Przykre...
Nie znalem kolegi Iziego, jednak zaczytywałem się w jego relacjach z wypraw. Dziwne to wrażenie, ale czuję, jakbym znal go cale lata. I nie jestem z tym chyba odosobniony. Mi ciężko to ogarnąć. Znajomym jeszcze trudniej. Przyjaciele cierpią katusze. Nie chcę nawet myśleć przez co przechodzi rodzina... Przyjmijcie najszczersze wyrazy współczucia i otuchy. Ci, którzy ich znacie - nie dajcie im tkwić w tym samotnie.
|