Na wyrazna prosbe kolegi Samula kontynuuje wątek
Droga, ok niech będzie droga... jest zajebiście wyboista. Wypieprzam się sie po jakichś 500 metrów. Nie mam szansy podniesć motura, nadjeżdża Izi i najpierw strzela mi foto, a dopiero pózniej pomaga kanalia.
Wiemy, że gdzies tu jest guesthouse, jest drogowskaz. Właściwie jeszcze nie działają, ale chetnie nas przyjmą. Trochę jesteśmy zdziwieni, bo biznes jest prowadzony przez Jerome, na oko trzydziestoparoletniego Amerykanina. Jest tu z żoną i dzieckiem, chyba nie mającym jeszcze roku rocznym. Chyba ten Afganistan nie taki straszny. Jerome się autentycznie cieszy na nasz widok. Ustalamy cenę - 15 dolców za noc, z kolacją i śniadaniem.
Okazuje się, że w jest tu trochę więcej mieszkańców. Około 10-12 osób, część z dziećmi. Z USA, Niemiec, Francji, Holandii. Wszyscy pracowali w NGO i teraz tutaj odpoczywają, szukają sensu życia, coś niby robią, mają jakieś obowiązki, ale... Ulokowali nas w pokoju pełnym modlitewnych książek. Podejrzewamy, że są jakąś religijna sektą. Może i są, ale jakąś niezaradną życiowo.
Zepsuł im się Land Cruiser, proponuję więc usługi Iziego. Jest już wprawdzie ciemno, ale z Miro świecimy tak dobrze, że Iziemu udaje się zlokalizować usterkę. Polecił też wymienić wtrysk na czwartym garnku. Powiedział do Jerome, że to jest izi. Jakoś nie wierzyłem by się za to wziął. Okazaliśmy mu jednak litość i Amerykanin nie musiał dopłacać do naszego noclegu.
Następnego dnia wrzuciliśmy jakies śniadanko zachodnio-afganskie i ruszyliśmy do centrum
miasta, by zdobyć resztę papierzysk i wymienić kasę. Zajął się tym David, trochę chyba szurnięty (pozytywnie) Anglik, który jest w Afganistanie po raz trzeci. Dwa razy był tu jako żołnierz brytyjski. Tym razem jednak przyjechał jako facet z misją. Pomaga ożywić tu ruch turystyczny - na razie nie ma za dużo roboty... Nie wiem skąd ma tę misję, czy zbombardował kogoś czy kogoś zabił, ale robota która robi jest wielkim wyzwaniem. Podoba mi się gość i mi imponuje. By pojechać dalej potrzebny jest permit od władz lokalnych ( starosta powiatowy?), od policji lokalnej, od policji granicznej i jeszcze od kogoś. Do tego zdjęcia, ksera etc... Nie mamy nic, ale nie jest to problem.
Tylko starosty nie ma, więc może przyjdźcie jak będzie.
- A kiedy będzie?
- No, jak wróci...
Azja. Nie wolno sie spieszyć, znaczy wolno, ale nie można tego pokazać. Poważni faceci nie mogą się spieszyć. Siedzimy więc przed klitką na iszkaszimskim Broadwayu przed siedzibą Wakhan Tourism Cośtam, a przed nami nasze motocykle wciąż otoczone tłumkiem ciekawskich. Z rozmową jest krucho. Nikt nie mówi w niczym zrozumiałym dla nas... Iszkaszim afgański sprowadza się tak naprawdę do jednej drogi, to wokół niej koncentruje się życie. Tu jest bazar, sklepy, restauracje, urzędy. Wpadamy na obiad na pięterko do polecanej nam knajpy. Milutko, dostajemy nawet widelce. Nie jesteśmy jednak w stanie wytłumaczyć, że nie chcemy Mirindy. Wygląda na to, że przemycana z Pakistanu jest dla nas obowiązkowa. Podwyższa to dwukrotnie koszt posiłku, ale cóż...
Czekamy. Nikt nie da nam pozwolenia póki nie mamy tego pierwszego - z powiatu. Gdzieś po południu pojawia się TEN i wystawia papier. Od razu ruszamy z nim na policję. Niestety komendant śpi. Nikt nie ma odwagi go zbudzić. My też.
Kabaret trwa jeszcze parę godzin, ale około 17 ruszamy. David odprowadza nas jeszcze na hm... rogatki miasta. Machamy sobie ręka i dzida. Kamienie są przezajebiste, nie mam pojęcia jak można by zrobić tę trase na mniejszych kółkach. Po kilku kilometrach droga jednak staje się znośna. Niestety co kilkadziesiąt, kilkaset metrów trzeba gwałtownie hamować. Droga jest poprzecinana setkami kanałów nawadniających. Każdy chłop w tym zakątku świata chodzi cały dzień ze szpadlem i wciąż coś kopie. Tak więc jedziemy w rytmie: jedynka, dwójka, trójka, hamulec, o Boże nie dam rady... Jedynka, dwójka...
Droga wije się wzdłuż Pianżu, czasem jest tuż obok rzeki, czasem w odległości kilkuset metrów. Są odcinki kamieniste, ale są i piaszczyste. Tu muszę pochwalić nasz dobór opon. Z tyłu były Dakary E09 a z przodu Treleborgi. Dawały radę bardzo dobrze.
Mamy nadzieję dojechac do Khandudu i zanocować w pobliżu tej nieszczęśnej rzeki. Dzięki temu przekroczymy ją skoro świt, gdy jej poziom będzie najniższy. Niestety natrafiamy na inną rzekę, która szybko studzi nasze zapędy. Zanocujemy po tej stronie i sforsujemy ją rankiem.
Dziwny to był wieczór. Odjechaliśmy kilkaset metrów od drogi przez megakamienie i poszukalismy za skałami ochrony przed zachodnim wiatrem, który pomimo nocy ani myslał osłabnąć. Za stół posłużyła nam skała. Na radzieckich sztabówkach posługując się GPS ustaliliśmy naszą dokładną pozycję obiecując sobie - jutro w Sarfadzie. Miro w obawie przed gadami rozbił namiot a my z Izim zaparkowalismy na glebie. Nie pamiętam już czy był księżyc czy nie, ale pamiętam, że na tle nieba widziałem za sobą zarys Hindukuszu, a gdy spojrzałem w kieunku moich nóg widziałem Pamir. Gwiazdy jak to mają zwyczaj w sierpniu spadały jedna za drugą, a my jak mali chłopcy co rusz pokrzykiwaliśmy: Widziałeś tą?
Wiem, że się pisze "tę", ale gdybym napisał "widziałeś tę" to byście wiedzieli, że robię sobie z was jaja. A my naprawdę tam leżeliśmy pod tymi spadającymi gwiazdami z Hindukuszem za sobą a Pamirem przed sobą i myślelismy sobie jak nam strasznie musicie zazdrościć tego momentu.