tysięcy lat…
Eufrat
29.jpg
30.jpg
Robimy tu mały popas. Za mostem na rzece chyba obszar wojskowy, ponieważ na wejściu jakiś punkt kontrolny.
Czas w drogę. Kilometry nawijają się na koła, wokół znane i jakże lubiane przez nas krajobrazy. Nieraz przejeżdżamy przez miasteczko, czy wioskę. Widać tam życie: handel kwitnie, staruszek wraca z meczetu. Kobiety ubrane bardziej tradycyjnie, coraz częściej mają zakryte włosy.
Droga nieraz zbliża się do rzeki, na której mijamy most mający niejeden wiek na karku.
33.jpg
Sukcesywnie zwiększamy wysokość do ok 2000 m.n.p.m. Erzurum mijamy obwodnicą. Wokół dużo pięknych gór zielonych i nagich, małych i dużych. Tam gdzie jest to możliwe pomiędzy pagórki wciśnięte są pola. Pojawiają się ludzie mieszkający w namiotach. Coraz więcej pasterzy.
34.jpg
38.jpg
Naszła nas ochota na kawę, ale taką prawdziwą, turecką. . Stacje benzynowe obfitują jedynie w herbatę, którą zawsze częstowały bezpłatnie, a obecnie – żądają symbolicznej opłaty 1 liry. Cóż, sytuacja ekonomiczna Turcji nie jest najlepsza. Zajeżdżamy do lokanty w mijanym miasteczku. Miała być tylko kawa, bo śniadanie jeszcze nie do końca strawione a skończyło się jak zawsze – zupa, bakłażan i herbata. Jak już wszystko zjedliśmy, to przypomniało nam się, że w sumie to przyjechaliśmy tu na kawę, więc wypadałoby się jej napić. Pytam chłopaków czy mogę zrobić zdjęcie jedzenia, bo było super. Kończy się tym, że wciągają mnie za bar i robią sesję zdjęciową. Dominikowi też nie przepuścili. Uśmiechy, miłe słowo i foty.
W między czasie zagaduje nas pan z lodziarni znajdującej się tuż obok. Finalnie „rozmowa” kończy się zaproszeniem na lody. Jesteśmy najedzeni jak bąki. Nasz lodowy gospodarz jest zawiedziony, że jemy tylko po jednej porcji. Pokazuje nam zdjęcia rodziny. Córka mieszka z mężem i wnukiem w Holandii. Fajnie się siedzi, lody kuszą, ale trzeba się zbierać. O żadnej zapłacie nie ma mowy – jesteśmy jego gośćmi.
35.jpg
36.jpg
37.jpg
Do upragnionego Iranu już niedaleko, lecz trzeba nam w drogę. Krajobrazy niezmiennie piękne. Tu, we wschodniej Turcji miejscowości są zdecydowanie rzadsze, ludzie widocznie biedniejsi. Widać, że próbują wiązać koniec z końcem, jak tylko mogą. Wiele prac nadal wykonywanych jest ręcznie, zaś sprzęty którymi pracują w polu swe najlepsze lata mają dawno za sobą. W polu pracują także dzieci. Nie wiem, czy to praca w zbyt młodym wieku, czy może warunki naturalne, ale wyglądają jak na swój wiek zbyt poważnie. Nie widać w nich dziecięcej beztroski.
Mijamy charakterystyczne piramidy, które najprawdopodobniej są piecami. Może do wypalania cegieł?
Ludzie jednakże serdeczni. Na stacji Ania gada chwilę z chłopakami z obsługi na ile pozwala ich angielski. Zadają mi pytania o imię, wiek, pracę, i czy jestem żoną Dominika.
Wszyscy są bardzo mili, zostajemy poczęstowani herbatą. Jedziemy dalej.
39.jpg
40.jpg
41.jpg
Wreszcie możemy zapomnieć o porannym zimnie. Temperatura podskoczyła do 36 stopni. Jak wjeżdżamy w wyższe partie, jest trochę chłodniej. Z racji remontu drogi mamy trochę offoradu. W dodatku w pięknych okolicznościach przyrody. Mijamy coraz więcej samochodów wojskowych i tankietek, częściej zdarzają się także punkty kontroli na drogach. Wygląda to tak, że na jezdni stoją betonowe zapory albo konstrukcje z worków z piaskiem, pomiędzy którymi trzeba przejechać slalomem bardzo zwalniając i przejechać przy budce posterunku. Szczęśliwie posterunkowi palą papierosy albo piją herbatę i nie doświadczamy wątpliwej atrakcji kontroli.
42.jpg
43.jpg
44.jpg
45.jpg
Stanęliśmy na stacji benzynowej i zostaliśmy poczęstowani herbatą. Odstawiliśmy szklaneczki na parapet i siedliśmy przy stoliku. Ja tymczasem odwiesiłem kaski na kierownicę, bo nie było gdzie ich położyć. Ania pociągnęła łyk herbaty.
- Dziwna ta herbata. Zimna.
- Tak? Wydawało mi się, że jak ją niosłem, to była gorąca.
- Nie wiesz nawet jaką herbatę pijesz? W twojej szklance nie ma już prawie połowy – wskazała na stojącą na stole szklaneczkę.
- Jakie pijesz? Jeszcze nawet nie spróbowałem. Nasze herbaty nadal stoją nietknięte na parapecie…
Jedziemy dalej. Mijamy jezioro Van, nad wodami którego zatrzymujemy się jedynie w knajpce na kawę. Miło jest pogapić się na bezkres wody… Kolejny nocleg zaplanowaliśmy w mieście Van. Stamtąd do granicy z Iranem jest już niedaleko – ok. 100km, więc jutro skoro świt – atakujemy przejście graniczne. Teoretycznie moglibyśmy próbować jeszcze dziś przekroczyć granicę, ale lepiej wjechać do nowego (nieznanego nam) kraju z rana. Poza tym nigdzie nam się nie spieszy.
46.jpg
47.jpg
W Vanie ruch niesamowity. Korki straszne, a my z racji szerokości motocykla z kuframi nie jesteśmy w stanie się przeciskać pomiędzy samochodami. Podjeżdżamy kawałek po chodniku, parkujemy i idziemy z buta na poszukiwanie hotelu. Pierwszy, całkiem przyzwoity hotel chce 650 TL za noc, drugi 400 i ten bylibyśmy w stanie zaakceptować, ale za oknem jest hałasujący wyciąg. Szukamy dalej i tym sposobem trafiamy do Grand Otel. Na kanapie śpi kot z otwartą paszczą i chrapie. To dobry znak
Przybytek naprawę zacny. Cena 550 lir, po targach - 500, ale bez śniadania. Finalnie dostajemy także śniadanie.
48.jpg
Okno i drzwi prawie się nie zamykają, ze spłuczki cieknie woda, ale jest luksusowo
49.jpg
Uderzamy w miasto na szamę: jemy pide i lahmacuna oraz sałatki, popijając to sokiem z czarnej marchwi. Ten ostatni wynalazek to lubiany w Turcji napój o dość charakterystycznym smaku. Mnie pasuje. Za cały posiłek płacimy 101 TL.
50.jpg
51.jpg
52.jpg
Myślę, że u nas ta sieć salonów fryzjerskich nie miałaby wielkiego brania
53.jpg
W mieście wesoło i gwarnie. Ludzie przypatrują się nam i uśmiechają. Niedaleko hotelu siadamy w ulicznej herbaciarni na czaj. Ania dostaje na kolana małego kota. Zrozumieliśmy, dlaczego chłopaki trzymali go za skórę na grzbiecie, zamiast normalnie – na rękach, bo gad okazał się niesamowitym gryzoniem. Właściciel kota częstuje nas za to zielonymi, kwaśnymi śliwkami. Koty z dwukolorowymi oczami to symbol Van. Nie jest to jednak typowy, charakterystyczny kot z tego regionu – o każdym oku w innym kolorze.
54.jpg
Jeszcze tylko adhan i spać. Okazuje się, że tutaj brzmi on inaczej, niż w pozostałych częściach kraju.
Usypiamy o 22.
Dziś pokonaliśmy 630km.